<p>Hi,</p><p>Dilemma hier. Sinds een paar jaar heb ik een ontzettend fijne relatie. We zouden graag samen een kindje willen en de tijd begint te dringen (ik ben 39 en hij is 43)... Mijn huisarts heeft een tijdje terug als advies geven zsm te stoppen met de pil als we ervoor willen gaan. </p><p>Nu is mijn oudste dochter van 13 er fel op tegen. Als mijn vriend er is heeft ze het erg leuk met hem maar, ook door beïnvloeding van haar vader, wanneer ze na een kleine week bij haar vader weer bij ons is is er altijd eerst weerstand tegen mijn vriend en het inmiddels gekochte huis waar we over een half jaar in trekken. Mijn jongste dochter van 8 is erg gek op mijn vriend en heeft minder moeite met de situatie. </p><p>Ik vind het een lastige situatie. Ze hebben de scheiding al meegemaakt, binnenkort het samenwonen en als er een kindje zou komen (zeker als er al weerstand vooraf is) verwacht ik dat dat de relatie tussen mij en mijn oudste niet goed doet. Ze heeft vervelend genoeg erg het gevoel weinig invloed te hebben op alles in haar leven (waar we overigens veel aandacht voor hebben en met zorg mee om gaan), de komst van een kind zou dit gevoel negatief versterken. </p><p>Hoe hier nu verstandig mee om te gaan? </p>
Dochter van 12 wil geen (half) zusje of broertje
- Onderwerp starter Gebruiker10376786
- Startdatum
Ik zou proberen om met je dochter in gesprek te gaan. Zijn er dingen die haar dwars zitten, waar loopt ze tegen aan, zijn er bepaalde angsten (bijv als het kindje er zou komen). Probeer echt geïnteresseerd te zijn om zoveel mogelijk het probleem te verkennen.
Het is ook bijzonder dat ze met weerstand terug komt van haar vader. Is dat wellicht vanwege een loyaliteitsgevoel richting haar vader (dus bijv iets in haar zelf), of zit er misschien meer achter? (Komt het vanuit de vader?). Je zou daar misschien ook met haar over kunnen praten? (Niet zelf invullen en voorleggen, maar vertellen wat je ziet en vragen waar dat door komt bijv). Of misschien met haar vader? Als er nu geen goed contact is waardoor dat mogelijk is, zou ik daarin investeren. Misschien is het voor je dochter makkelijker als dat contact wel heel goed verloopt.
Het is ook bijzonder dat ze met weerstand terug komt van haar vader. Is dat wellicht vanwege een loyaliteitsgevoel richting haar vader (dus bijv iets in haar zelf), of zit er misschien meer achter? (Komt het vanuit de vader?). Je zou daar misschien ook met haar over kunnen praten? (Niet zelf invullen en voorleggen, maar vertellen wat je ziet en vragen waar dat door komt bijv). Of misschien met haar vader? Als er nu geen goed contact is waardoor dat mogelijk is, zou ik daarin investeren. Misschien is het voor je dochter makkelijker als dat contact wel heel goed verloopt.
Dank je voor je reactie!
Het contact met vader verloopt na een moeizame tijd redelijk. Ze is erg loyaal aan hem en ik merk dat hij dingen zegt die haar niet helpen in de acceptatie (bijv dat een verhuizing in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen staat, lacherig doen over mijn vriend etc). Geen zware dingen en ik wil het ook niet groot maken aangezien het contact nu eindelijk ok gaat, maar het helpt niet mee.
Het erover praten probeer ik tot nu toe rustig en zonder oordeel oid. Mijn dochter is dan vrij stevig in haar mening (een echte puber ;-)). Ze wil geen baby in huis ivm huilen snachts, poepluiers en omdat ik dan minder tijd voor haar heb. Lastig is verder dat ze heeft ervaren dat ze geen/ te weinig inspraak had in de aanstaande verhuizing. Nu zoiets groots beslissen zonder dat ze erachter staat voelt mede daarom niet goed. Ik heb ivm mijn leeftijd echter ook niet nog jaren de tijd...
