De eerste 3 maanden na de geboorte zijn heel heftig en bedenk dat depressieve gevoelens daar wel bij horen. Niet dat het zo is dat je de hele dag naar bent en down en dat je er geen gat meer in ziet, maar naast het gelukkig zijn is er ook een andere kant! Die roze wolk bestaat gewoon niet, ja misschien in de eerste dagen van de kraamweek als je lichaam nog vol adrenaline zit. Maar als die is uitgewerkt dan ben je moe en overvalt je soms vreselijk het gevoel dat het teveel is. dat 24 uur zorgen niet lukt, dat je rust nodig hebt 9die je niet krijgt)... geloof me het hoort er wel bij! Er is zoveel veranderd... ineens ben je met zijn drieën en jullie kindje houdt geen rekening met jullie energiepeil. Hij huilt wanneer hij dat wil, hij wil eten wanneer jullie het niet uitkomt. Aan alles moet je wennen: voeden om de 3 uur (reken per voeding rustig een uur, dus 2 uur later is ie er al weer en als je geluk hebt slaapt ie tussendoor!) badderen, huishouden moet je weer zelf doen (de vraag is wanneer??), visite (houdt die stroom nooit op?)
Pas wanneer je zelf een beetje opknapt en je baby 's nachts iets langer slaapt ga je zelf ook meer genieten. Dan ineens wordt de wereld weer een beetje normaal. dan heb je weer energie om meer de zonzijde te zien.
Is genieten er dan helemaal niet bij in de eerste weken??? Jawel, maar mijn ervaring is dat je aan de ene kant zo geniet van het kleintje maar aan de andere kant moet je zo zoeken in je nieuwe leven... het is zo veranderd... je voelt je soms een vreemde in je eigen huis!
kortom.... sta er niet gek van te kijken als je de eerste weken elke dag wel een huilbui hebt of een paar flinke dips hebt per week. dat is heel normaal. als je maar merkt dat je ook weer posisitef kan kijken naar je leven als je het even geuit hebt. Als je het gevoel hebt in een donkere wolk te zijn beland die je verstikt en je je kind wel wat aan zou willen doen, ja... dan moet je hulp zoeken. Maar depressieve gevoelens horen er zeker bij... babyblues... en dat kan best heftig zijn hoor.
Tip: rust zoveel mogelijk... ga slapen wanneer de baby slaapt en je er behoefte aan hebt... rust maakt je leven een stuk zonniger.
Pas wanneer je zelf een beetje opknapt en je baby 's nachts iets langer slaapt ga je zelf ook meer genieten. Dan ineens wordt de wereld weer een beetje normaal. dan heb je weer energie om meer de zonzijde te zien.
Is genieten er dan helemaal niet bij in de eerste weken??? Jawel, maar mijn ervaring is dat je aan de ene kant zo geniet van het kleintje maar aan de andere kant moet je zo zoeken in je nieuwe leven... het is zo veranderd... je voelt je soms een vreemde in je eigen huis!
kortom.... sta er niet gek van te kijken als je de eerste weken elke dag wel een huilbui hebt of een paar flinke dips hebt per week. dat is heel normaal. als je maar merkt dat je ook weer posisitef kan kijken naar je leven als je het even geuit hebt. Als je het gevoel hebt in een donkere wolk te zijn beland die je verstikt en je je kind wel wat aan zou willen doen, ja... dan moet je hulp zoeken. Maar depressieve gevoelens horen er zeker bij... babyblues... en dat kan best heftig zijn hoor.
Tip: rust zoveel mogelijk... ga slapen wanneer de baby slaapt en je er behoefte aan hebt... rust maakt je leven een stuk zonniger.