Dit is niet goed

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo Meiden,

Ik zal me even voorstellen ik ben Tessa en was 5 weken zwanger van ons eerste kindje. In ronde 2 zwanger dus helemaal heppie! Vannacht werd ik wakker van flinke menstuatiekrampen en zag dat ik hevig aan het bloeden was. Vanmorgen zijn we naar de huisarts geweest en hij noemde het een beginnende miskraam. Ik moet nu wachten tot het vruchtje er vanzelf uitkomt als dit maandag nog niet zo is dan krijg ik waarschijnlijk een echo.
Gister was ik nog zo blij en kon ik me allemaal niet voorstellen en nu pats boem...in 1 keer helemaal weg die blijdschap.
Hoe zijn jullie er mee omgegaan? Ik weet eigenlijk niet wat ik wil vragen maar wil heel graag weten wat er nu gebeurd? En hoe nu verder?
Bedankt meiden!
Liefs
 
He tessa,

ik heb een mk gehad in september. Ik had net als jij in ronde 2 bingo en was ook 1ste kindje.
Ik kan je niet vertellen hoe er mee om te gaan. Wat mij hielp was hier praten met lotgenoten. Het kost heel veel verdriet en tijd om er een beetje over heen te komen. Ondanks dat het zo klein was, het is/was wel van jullie.
Nu ben ik weer een poos verder en inmiddels opnieuw zwanger. En het verdriet blijft, je leert er alleen mee om gaan.
Ik wil je graag meegeven, het kan zijn dat mensen het niet begrijpen, en ze goed bedoelde adviesen hebben. Trek je alleen aan wat je wil, en je mag je gerust op sluiten. Verwerk het op jou manier.
Wat mij geholpen heeft, en ik heb het hier al vaker genoemd de tekst. Als je naar de zon kijkt ligt de schaduw achter je. Het is nu moeilijk te geloven maar het is zo. Neem je tijd, laat je niets wijs maken volg je gevoel. Je lichaam doet dit niet voor niets, het is onbegrijpelijk ik weet het.

Op je vraag hoe gaat het allemaal in zijn werk:
Maandag gaan ze kijken hoe het in je baarmoeder is. waarschijnlijk gaan ze later nog een keer kijken of je schoon bent. Je lichaam zorgt vaak zelf ervoor, maar soms moet je gecuriteerd worden.
maar je kunt niet anders dan afwachten, hoe moeilijk dat ook is, je gevoel heeft het vaak juist. Ik hoop echt dat jij een van de wondertjes bent op aarde die een bloeding heeft gehad maar waar de zwangerschap gewoon nog intakt is. Want die wondertjes bestaan.
Als dat niet zo is meid, dan is het wachten tot je weer ongesteld wordt, en je leven proberen op te pakken. Ik heb gemerkt dat in de 1ste maand dat ik niet zoveel bezig was met oh men eisprong, en men vruchtbare dagen, dat ik juist weer opnieuw zwanger werd. Hou me op de hoogte

sterkte aan jou en je mannetje.

liefs nath
 
hoi nathalie,

als eerst van harte gefeliciteerd, wat leuk dat je zwanger bent, hoe lang en hoe voel je je?

Ontzettend bedankt voor je onwijs lieve berichtje...na het een uurtje droog gehouden te hebben zijn de waterlanders weer bijna begonnen, maar echt een super lief berichtje.

Is het bij jou er vanzelf uitgekomen? En na hoe lang?
Het is zo raar. Gisteravond hebben we thuis op de bank nog zo lekker zitten fantaseren en nu is het hoogstwaarschijnlijk weg. Tuurlijk heb je altijd in je achterhoofd en zeker in zon vroeg stadium dat het mis kan gaan, maar toch...de dokter zei ook dat er een kans is dat het vruchtje goed is, maar verlies nog steeds bloed en dus wordt die hoop steeds minder. En als het zo is, is het vruchtje dan wel goed omdat ik zo veel bloed verlies.
Heb je toen contact gehad met je vk? Of alleen met de huisarts?

