Dames, ik ben heel blij dat ik er inmiddels weer vanaf ben, maar ik weet precies hoe jullie je voelen hoor! Zwanger zijn is zo'n waardeloze uitvinding, naar mijn idee... Kon (en kan) er weinig anders over doen dan klagen, bleh...
Ik heb iedere 3-4 weken een dip gehad, deze laatste zwangerschap. Dan zat ik weer huilend voor VK, dat ik het allemaal niet meer trok, dat ik me zo ellendig voelde... Na een paar dagen huilen en weer een nieuw 'plan' om meer rust te kunnen nemen, dan ging het weer even.
Ben 9 maanden moe, misselijk en beroerd geweest. Regelmatig moeten braken, slecht slapen vanaf het begin. Huilbuien, prikkelbaar, vaak plassen (en soms ook niet op kunnen houden, dus irritante 'ongelukjes&apos
. Obstipatie, darmkrampen, maagzuur, opboeren, pijn in rug en bekken, soms pijn in been of in gewrichten zoals pols of enkel. Zweten, vooral in de nacht, kortademig en enorm gespannen pijnlijke buik. Echt, er kwam geen einde aan naar mijn gevoel, die kwaaltjes...
En allemaal 'normale' dingen, 'dat hoort erbij'-kwaaltjes, maar echt niet minder vervelend hoor!
Ik was altijd zo jaloers op de vrouwen die ogenschijnlijk nergens last van hadden, gewoon konden blijven werken (ik heb eigenlijk 9 maanden in ziektewet gezeten en had vanaf week 26 hulp nodig in huishouden en zorg voor mijn oudste zoontje), gewoon konden lopen, eten en genieten...
Nu ik bevallen ben, als herboren en vol verwondering over hoe goed ik me voel, besef ik pas wat voor aanslag die hormonen (en het gewicht van de buik) op mij hebben gepleegd. Ik werd er letterlijk en figuurlijk een ander mens door.
Heel veel sterkte allemaal, dipjes mogen er zijn, want voor sommige vrouwen is zwanger zijn alleen maar ellendig. Hou vol, luister goed naar je lijf en er komt een keer een einde aan... En dan weet je weer precies waar je het allemaal voor gedaan hebt. Succes!
Groetjes, Karin
m v Eveline (6 wkn)
Ik heb iedere 3-4 weken een dip gehad, deze laatste zwangerschap. Dan zat ik weer huilend voor VK, dat ik het allemaal niet meer trok, dat ik me zo ellendig voelde... Na een paar dagen huilen en weer een nieuw 'plan' om meer rust te kunnen nemen, dan ging het weer even.
Ben 9 maanden moe, misselijk en beroerd geweest. Regelmatig moeten braken, slecht slapen vanaf het begin. Huilbuien, prikkelbaar, vaak plassen (en soms ook niet op kunnen houden, dus irritante 'ongelukjes&apos
. Obstipatie, darmkrampen, maagzuur, opboeren, pijn in rug en bekken, soms pijn in been of in gewrichten zoals pols of enkel. Zweten, vooral in de nacht, kortademig en enorm gespannen pijnlijke buik. Echt, er kwam geen einde aan naar mijn gevoel, die kwaaltjes...En allemaal 'normale' dingen, 'dat hoort erbij'-kwaaltjes, maar echt niet minder vervelend hoor!
Ik was altijd zo jaloers op de vrouwen die ogenschijnlijk nergens last van hadden, gewoon konden blijven werken (ik heb eigenlijk 9 maanden in ziektewet gezeten en had vanaf week 26 hulp nodig in huishouden en zorg voor mijn oudste zoontje), gewoon konden lopen, eten en genieten...
Nu ik bevallen ben, als herboren en vol verwondering over hoe goed ik me voel, besef ik pas wat voor aanslag die hormonen (en het gewicht van de buik) op mij hebben gepleegd. Ik werd er letterlijk en figuurlijk een ander mens door.
Heel veel sterkte allemaal, dipjes mogen er zijn, want voor sommige vrouwen is zwanger zijn alleen maar ellendig. Hou vol, luister goed naar je lijf en er komt een keer een einde aan... En dan weet je weer precies waar je het allemaal voor gedaan hebt. Succes!
Groetjes, Karin
m v Eveline (6 wkn)