A
Anoniem
Guest
Hoi meiden,
ik ben hier de laatste dagen niet meer zo actief. Er gaat zoveel door me heen op het moment.
De relatie met mijn man loopt alles behalve voorspoedig. We zitten nu echt in een dip en ik hoop zo dat we hieruit gaan komen.
Ik ben vanmiddag naar mijn ma gereden omdat mijn man van kwaaigheid de autodeur dichtgooide en ik het dus maar uit moest zoeken.
Dylano zat ook in de auto, en heb dus besloten om naar mijn ma te rijden, omdat ik wist dat als ik mee naar binnen zou gaan, de bom zou barstten en Dylano daar dan bijzit (die moest nl nog eten). Dit is de 1e x dat ik weg ben gereden zonder iets te zeggen tegen mijn man.
Voor mijn gevoel doe ik nix goed voor hem. Ik zit dagen te denken hoe ik hem het beste kan vragen of hij aub ff dit of dat wilt doen. Ik bel zelfs zijn moeder om te vragen hoe ik dit het beste aan kan pakken. Dit lijkt me niet een gezonde relatie...
Ik weet dat er veel meespeelt, hormomen zo en zo ook.
Maar onze babykamer is nog NIET klaar, en dat terwijl ik al ruim 35wk zwanger ben.
Zit me echt hoog, want had wel wat meer verantwoordelijkheid van hem verwacht wbt de kleine.
Dus op een gegeven moment MOET je dingen gaan vragen over de kamer. Wanneer hij van plan is om wat te gaan doen. Dan voelt hij zichzelf onderdrukt door mij, en noemt me een dictator. Hij legt zichzelf die druk op zeg ik hem dan, maar ook mij tuurlijk! Ik zit vol met hormonen en drang dat de kamer zsm afmoet, dus ja... Dat neem je allemaal mee hé?!
En ik ben me ervan bewust dat ik vroeger in het verleden toch best wel wat bazig kon zijn tegen mijn man toe. Het liefst heb ik alles zelf in de hand, maar het gaat niet altijd zoals IK zou willen. Daar ben ik ook wel achter, en hou mezelf dat dan ook voor.
Ik probeer echt mn best te doen om geen discussies uit te lokken, maar het gaat gwn niet!! Ik let op wat ik zeg, maar hij mag alles maar zeggen. Zo werkt dat toch niet??
Ik weet zeker dat hij veel van ons houdt, en das andersom ook zo, maar dit trek ik niet. En hij ook niet, en nog belangrijker... Dylano en ??? ook niet. Die komen voor mij altijd op de 1e plaats.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Heb sinds vanmiddag regelmatig harde buiken, en voel mezelf dan zooo schuldig tegenover de kleine in mn buik, want die reageerd daar gwn op.
Ik wil mijn man niet in een kwaad daglicht stellen hoor meiden, maar ik weet gwn niet meer wat ik moet!!
Ik voel mezelf hulpeloos, en machteloos. Ik voel onze relatie zo uit mn handen glippen, vreselijk!!
En dat willen we allebei niet! Maar hoe komt het dat we op dit punt zijn beland vraag ik mezelf dan af. Ben ik nou zo erg of hij?? Nee, we moeten allebei een stapje terug doen ben ik van mening, maar voor mijn gevoel moet ik nou altijd maar mn mond houden om de vrede te bewaren, maar zo werkt het tuurlijk niet.
Ik wil nog zoveel meer schrijven, maar ben helemaal gebroken, en zie het gwn (ff) niet meer zitten.
Mijn ma maakt dr eigen harstikke druk of dit wel goed blijft gaan, en wil het ze bewijzen dat het wel goed blijft gaan, maar hoe???
Pffff... Ik hou van mijn man, ben niet voor nix met hem getrouwd maar soms vraag ik mezelf weleens af of ik hier goed aan heb gedaan.
Het speelt nu iets van 3mnd ofzo, maar wanneer houdt het op??
Ja sorry voor mijn geklaag hoor. En het komt een beetje egoistisch over dat ik alleen een berichtje over mezelf plaats ,en niet bij anderen reageer. Maar dit is niet de bedoeling meiden... Ik lees jullie verhalen allemaal harstikke graag, maar nu staat mn hoofd er echt ff niet naar.
Hoop niet dat jullie mij dit kwallijk nemen...