Ik ben bang dat we niet meer kunnen dan afwachten. Maar ett is wel erg fijn alss je een beetje weet waar je aan toe bent.

Nogmaals bedankt! En een erg mooie tekst van het zonnetje!

Liefs
 
Hi Tessa,

Ik heb ook in september een miskraam gehad. Ik was toen 11 weken zwanger. Ik kreeg een hele lichte bloeding en we hebben de verloskundige gebeld. We hebben toen een echo gehad, daar werd ons verteld dat we 90% kans hadden op een miskraam. Mijn gevoel wist al meteen dat het fout zat en na een week kreeg ik ook heftige buikkrampen en een hevige bloeding. Ik moest naar het ziekenhuis omdat ik ontzettend heftig bloedde. Via een inwendige echo konden ze zien dat de miskraam nog in volle gang was, na een korte ziekenhuis opname mocht ik naar huis en moest 2 dagen later weer komen om te kijken of mijn baarmoeder schoon was. Dit was niet zo en 3 dagen later heb ik een curretage gehad. Dit alles duurde 2 weken en in die tijd ben ik eigenlijk helemaal niet verdrietig geweest. Ik was denk ik behoorlijk overdonderd door alles.

Niemand kan jou vertellen hoe je hiermee om moet gaan. Ik heb er heel veel verdriet van gehad en had er moeite mee dat er op een gegeven moment niemand meer naar vroeg. Met mijn verstand kan ik heel goed relativeren en weet ik dat er hoogstwaarschijnlijk iets niet goed is geweest met het vruchtje, maarja je gevoel is een heel ander iets natuurlijk. Het voelt helemaal als mijn kindje wat ik niet mocht krijgen. Neem je tijd om dit allemaal te verwerken en doe het helemaal op je eigen manier. Ik heb een heel mooi gedichtje gevonden en dat heeft mij in moeilijke tijd wel geholpen.

Precies op het moment dat ik uitgeteld zou zijn kwamen we erachter dat we weer zwanger zijn. En zoals nathalie zegt voel ik het ook, het verdriet blijft maar ook ik heb er mee leren omgaan.

En ook ik hoop voor jou dat je een wonder bent en dat alles gewoon goed blijkt te zijn.

Heel veel sterkte!

Liefs Niene



 
Tessa,

Die gevoelens zijn verschrikkelijk. Ik heb zelf in januari een miskraam gehad bij 11 weken. Je hebt ergens in je achterhoofd wel dat het mis kan gaan, maar je gaat er toch vanuit dat het goed gaat.
Ik voelde bij het beetje bloedverlies waarmee het begon ook meteen; dit is foute boel. Dat bleek helaas ook zo te zijn.
Hoe ermee om te gaan? Dat is voor iedereen anders, maar neem in ieder geval je tijd om het te verwerken. Je krijgt vast allerlei goed bedoelde opmerkingen waar je helemaal niet op zit te wachten, omdat je gewoon voelt dat je je kindje verloren bent. Voor mij heeft het geholpen er veel met vrienden over te praten (en uiteindelijk bleken er veel lotgenoten) en vooral met mijn mannetje. Neem je tijd en uiteindelijk ben je weer zover naar de toekomst te kunnen kijken. Het verdriet blijft, en er blijven moeilijke momenten, maar uiteindelijk lukt het weer naar de toekomst te kunnen kijken.

Heel veel sterkte, neem je tijd!

