Dochter van 2 en een half verloren

Hallo allemaal!

Ik ben nieuw op dit forum. Was wat aan het zoeken naar een leuk forum. Wil graag mijn verhaal delen met jullie. Ik heb 4 weken terug mijn dochter verloren aan een hersentumor. Tis een super heftige tijd voor ons hier. Mara was onze enige dochter. Dus nu staan we met lege handen, tis zo onwerkelijk allemaal. Heb de behoefte om het te vertellen. Dus dit doe ik bij deze.
 
In Januari werd de tumor ontdekt. In eerste instantie dachten de artsen dat ze niks meer konden doen voor ons meisje, maar er was een superdokter die ervoor wilde gaan. Dit heeft hij ook geweldig gedaan, petje af. De tumor heeft hij toen 75% kleiner gemaakt. Daarna chemotherapie om de tumor te laten slinken. Deze sloeg supergoed aan en we waren helemaal blij! Tuurlijk gingen we het redden. Samen sterk! Er werd besloten om nog 1x chemo te gevn (wel 6 weken lang). En daarna via een operatie de rest weghalen. Maar de 2e chemo sloeg niet aan .... de tumor was zelfs gegroeidonder de chemo. We waren stuk! Maar de artsen hadden een klein lichtpuntje en zij hoopten Mara toch te kunnen opereren.

Maar nog voor hij deze operatie kon uitvoeren werd Mara slechter. De tumor haalde ons in. En binnen 10 dagen waren we onze lekkere meid kwijt. En dit doet zo zeer ... Echt onbeschrijfelijk. Wilde (hoe gek ook) dit met jullie delen. Moest het kwijt. Lieve groetjes van de mama van Mara ....
 
LIeve mama van Mara,
welkom hier! Goed dat je naar een plek gezocht hebt waar je je verhaal kwijt kunt!
Ik ben erg onder de indruk van je verhaal en zit het met kippenvel op mijn lijf te lezen. Zo oneerlijk dat jullie je meisje moesten loslaten!
Zelf heb ik in januari mijn zwangerschap met 23,5 week af moeten breken. DAt vond ik al verschrikkelijk en ik kende mijn kindje nog niet eens echt!

Ik heb zelf een website voor mijn kindje gemaakt, omdat ik daar mijn verhaal wilde schrijven. Vond het ook een mooie gedachte dat hij zo toch een beetje doorleeft.
Mijn verhaal kan je als je eraan toe bent lezen op:
www.basvanbeek.vlindersite.nl (tussen beek en vlindersite staat een punt)

Daarbij heb ik veel steun aan de maillijst van lieve engeltjes (www.lieve-engeltjes.nl)
Je hebt daar verschillende maillijsten, waar je echt met lotgenoten kunt mailen. Mensen die in hetzelfde schuitje zitten als jij en die al je gevoelens van verdriet, onmacht, boosheid, teleurstelling begrijpen. het voelde voor mij als een warm bad.
Ik raad je aan daar een kijkje te nemen. Op dit stukje van het forum zijn de mensen minder actief en vind je misschien niet de contacten die je nodig hebt,

lieve mama van Mara* samen met je dochter is er een stuk van jou gestorven. Dit stuk zal altijd pijn blijven doen. In de loop der tijd zal je beter met je verdriet leren omgaan, maar het zal nooit weggaan. Je zal je dochter altijd blijven missen. Neem de tijd om dit grote verdriet een plekje te geven. Over een tijdje zal je omgeving vinden dat je weer door moet met je dagelijks leven. Probeer daar niet naar te luisteren en blijf bij jezelf. Doe wat goed voelt voor jou. Jij (en je man) bent belangrijk. Anderen kunnen zich niet inleven in je verdriet, hoe hard ze dat ook proberen. Ik wil je heel veel sterkte toewensen.

liefs Patricia mama van Bas*
 
Lieve mama van Mara,

Wat een vreselijk en ondraagelijk drama moet dit voor jou en je man zijn. Om je kleine hummel zo te zien. Ik heb hier verder geen woorden voor..........hou jullie taai.

Sterkte voor de hele familie!
 
Lieve mama en papa van Mara,

Wat erg om dit te lezen, zit hier echt met kippevel en tranen in mijn ogen.
het lijkt me verschrikkelijk om je kindje zo te moeten afgeven.

Ik wil jullie dan ook heel veel sterkte en kracht toewensen om dit verlies een plekje te kunnen geven!

xx Lot
 
Lieve mama van Mara.... Wat een enorm verdriet.... Wat zullen jullie je meiske missen...
Terwijl ik even achter de comp zit ligt mijn meisje boven in bed, ook 2, ook  mn alles.
Vlak voor het slapen gaan speelden we nog even het muziekje van Woezel en Pip, een lief melodietje. Ik ben op zo'n moment dan intens gelukkig, maar ook intens verdrietig, haar broertjes kan ik niet meer zo dicht bij me houden... Ik ben ze wel heel dankbaar voor deze kleine meid, maar het verdriet om hen zal altijd heel dichtbij zijn....

Ik hoop voor jullie dat jullie veel lieve mensen om jullie heen hebben en dat jullie de tijd nemen om je weg te vinden in dit enorme, niet te bevatten verdriet... Elke dag is er 1.
Ik zal aan jullie denken....

liefs Ilja, mama van Kay*, Sven*, Lars en Dana
 
Terug
Bovenaan