Het contact met vader verloopt na een moeizame tijd redelijk. Ze is erg loyaal aan hem en ik merk dat hij dingen zegt die haar niet helpen in de acceptatie (bijv dat een verhuizing in de top 3 van meest stressvolle gebeurtenissen staat, lacherig doen over mijn vriend etc). Geen zware dingen en ik wil het ook niet groot maken aangezien het contact nu eindelijk ok gaat, maar het helpt niet mee.
Het erover praten probeer ik tot nu toe rustig en zonder oordeel oid. Mijn dochter is dan vrij stevig in haar mening (een echte puber ;-)). Ze wil geen baby in huis ivm huilen snachts, poepluiers en omdat ik dan minder tijd voor haar heb. Lastig is verder dat ze heeft ervaren dat ze geen/ te weinig inspraak had in de aanstaande verhuizing. Nu zoiets groots beslissen zonder dat ze erachter staat voelt mede daarom niet goed. Ik heb ivm mijn leeftijd echter ook niet nog jaren de tijd...
Hoi. 2 jaar geleden ben ik gescheiden en ontmoette gelijk mijn nieuwe man.
Ik en 2 kids (toen 6 en 10) en hij 2 (toen 13 en 16)
Na 4 maanden besloten te gaan samenwonen hij verkocht zijn huis en trok bij mij in. Kids hebben wij hierover geen mening gevraagd, als volwassenen bepalen wij ons leven.
Ook wij hadden een wens voor een kindje. 6 maanden na onze eerste ontmoeting was ik zwanger. Op een gegeven moment hebben we het de kids vertelt. Mijn dochter (10) was heeeel boos is huilend weggelopen, ze wilde geen baby. )Sidenote hierbij is dat papa ons had verlaten omdat zijn vriendin zwanger werd van hem en ze dus ineens binnen een paar maand een nieuwe stiefmoeder en broertje had)
Ik ben met haar gaan praten en heb aangegeven dat ze boos mag zijn, maat dat wij dit willen en wij als volwassenen ons eigen leven bepalen.. andere 3kids waren heel blij. Na even praten met haar stiefzus van 13 draaide ze binnen het uur bij en wou een rompertje kopen voor de baby. Helaas kreeg ik een week later een miskraam en zij was de eerste die vroeg of wel wel weer een baby kregen
Afgelopen oktober ik haar zusje geboren en ze is echt stapel dol op haar.
Laat je leven niet bepalen door wat je kinderen willen, ze zijn heel flexibel en passen ze zich heel snel aan aan nieuwe situaties. Als je het om haar niet doet krijg je later spijt en waarschijnlijk word ze gewoon een trotse grote zus .
Ik en 2 kids (toen 6 en 10) en hij 2 (toen 13 en 16)
Na 4 maanden besloten te gaan samenwonen hij verkocht zijn huis en trok bij mij in. Kids hebben wij hierover geen mening gevraagd, als volwassenen bepalen wij ons leven.
Ook wij hadden een wens voor een kindje. 6 maanden na onze eerste ontmoeting was ik zwanger. Op een gegeven moment hebben we het de kids vertelt. Mijn dochter (10) was heeeel boos is huilend weggelopen, ze wilde geen baby. )Sidenote hierbij is dat papa ons had verlaten omdat zijn vriendin zwanger werd van hem en ze dus ineens binnen een paar maand een nieuwe stiefmoeder en broertje had)
Ik ben met haar gaan praten en heb aangegeven dat ze boos mag zijn, maat dat wij dit willen en wij als volwassenen ons eigen leven bepalen.. andere 3kids waren heel blij. Na even praten met haar stiefzus van 13 draaide ze binnen het uur bij en wou een rompertje kopen voor de baby. Helaas kreeg ik een week later een miskraam en zij was de eerste die vroeg of wel wel weer een baby kregen
Afgelopen oktober ik haar zusje geboren en ze is echt stapel dol op haar.
Laat je leven niet bepalen door wat je kinderen willen, ze zijn heel flexibel en passen ze zich heel snel aan aan nieuwe situaties. Als je het om haar niet doet krijg je later spijt en waarschijnlijk word ze gewoon een trotse grote zus .