Liefs Janneke
 
Ha meid,

Wat een verdriet hè? Ik leef helemaal met je mee. Voor mij is het al een tijdje geleden. november 2007. Maar ik weet het nog als de dag van gisteren. in ronde 5 zwanger en zo zo blij. Ik was helemaal in de 7e hemel. Maar dat duurde niet lang. Op een gegeven moment voelde ik het gewoon aankomen. Ik was helemaal het zwanger-gevoel kwijt. Toen ik met 5,5 week licht begon te vloeien was dit voor mij al helemaal duidelijk. Het vloeien werd alleen maar erger en op een gegeven moment kreeg ik zo'n buikpijn en zo'n krampen. IK heb zoveel gehuild.
De weken daarna voelde ik me zo leeg, zou dowm zo verdrietig. ook omdat ik me soms totaal niet begrepen voelde door mij omgeving. Opmerkingen die pijn deden zoals: "Het is maar beter zo!" of "het was nog maar heel klein, als je nu al 14 weken was dan was het veel erger!" en na een paar maanden was ik soms gewoon nog heel erg verdrietig vooral rond mijn menstruatie. Mijn zus die vond dat alleen maar lastig zei ze, ik moest gewoon weer goede hoop hebben en doorgaan.

Meid, bedenk dat deze mensen niet weten wat ze zeggen. Je verdriet en teleustelling zijn zo groot, je plannen zijn in duigen en je toekomst moet je bijstellen. dat kost veel tranen en energrie. Neem er de tijd voor. in november 2009 huilde ik op de dag van de miskraam er nog om. Toen was ik al weer zwanger, ik was na drie maanden weer zwanger overigens, maar nog steeds deed het me pijn.

Wij hebben nu een gezonde dochter van 15 maand en ik ben sinds twee maanden gestopt met de pil. We zien wel waar het schip strand. We vrijen er nog niet op... we proberen er rust in de houden. Bij de eerste was het zo stressen. We weten nu dat het wel kan en dat de kand groot is dat het wel weer lukt... we staan er positief in.
Bedenk dat je nu weet dat je WEL zwanger kunt raken. De kans is HEEL groot (bijna 100%) dat het wel lukt binnenkort en dat het dan goed gaat. Huil om je verlies maar probeer niet te wanhopen en te twijfelen of het nog wel eens lukt... mijn vk zei destijds: "Wij zien vrouwen die een miskraam hadden bijna altijd binnen een jaar terug met een gezonde zwangerschap." dat gaf me hoop en in mijn omgeving zie ik tot nu toe niet anders.

Meid, wij hebben een beeldje gekocht van een hand met een kindje erin om iets tastbaars te hebben... dat staat nu nog in de husikamer. Het gaf een een heel fijn gevoel dat samen uit te zoeken.

Heel veel sterkte en laat je verdriet toe... al huil je de hele dag... dat is wel de beste weg om het te verwerken.

xxx
 
Hoi Meiden,

Wat een lieve reacties zeg! Dat doet me heel erg goed! Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat jullie het ook mee hebben gemaakt, maar het is wel erg fijn om er met jullie over te kunnen praten.

Het is inderdaad zo wat je zegt Bloempje, je zit helemaal niet te wachten op zulke reacties van mensen...

Eigenlijk wil je gewoon horen van iemand Dat het gewoon zwaar klote (sorry) is.

Ik ga morgen naar de VK om te kijken of ik schoon ben of dat er nog wat zit. Als er nog iets zit komt het er vanzelf uit of moeten we tot de 7de week wachten om te kijken of het hartje klopt.

Ik ben helemaal niet negatief ingesteld maar als ik zie hoeveel krampen ik gehad heb en bloed heb verloren ga ik daar niet meer van uit en dan zou ook de vraag zijn in hoeverre het goed is met het kindje..
Wel vind ik het fijn om te weten dat veel meiden snel weer zwanger kunnen raken.

Die vraag gaat wel in mijn hoofd om. Kunnen we nog zwanger raken? En wanneer? Als het maar niet weer zo eindigt dan.

Wat ik wel denk is dat je in het begin minder blij bent en dat je zoiets hebt van zal het wel goed gaan? Klopt dit ook?

Echt super bedankt voor jullie lieve reacties!!

Liefs
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan