in verwachting van ons derde wondertje. mijn zwangerschappen zijn echter nooit leuk. bij de eerste had ik een zware depressie , zo erg dat mijn man dacht dat ik het ongeboren kindje en mezelf iets aan zou doen. Er mocht niet gemeld worden dat ik zwanger was en kado's lagen in de kast te verstoffen en de dikke buik moest zo onzichtbaar mogelijk. mijn tweede wondertje was minder erg , was ook al op de helft toen we erachter kwamen dat ik zwanger was.heb er toen niet zo veel bij stil gestaan. nu ben ik er vanaf het begin mee bezig. Mijn gemoedstoestand word steeds zwaarder en die roze wolk blijft maar weg. niemand neemt het echt serieus voel me er vrij alleen door. Een zwangerschap is nou eenmaal iets prachtigs. heeft iemand hier ervaring mee ? Hoe je er het beste mee om kan gaan bijv. ? het is zwaar om met zo'n mood ook twee peutertjes in de vakantie te moeten vermaken en bezig te houden zonder steeds je geduld te verliezen. in afwachting op een lotgenootje!