Jeetje, heftig zeg! Heel veel sterkte gewenst hiermee!
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. 9 januari had ik een miskraam aan het einde van het eerste trimester waarbij ik naar schatting ruim anderhalve liter bloed ben verloren. Hierdoor heb ik aanvankelijk 2 dagen in het ziekenhuis gelegen (en de eerste nacht hebben opa en oma opgepast). Na enkele dagen thuis kreeg ik een infectie en heb ik nogmaals 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, weer op het randje van een bloedtransfusie. Mijn zoontje van toen 10 maanden mocht weliswaar op bezoek komen, maar alleen 's avonds tijdens zijn bedtijd, dus dat kwam er niet van (tot ze op de laatste dag erachter kwamen dat hij nog borstvoeding dronk, maar dat heeft ook maar in een zeer kort bezoekje geresulteerd, waarbij hij wel probeerde te drinken, maar ik hem eigenlijk met alle infusen ook niet vast kon houden, niet zo'n succes dus).
Sinds ik weer thuis ben merk ik ook echt dat hij een soort angst heeft dat ik weer 'zomaar' weg ga zijn. Bovendien ben ik sinds ik thuis ben echt nog flink herstellende, de eerste 2 weken zat hem optillen en knuffelen er echt nog niet in of ik ging zelf onderuit en natuurlijk ook aangedaan/verdrietig/somber door hetgeen gebeurd is. Een broertje of zusje missen zal hij nog wel niet doen, gezien het bij mij natuurlijk nog niet zo merkbaar was als bij jou, en hij ook nog een beetje te jong is om het allemaal echt te begrijpen, maar hij raakt wel degelijk duidelijk van slag als ik dat ook ben. Dus praten we erover met hem (ook als hij het misschien nog niet begrijpt, is het voor mij in elk geval geruststellend om hem te vertellen dat ik verdrietig ben door het verlies van een potentieel broertje/zusje voor hem, en niet door iets wat hij gedaan heeft ofzo) en proberen we er zoveel mogelijk voor hem te zijn nu ik wel weer thuis ben. We laten hem vaker bij ons in bed slapen dan hiervoor, en dat heeft hij ook echt nodig, anders slaapt hier in huis niemand meer vanaf een uur of 3 's nachts. Ik merk nog steeds dat hij nu meer naar z'n pappa trekt dan voor de miskraam, die was er immers een stuk meer voor hem in die tijd. Maar langzaamaan werken we weer aan lekker samen spelen/knuffelen en het vertrouwen opbouwen dat mamma er ook voor hem is en af en toe slaapt hij inmiddels weer een nachtje in zijn eigen bedje (dat overigens wel nog steeds bij ons op de kamer staat).
Geef het de tijd (en heel veel liefde), het hoeft niet morgen ineens weer beter te zijn, als je maar langzaamaan ziet dat het de goede kant op gaat (en daar zullen echt wel af en toe moeilijkere dagen tussen zitten). Nogmaals sterkte!
Ik heb iets soortgelijks meegemaakt. 9 januari had ik een miskraam aan het einde van het eerste trimester waarbij ik naar schatting ruim anderhalve liter bloed ben verloren. Hierdoor heb ik aanvankelijk 2 dagen in het ziekenhuis gelegen (en de eerste nacht hebben opa en oma opgepast). Na enkele dagen thuis kreeg ik een infectie en heb ik nogmaals 3 dagen in het ziekenhuis gelegen, weer op het randje van een bloedtransfusie. Mijn zoontje van toen 10 maanden mocht weliswaar op bezoek komen, maar alleen 's avonds tijdens zijn bedtijd, dus dat kwam er niet van (tot ze op de laatste dag erachter kwamen dat hij nog borstvoeding dronk, maar dat heeft ook maar in een zeer kort bezoekje geresulteerd, waarbij hij wel probeerde te drinken, maar ik hem eigenlijk met alle infusen ook niet vast kon houden, niet zo'n succes dus).
Sinds ik weer thuis ben merk ik ook echt dat hij een soort angst heeft dat ik weer 'zomaar' weg ga zijn. Bovendien ben ik sinds ik thuis ben echt nog flink herstellende, de eerste 2 weken zat hem optillen en knuffelen er echt nog niet in of ik ging zelf onderuit en natuurlijk ook aangedaan/verdrietig/somber door hetgeen gebeurd is. Een broertje of zusje missen zal hij nog wel niet doen, gezien het bij mij natuurlijk nog niet zo merkbaar was als bij jou, en hij ook nog een beetje te jong is om het allemaal echt te begrijpen, maar hij raakt wel degelijk duidelijk van slag als ik dat ook ben. Dus praten we erover met hem (ook als hij het misschien nog niet begrijpt, is het voor mij in elk geval geruststellend om hem te vertellen dat ik verdrietig ben door het verlies van een potentieel broertje/zusje voor hem, en niet door iets wat hij gedaan heeft ofzo) en proberen we er zoveel mogelijk voor hem te zijn nu ik wel weer thuis ben. We laten hem vaker bij ons in bed slapen dan hiervoor, en dat heeft hij ook echt nodig, anders slaapt hier in huis niemand meer vanaf een uur of 3 's nachts. Ik merk nog steeds dat hij nu meer naar z'n pappa trekt dan voor de miskraam, die was er immers een stuk meer voor hem in die tijd. Maar langzaamaan werken we weer aan lekker samen spelen/knuffelen en het vertrouwen opbouwen dat mamma er ook voor hem is en af en toe slaapt hij inmiddels weer een nachtje in zijn eigen bedje (dat overigens wel nog steeds bij ons op de kamer staat).
Geef het de tijd (en heel veel liefde), het hoeft niet morgen ineens weer beter te zijn, als je maar langzaamaan ziet dat het de goede kant op gaat (en daar zullen echt wel af en toe moeilijkere dagen tussen zitten). Nogmaals sterkte!