Depressie

in verwachting van ons derde wondertje. mijn zwangerschappen zijn echter nooit leuk. bij de eerste had ik een zware depressie , zo erg dat mijn man dacht dat ik het ongeboren kindje en mezelf iets aan zou doen. Er mocht niet gemeld worden dat ik zwanger was en kado's lagen in de kast te verstoffen en de dikke buik moest zo onzichtbaar mogelijk. mijn tweede wondertje was minder erg , was ook al op de helft toen we erachter kwamen dat ik zwanger was.heb er toen niet zo veel bij stil gestaan. nu ben ik er vanaf het begin mee bezig. Mijn gemoedstoestand word steeds zwaarder en die roze wolk blijft maar weg. niemand neemt het echt serieus voel me er vrij alleen door. Een zwangerschap is nou eenmaal iets prachtigs. heeft iemand hier ervaring mee ? Hoe je er het beste mee om kan gaan bijv. ? het is zwaar om met zo'n mood ook twee peutertjes in de vakantie te moeten vermaken en bezig te houden zonder steeds je geduld te verliezen. in afwachting op een lotgenootje!
 
hoi,

ik heb dit zelf nooit gehad, maar misschien kan de verloskundige je helpen. Zij heeft vast al honderden  vrouwen gehad en misschien heeft ze een oplossing, of kan ze je doorsturen.

Sterkte!
 
Oh wat herkenbaar. Zat voor ik zwanger werd al niet lekker in m'n vel maar lijkt alleen maar erger te worden. Ben nu 8 weken zwanger, ben bezig afspraak te maken bij psychologe (heb vorig jaar een burn-put gehad, dus denk dat ik een terugval heb ofzo) maar inderdaad van een roze wolk is op dit moment bij mij geen spraken, terwijl ik toch echt verlang naar het moederschap

heel veel sterkte

groetjes ar..
 
Loop op controle in het ziekenhuis ivm thallassemie en daar word niet echt goed geluisterd naar aanstaande moeders.

en anti depressiva zit ik ook niet echt op te wachten.

is het je eerste mamaAr?

Xx
 
Ik zou je aanraden om naar je huisarts te gaan en het te bespreken. Als het een (prenatale) depressie is, is behandeling (met medicatie) noodzakelijk.

Je doet jezelf er geen recht mee om door te hobbelen... en je gezin ook niet.

 
Hallo,

Het is heel herkenbaar. Ik had er met mijn tweede zwangerschap last van. De zwangerschap verliep heel moeizaam en werd niet sereus genomen. Daardoor werd de bevalling te stressvol en ging er van alles fout. Een week na de geboorte heb ik hulp gevraagd via de huisarts en ik werd de zelfde dag nog verwacht bij de psygoloog. Eerst werd gedacht aan postnatale depressie maar uiteindelijk werd posttraumatische stoornis vastgesteld. Ik was erg opgelucht da ik wist waar ik last van had. Hulp zoeken is heel belangrijk . Veel sterkte x
 
Het is best wel herkenbaar,  de zwangerschap van me dochter was alles behalve een roze wolk.  Ik ging van de ene kwaal de andere in en elke keer te horen " tja het hoort erbij" gaf me moordneigingen.

Met 25 weken zat ik smekend in de auto,  als het kind levensvatbaar is haal het er uit,  ik trek het niet meer!" Helaas bleef ik het gevoel houden dat niemand me begreep en ik alleen stond.  Onvoldoende gesteund door de vader van me dochter,  nu mijn ex. Gaf mij een gevoel dat hij ook niet voor me dochter kon zorgen,  hij had immers tijdens de zwangerschap niet genoeg interesse/ steun getoond.  Dus waarom wel nu ze er is.

Je staat niet alleen als je zwangerschap geen roze wolk is.  Alleen verteld niemand dat,  omdat niemand dat wel horen als ze vragen "hoe gaat het met je?"

Succes.
 
Terug
Bovenaan