Ik denk dat het heel erg met leeftijd te maken heeft. 13 jaar is echt de leeftijd waarop ze de controle willen hebben en de wereld willen begrijpen en niet alles gaat zoals je wil, en emoties/hormonen zitten erg hoog. Op die leeftijd heb je al snel het gevoel dat alles tegen je is en dat je overal alleen in staat etc.
Ik zou zeggen blijf werken aan die relatie en positief etc, maar laat je eigen leven niet door een puber bepalen. Straks als ze 20 is zal ze blij zijn om haar broertje/zusje van school op te halen etc
Ik zou zeggen blijf werken aan die relatie en positief etc, maar laat je eigen leven niet door een puber bepalen. Straks als ze 20 is zal ze blij zijn om haar broertje/zusje van school op te halen etc
Thanks allebei! Mooi om ervaringen en meningen van anderen te lezen. Misschien is mijn punt wel dat ik me te snel schuldig voel als het met de kinderen minder gaat 'door mijn toedoen'. De vader van de kinderen heeft er een handje van mijn een schuldgevoel te geven wanneer ik voor mezelf kies. Daar liep ik tijdens de relatie tegenaan maar toen was ik me er nog niet echt bewust van. Voor mezelf kiezen gaat steeds beter maar voelt nog steeds als iets egoïstisch. Dus hoe jij dat beschrijft Moradora, ik vind het erg lastig om te zeggen dat ik mijn eigen leven bepaal. Vooral omdat ik daarmee ook de impact op het leven van mijn kinderen bepaal, die aangeven moeite te hebben met bepaalde zaken.
De reactie van mijn oudste past inderdaad erg bij haar leeftijd. Ik ben echter wel oprecht bezorgd dat ze straks niet meer bij me wil wonen omdat ze het gevoel heeft dat ik doorzet met dingen die voor haar groot zijn en die ze eigenlijk niet wil.
De reactie van mijn oudste past inderdaad erg bij haar leeftijd. Ik ben echter wel oprecht bezorgd dat ze straks niet meer bij me wil wonen omdat ze het gevoel heeft dat ik doorzet met dingen die voor haar groot zijn en die ze eigenlijk niet wil.
Wat vervelend dat jullie hier nu tegen aanlopen en wat vervelend voor je dochter dat ze zo in het midder van alles staat. Ik moet zeggen dat ik het niet eens ben met de reacties zoals 'volwassen bepalen hun eigen leven'. uiteraard begrijp ik dat kinderen niet bepalen wat ouders met hun leven doen. Maar een 13 jarige heeft best besef van de situatie en een eigen mening. Je dochter heeft niks te maken met jullie biologische ritme. Dat is niet haar verantwoordelijkheid. Dit zou ik zeker mee laten rekenen in de overweging. Je hebt een mooi gezin nu. Wil je de relatie met je dochter op het spel zetten voor een kind die er nog niet is. Je dochter js er. En de tijd met haar heb je nu. Ze staat midden in de puberteit. Een keerpunt in jullie relatie. We weten hoe pubers zijn. Dit is het moment om de relatie met haar te versterken. Begrijp me niet verkeerd. Natuurlijk snap ik je behoefte voor nog een kind. Maar haar mening telt wel degelijk. En dat ze over 20 jaar blij zal zijn met een broertje/zusje is niet vanzelfsprekend. Net zoals je andere kinderen die nu blij zijn voor je ook ineens geen band kunnen hebben met hun toekomstige broertje/zusje.
Ik zou eens goed met je dochter in gesprek gaan en achterhalen waar de weerstand vooral zit.
Dat haar vader negatieve dingen zegt kan echt niet! Geen enkele ouder in welke relatei of scheiding mag zijn/ haar mening op zo een manier delen met een kind!
Ik zou eens goed met je dochter in gesprek gaan en achterhalen waar de weerstand vooral zit.
Dat haar vader negatieve dingen zegt kan echt niet! Geen enkele ouder in welke relatei of scheiding mag zijn/ haar mening op zo een manier delen met een kind!
Wil nog even zeggen dat ik het heel knap vindt dat je nu wel voor jezelf kan kiezen! Hoop dat je mijn reactie hierboven niet verkeerd opvat.