Die verdomde peuterpuberteit HELP

Wat veel ouders vergeten is stil te staan bij 'hoe zou jij zelf behandeld willen worden?' Negeren is toch het laatste wat wij zelf willen? Je wilt juist gezien worden in je emotie. Begrepen worden...
Die buien kunnen heel heftig zijn. Vanochtend nog eentje met mijn dochter gehad. Onze kleintjes hebben net zoals wij zelf begrip nodig. We gaan allemaal door een hele lastige fase en frustratie wordt vaak via die driftbuien geuit. Je kleintje kan niet anders. Hem of haar boos oppakken en wegzetten is het ergste wat je kunt doen. Ze hebben juist het gevoel nodig dat ze er met deze bui mogen zijn. Veigheid en geborgenheid is ontzettend belangrijk. Ik pas al een paar maanden technieken vanuit compassie, mindfulness en ACT toe. Ik merk dat dit een enorme band schept. En nee, ik ben geen heilige. Ik kan wel rustig en geduldig blijven. Mijn dochter de ruimte, veiligheid en geborgenheid geven. Soms is negeren even nodig, soms juist afleiding om uit die bui te komen. Het ligt er ook aan wat de aanleiding is.
 
Kijk goed naar je kindje en observeer. Geef je kindje de ruimte. Een ander of zichzelf pijn doen is bij ons een duidelijke NEE grens. Verder is een kindje in zo'n bui niet aanspreekbaar. Pas als ze gekalmeerd is neem ik haar op schoot en benoem ik wat ik zag, hoe dit voelde en dat ik het heel vervelend vind dat zij zich zo voelde. Uiteraard bij aanleiding dat iets niet mag vertel ik dat er nog een extra bij en leg ik kort uit waarom. Kort&krachtig. Daarna eventueel gewenst gedrag benoemen. We knuffelen daarna, ik droog haar tranen liefdevol en spelen we even samen. 
Die buien zijn er nu eenmaal. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Sterkte!
 
[quote quote=10322399]Wat veel ouders vergeten is stil te staan bij ‘hoe zou jij zelf behandeld willen worden?’ Negeren is toch het laatste wat wij zelf willen? Je wilt juist gezien worden in je emotie. Begrepen worden… Die buien kunnen heel heftig zijn. Vanochtend nog eentje met mijn dochter gehad. Onze kleintjes hebben net zoals wij zelf begrip nodig. We gaan allemaal door een hele lastige fase en frustratie wordt vaak via die driftbuien geuit. Je kleintje kan niet anders. Hem of haar boos oppakken en wegzetten is het ergste wat je kunt doen. Ze hebben juist het gevoel nodig dat ze er met deze bui mogen zijn. Veigheid en geborgenheid is ontzettend belangrijk. Ik pas al een paar maanden technieken vanuit compassie, mindfulness en ACT toe. Ik merk dat dit een enorme band schept. En nee, ik ben geen heilige. Ik kan wel rustig en geduldig blijven. Mijn dochter de ruimte, veiligheid en geborgenheid geven. Soms is negeren even nodig, soms juist afleiding om uit die bui te komen. Het ligt er ook aan wat de aanleiding is. Kijk goed naar je kindje en observeer. Geef je kindje de ruimte. Een ander of zichzelf pijn doen is bij ons een duidelijke NEE grens. Verder is een kindje in zo’n bui niet aanspreekbaar. Pas als ze gekalmeerd is neem ik haar op schoot en benoem ik wat ik zag, hoe dit voelde en dat ik het heel vervelend vind dat zij zich zo voelde. Uiteraard bij aanleiding dat iets niet mag vertel ik dat er nog een extra bij en leg ik kort uit waarom. Kort&krachtig. Daarna eventueel gewenst gedrag benoemen. We knuffelen daarna, ik droog haar tranen liefdevol en spelen we even samen. Die buien zijn er nu eenmaal. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Sterkte![/quote]
Dat zei ik ook al je kindje boos oppakken en zonder uitleg ergens anders neer zetten werkt niet je kindje raakt dan alleen maar nog meer overstuur omdat hij of zij niet weet wat het verkeerd doet. Dat hoef je heus niet uitgebreid te vertellen dat kan ook kort en krachtig. Als hij of zij dan is afgekoeld kan je het nog eens rustig uitleggen 
 
Precies Girafje. Het lastige is als ouders beide een andere visie uitdragen en de aanpak dus niet hetzelfde is. Dat is uitermate verwarrend. Zeker voor een kleintje die volop grenzen aan het aftasten is. En het feit dat ze juist dan hun armen uitstrekken en bij je willen zijn, geeft duidelijk aan dat ze dit binnen het gevoel van veilig zijn willen doen. 
Het heeft totaal geen zin om er een strijd van te maken. Dat is doodvermoeiend en je wint het echt niet. Ouders moeten wel op 1 lijn staan en dezelfde aanpak hanteren. Belangrijk dus om samen te bespreken hoe de driftbuien ervaren worden. Hoe het voelt, wat het met je doet en wat je hierin wenst. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat stelselmatig je kind negeren schadelijk is voor het kind. Het valt zelfs onder psychische mishandeling en geeft op latere leeftijd enorm veel problemen diverse gebieden.
Ik begrijp heel goed hoe moeilijk deze buien kunnen zijn en als je het als ouder moeilijk vind, is het belangrijk hier hulp bij te zoeken. Zelf ben ik in opleiding om mensen te kunnen begeleiden en ik zie steeds meer ouders worstelen met de emoties van hun kind. Observeer, voel en handel vanuit rust & kalmte. Het vergt oefening en je zult merken dat het je ook heel snel iets brengt. Je moet wel open staan om zelf te willen veranderen. Het ligt namelijk niet aan je kind... die vertoont (normaal gesproken) het natuurlijke gedrag. 
 
