Dipje of erger...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Goedemorgen Dames,

Er moet me al een tijdje iets van het hart. Een moeilijk onderwerp, maar veel vrouwen krijgen er last van.

Mijn moeder heeft na mijn geboorte een postnatale depressie ontwikkeld wat zo erg werd dat ze stemmen hoorde en mij iets wilde aandoen. Pas na een half jaar riep ze hulp in, een half jaar heeft ze dus met opgekropte gevoelens gezeten en was helemaal niet gelukkig, maar durfde er met niemand over te praten. Ze had immers een kindje en zou supergelukkig moeten zijn, maar ze was heel ziek in haar hoofd. Na dat half jaar ging het langzamerhand beter. Na steun van haar huisarts.

Nu weet ik dat dit erferlijk is en ik vraag me af of iemand hier ervaring mee heeft en mij tips kan geven hoe ik mij kan wapenen tegen deze gevoelens van onmacht, angst, woede en verdriet.
 
sow wat een verhaal, dat lijkt me echt verschrikkelijk zeg!!
ik heb hier geen ervaring mee en ken niemand die dat heeft gehad..
en volgensmij kun je het ook niet helemaal voorkomen, tenminste dat denk ik..

denk dat het enigste wat je kunt doen, dat je de mensen in je naaste omgeving laat weten waar je bang voor bent, zodat hun als ze verschijnselen zien ook meteen kunnen ingrijpen, want als je er zelf middenin zit zal het wel heel moeilijk zijn om zelf hulp in te roepen..
ben verder ook benieuwd wat de tips zullen zijn dus ik hou het even in de gaten..
 
hoi mijn moeder heeft er vroeger ook last van gehad na de geboorte van men zusje alleen was er vroeger geen naam voor en hebben ze bij men moeder toen gedumpt in een Psychiatrisch ziekenhuis en was het vroeger meer een taboe en kon je er niet over praten.
nu zijn er meer mensen voor hulp en is het beter bespreekbaar.
als je voelt dat je het krijgt er meteen over praten en je kind af en toe uit handen geven en veel rusten.
trouwens mijn zusje en ik hebben er nooit last van gehad en ik ben nou zwanger van men 3 de kind.dus het hoeft jou niet te gebeuren.
succes verder
groetjes cinderella
 
Ik ben rond mijn 16e zelf 'gewoon' depressief geweest, dus ben zelf ook een beetje bang voor na de bevalling...
Ik denk dat het verstandigst is om hier nu over te praten met je man/vriend en misschien een vriendin of ander familielid zodat zij jou ook een beetje in de gaten kunnen houden. Volgens mij zijn de symptomen namelijk wel zichtbaar voor anderen...

En voor jezelf geldt dat je je niet voor de gek moet houden. Als jij straks je kleine helemaal niet zo schattig vind als de rest van de wereld, zeg het! Het klinkt heel simpel maar je moet onthouden dat er veel meer vrouwen zijn die hier last van hebben en dat je je niet moet schamen. Hulp vragen toont juist kracht en moed!

Het komt vast allemaal goed :)
 
Ik heb er zelf ook geen ervaring mee in m'n omgeving. Maar nog een handige tip is om het misschien ook bij je vk aan te geven als je dat nog niet gedaan hebt. Je krijgt na de bevalling ook als het goed is nog nacontroles en neem aan dat je ook kraamhulp krijgt, dan kunnen zij het ook in de gaten houden of je niet al tekenen ervan krijgt. En inderdaad, vooral je angsten uitspreken.
 
Bedankt voor de tips. Ik zal het idd wel met mijn VK bespreken. Ik wil alleen niet een stempel krijgen. Het is in mijn schoonfamilie ook best een taboe. Echt zo'n amsterdams gezin. Kan het niet echt uitleggen daar. Vind ik best jammer.
Mijn vriend staat er wel wat meer open voor gelukkig.

Hopelijk krijg ik nergens last van, maar als ik het krijg, zal ik gelijk aan de bel trekken.
 
Zolang je niks hebt kan je ook geen stempel krijgen lijkt me. Denk dat het juist gewaardeerd wordt bij je vk dat je er open over spreekt. De vk is er ook om je angsten mee te bespreken, dus dit zal vast niet de 1e keer zijn dat iemand dit haar zal vertellen. Zal in ieder geval voor je duimen dat je er geen last van krijgt, positief blijven denken!!
 
Nee klopt, ik bedoel ook meer een stempel krijgen bij mijn schoonfamilie mocht ik wel depressief worden. Maar we gaan gewoon uit van een hele gelukkige, leuke periode!

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan