Hoi Brenda!
Ik las je stukje(s) en ik wil heel graag even reageren!
Het moederschap is niet niks, alles verandert..je thuissituatie, je gevoel, de relatie met je man, enzovoorts! Dat moet niet onderschat worden!
Ik heb het er ook best moeilijk mee gehad, de komst van Minoes deed onze wereld werkelijk schudden! Ik stond van het ene op het andere moment héél anders in het leven..voelde me niet meer zo zeker, werd héél erg bezorgd, twijfelde vaak of ik alles wel goed deed, had het gevoel dat ik n te klein lichaampje had voor alle moederliefde die ik voelde, kon niet meer gewoon naar t journaal kijken (als een kindje onrecht wordt aangedaan, kan ik er nachten niet van slapen..waardeloos!) en ga zo maar door!
Daarnaast voelde ik me ook niet altijd gelukkig en herken ik het gevoel dat je niet mag klagen, dat je moet lachen en gelukkig moet zijn..maar dat is natuurlijk onzin! Wees eerlijk en schaam je niet, het is toch belachelijk dat er zo'n taboe op rust! Ik geloof er heilig in dat iedere moeder (en vader) schrikt van de impact die het ouderschap op je heeft, dat echt niet iedereen het altijd leuk en makkelijk heeft en dat echt niet iedereen meteen zn gevoelsleven op orde heeft na zo'n grote verandering! Maar op de één of andere manier wordt hier nooit over gesproken!
Toen Minoes 3 maanden was viel ik met een klap van mn roze wolk, ik wist niet hoe ik het had! Kon alleen nog maar huilen en wist niet waar ik het zoeken moest (ik voelde me bang, ongelukkig, onzeker, twijfelend, etc.). Toen ik mijn verhaal deed op de na- gym van de zwangerschapsgym keken die meiden me met grote ogen aan en héél, echt héél langzaam kwamen toen de verhalen dat ook zij het wel herkenden..waardeloos! Ik vond het zo raar dat men er niet over durfde te praten!
Tijdens die dip ben ik met de wijkverpleegkundige gaan praten en dat heeft me heel, heel, heel goed geholpen! Ik voelde me opeens echt begrepen en kreeg te horen dat ik echt niet de enige was!!
Ik denk dat het zeker heel belangrijk is dat je er met iemand over kunt praten (iemand die je echt vertrouwd en die bereid is echt naar je te luisteren (en niet 1 keer, want dat is te weinig, denk ik..je moet echt een aantal keer bij iemand aan kunnen kloppen). Vind het al heel goed dat je een stukje op het forum hebt geplaatst en er zo over kunt praten.Hoop dat je ook wat aan mijn verhaal hebt gehad!
Ik wens je heel veel sterkte en vergeet nooit..het gaat weer over!!
Heel veel liefs,
Jacomien
Ik las je stukje(s) en ik wil heel graag even reageren!
Het moederschap is niet niks, alles verandert..je thuissituatie, je gevoel, de relatie met je man, enzovoorts! Dat moet niet onderschat worden!
Ik heb het er ook best moeilijk mee gehad, de komst van Minoes deed onze wereld werkelijk schudden! Ik stond van het ene op het andere moment héél anders in het leven..voelde me niet meer zo zeker, werd héél erg bezorgd, twijfelde vaak of ik alles wel goed deed, had het gevoel dat ik n te klein lichaampje had voor alle moederliefde die ik voelde, kon niet meer gewoon naar t journaal kijken (als een kindje onrecht wordt aangedaan, kan ik er nachten niet van slapen..waardeloos!) en ga zo maar door!
Daarnaast voelde ik me ook niet altijd gelukkig en herken ik het gevoel dat je niet mag klagen, dat je moet lachen en gelukkig moet zijn..maar dat is natuurlijk onzin! Wees eerlijk en schaam je niet, het is toch belachelijk dat er zo'n taboe op rust! Ik geloof er heilig in dat iedere moeder (en vader) schrikt van de impact die het ouderschap op je heeft, dat echt niet iedereen het altijd leuk en makkelijk heeft en dat echt niet iedereen meteen zn gevoelsleven op orde heeft na zo'n grote verandering! Maar op de één of andere manier wordt hier nooit over gesproken!
Toen Minoes 3 maanden was viel ik met een klap van mn roze wolk, ik wist niet hoe ik het had! Kon alleen nog maar huilen en wist niet waar ik het zoeken moest (ik voelde me bang, ongelukkig, onzeker, twijfelend, etc.). Toen ik mijn verhaal deed op de na- gym van de zwangerschapsgym keken die meiden me met grote ogen aan en héél, echt héél langzaam kwamen toen de verhalen dat ook zij het wel herkenden..waardeloos! Ik vond het zo raar dat men er niet over durfde te praten!
Tijdens die dip ben ik met de wijkverpleegkundige gaan praten en dat heeft me heel, heel, heel goed geholpen! Ik voelde me opeens echt begrepen en kreeg te horen dat ik echt niet de enige was!!
Ik denk dat het zeker heel belangrijk is dat je er met iemand over kunt praten (iemand die je echt vertrouwd en die bereid is echt naar je te luisteren (en niet 1 keer, want dat is te weinig, denk ik..je moet echt een aantal keer bij iemand aan kunnen kloppen). Vind het al heel goed dat je een stukje op het forum hebt geplaatst en er zo over kunt praten.Hoop dat je ook wat aan mijn verhaal hebt gehad!
Ik wens je heel veel sterkte en vergeet nooit..het gaat weer over!!
Heel veel liefs,
Jacomien
);