Liefs Debby.
ik ben hier de laatste dagen niet meer zo actief. Er gaat zoveel door me heen op het moment.
De relatie met mijn man loopt alles behalve voorspoedig. We zitten nu echt in een dip en ik hoop zo dat we hieruit gaan komen.
Ik ben vanmiddag naar mijn ma gereden omdat mijn man van kwaaigheid de autodeur dichtgooide en ik het dus maar uit moest zoeken.
Dylano zat ook in de auto, en heb dus besloten om naar mijn ma te rijden, omdat ik wist dat als ik mee naar binnen zou gaan, de bom zou barstten en Dylano daar dan bijzit (die moest nl nog eten). Dit is de 1e x dat ik weg ben gereden zonder iets te zeggen tegen mijn man.
Voor mijn gevoel doe ik nix goed voor hem. Ik zit dagen te denken hoe ik hem het beste kan vragen of hij aub ff dit of dat wilt doen. Ik bel zelfs zijn moeder om te vragen hoe ik dit het beste aan kan pakken. Dit lijkt me niet een gezonde relatie...
Ik weet dat er veel meespeelt, hormomen zo en zo ook.
Maar onze babykamer is nog NIET klaar, en dat terwijl ik al ruim 35wk zwanger ben.
Zit me echt hoog, want had wel wat meer verantwoordelijkheid van hem verwacht wbt de kleine.
Dus op een gegeven moment MOET je dingen gaan vragen over de kamer. Wanneer hij van plan is om wat te gaan doen. Dan voelt hij zichzelf onderdrukt door mij, en noemt me een dictator. Hij legt zichzelf die druk op zeg ik hem dan, maar ook mij tuurlijk! Ik zit vol met hormonen en drang dat de kamer zsm afmoet, dus ja... Dat neem je allemaal mee hé?!
En ik ben me ervan bewust dat ik vroeger in het verleden toch best wel wat bazig kon zijn tegen mijn man toe. Het liefst heb ik alles zelf in de hand, maar het gaat niet altijd zoals IK zou willen. Daar ben ik ook wel achter, en hou mezelf dat dan ook voor.
Ik probeer echt mn best te doen om geen discussies uit te lokken, maar het gaat gwn niet!! Ik let op wat ik zeg, maar hij mag alles maar zeggen. Zo werkt dat toch niet??
Ik weet zeker dat hij veel van ons houdt, en das andersom ook zo, maar dit trek ik niet. En hij ook niet, en nog belangrijker... Dylano en ??? ook niet. Die komen voor mij altijd op de 1e plaats.
Ik weet niet goed wat ik hiermee aanmoet. Heb sinds vanmiddag regelmatig harde buiken, en voel mezelf dan zooo schuldig tegenover de kleine in mn buik, want die reageerd daar gwn op.
Ik wil mijn man niet in een kwaad daglicht stellen hoor meiden, maar ik weet gwn niet meer wat ik moet!!
Ik voel mezelf hulpeloos, en machteloos. Ik voel onze relatie zo uit mn handen glippen, vreselijk!!
En dat willen we allebei niet! Maar hoe komt het dat we op dit punt zijn beland vraag ik mezelf dan af. Ben ik nou zo erg of hij?? Nee, we moeten allebei een stapje terug doen ben ik van mening, maar voor mijn gevoel moet ik nou altijd maar mn mond houden om de vrede te bewaren, maar zo werkt het tuurlijk niet.
Ik wil nog zoveel meer schrijven, maar ben helemaal gebroken, en zie het gwn (ff) niet meer zitten.
Mijn ma maakt dr eigen harstikke druk of dit wel goed blijft gaan, en wil het ze bewijzen dat het wel goed blijft gaan, maar hoe???
Pffff... Ik hou van mijn man, ben niet voor nix met hem getrouwd maar soms vraag ik mezelf weleens af of ik hier goed aan heb gedaan.
Het speelt nu iets van 3mnd ofzo, maar wanneer houdt het op??
Ja sorry voor mijn geklaag hoor. En het komt een beetje egoistisch over dat ik alleen een berichtje over mezelf plaats ,en niet bij anderen reageer. Maar dit is niet de bedoeling meiden... Ik lees jullie verhalen allemaal harstikke graag, maar nu staat mn hoofd er echt ff niet naar.
Hoop niet dat jullie mij dit kwallijk nemen...
Liefs Debby.