Dus gebruiker 127 ik zou op een rustig moment met je vriend/man praten om te zorgen dat jullie in ieder geval op 1 lijn zitten en dat hij toch echt wel uitleg moet geven al is het dus maar kort en krachtig waarom jullie kindje ergens anders wordt neergezet 
 
Wij zitten nog niet in de peuterpuberteit, maar zelf denk ik dat het heel goed is om je kleintje op te pakken als hij daar om vraagt in zo'n bui. Het is, denk ik, goed om je kleine te steunen in het hebben van deze emoties, want nee is heel normaal in deze werelden dat krijgt hij echt vaker te horen ;). Oke en stel dat het is om je op andere gedachten te brengen, dan maakt dat niet uit als jij bij je standpunt blijft toch? Dan krijgt hij ook in dat geval echt wel door dat dat gedrag niet werkt en houdt hij er wellicht mee op. Maar je hebt hem in ieder geval gesteund toch?  ik ben het dus wel eens met de berichten hier boven, het is denk ik wel goed dat beide ouders een lijn trekken in de aanpak. Maar kan me voorstellen dat het lastig is als jullie beiden zon andere visie hebben. 
 
Ik snap eerlijk gezegd wel waar jouw man naartoe wil met z'n aanpak. Wij hebben 3 kids en alledrie zijn erg verschillend in karakter, natuurlijk is ieder kind uniek maar ik geloof ook dat ze veel krijgen aangeleerd door ons en broertjes/zusjes. 
Als onze peuters grenzen opzoeken dan ben ik vaak wel degene die kijkt naar wat er kan en of het goed is voor de ontwikkeling. Staan op tafel of kast mag absoluut niet, ze hoeven ook niet meteen alles te hebben als ze wat willen, hoe lastig ook, nee is nee en even laten en afleiden voordat ze op alarmfase overgaan is mijn tactiek. Daarbij ben ik nu zover dat ik mijn zoontje bij z'n hand vast kan pakken en assisteer naar een andere plek in de woonkamer zodat hij iets anders gaat doen. Hij kan lopen inmiddels en hij is 2,5 jaar. Dit hebben we veel geoefend. Soms geven we er ook aan toe hoor, daarbij vind ik mijn man te gemakkelijk en daar baal ik zo van. Hij vind bijvoorbeeld dat als ze niet hun groenten opeten dat het dan gauw ophoudt en laat onze kids vaak zelf (!!!!) beslissen wat ze willen eten, vaak draait het dan uit op een broodje met chocoladepasta terwijl ze te weinig van hun groenten hebben gegeten. Inmiddels hebben de kids dat aangeleerd bij hem maar ik houd vol en probeer ze toch wat gezondere dingen te laten eten. Mijn man heeft daar gewoon het geduld niet voor, dus naast onze peuters heb ik mijn man daarin ook te trainen :) Ik merk dat ik 's avonds als ze slapen en ze niet goed hebben gegeten met een klotegevoel zit, ik deel dit dan rustig met hem en dat ik niet blij ben als hij zo chaotisch doet met het eten. Het liefst doe ik alles zelf, ik merk dat er dan ook veel meer orde en rust is in huis, maar dat kan simpelweg gezegd gewoon niet altijd. Ik probeer ook vaak onze dag vooraf te plannen en dat 's ochtends met hem te bespreken, ook het eetgebeuren. 
Praat er met elkaar over en probeer voor jezelf je grenzen te bepalen en daarbij aan te geven hoe jij je moederrol wil invullen en vraag aan je man wat hij daarvan vind en daar rekening mee te houden. Geef hem tijd om er aan te werken, jullie zullen steeds beter op elkaar ingespeeld worden en ook jullie kind zal het steeds beter gaan doen. Jullie moeten het samen doen, dus wees lief voor elkaar, dan komt het met jullie kind ook goed! Succes!! 
 
Ach die arme knul, hij weet niet wat hij nou met al die emoties en frustraties aan moet en wordt erdoor overvallen. Hij kan er niets aan doen en heeft vaak ook geen idee waar het vandaan komt. En wat heeft hij dan hard die knuffel van mama nodig om weer rustig te worden, om te leren die wervelstorm in zn hoofd weer te laten neerdalen. Een boze reactie geeft paniek en een onveilig gevoel, wat de bui veel erger maakt. 
Wat sommige ouders (veelal vaders) weleens vergeten, is dat je van een kind (helemaal op deze leeftijd) niet dezelfde rationaliteit kan verwachten als van volwassenen. Ze hebben nu eenmaal nog niet kunnen leren hoe ze hiermee om moeten gaan. En als ze dat nu niet op een positieve manier kunnen leren, heb je kans dat ze er op latere leeftijd nog steeds moeite mee hebben en krijg je conflictvermijders of juist ruziezoekers. 

Troosten is niet zijn zin geven, het is niet positieve aandacht voor ongewenst gedrag, want je emoties uiten is niet ongewenst en troost zoeken al helemaal niet.
Sterkte met hier uitkomen met je man. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan