Heel begrijpelijk dat je extra bezorgt bent om Fabio..
Het is ook niet niks wat je "eventjes" overkomt, maar het zet je hele leven op z'n kop. Je doen en laten, maar ook metaal wordt je er erg door beinvloed. Het moet voelen als een amputatie zonder verdoving.. Iets wordt bij je weggehaald, maar het achtergebleven leed doet zo'n zeer.. en blijft ook nog lang zeer doen,..
Zoiets moet langzaam slijten, maar vergeten doe je het nooit!
Vooral de onmacht zal ondragelijk zijn geweest, en de nieuwsgierigheid naar de toekomst die ze helaas niet kregen..
Als je maar goed in je hoofdje houd dat jij er niets aan kon doen.. Dat die twee lieverdjes niet voor niets jou hebben uitgekozen als hun mama..
Je komt er wel! Maar geef het wat tijd,..
X