Lieve allemaal,
Ik was al een tijdje 'zoekende' wat ik toch met dit immens grote verdriet aan moet. Vandaag maak ik kennis met dit forum en dat betekent dat bij het lezen van alle verhalen de tranen rijkelijk vloeien. Hoewel elk verhaal uniek is, zit er zoveel herkenbaars in.
Graag wil ook ik mijn verhaal delen.
Het is maandagochtend 5 maart j.l. als ik met buik en rugpijn wakker word. Al snel kom ik erachter dat ik wat bloedverlies heb. Zodra het kan bel ik de verloskundigenpraktijk. Helaas hebben zij die dag geen spreekuur en moet ik wachten tot de dienstdoende verloskundige mij terugbelt. Als ik haar later mijn klachten uitleg zegt zij zeker te weten dat ik een blaasontsteking heb. Ik moet eerst maar even mijn urine gaan laten testen en als blijkt dat haar vermoeden klopt hoef ik haar niet terug te bellen en kan ik gewoon aan de antibiotica beginnen. De doktersassistente constateert inderdaad een blaasontsteking. Ik ben echter nog niet gerustgesteld. Mijn moeder werkt in het ziekenhuis en zij heeft geregeld dat ik bij de gynaecoloog terecht zou kunnen, de verloskundige hoeft alleen even te bellen om dit te bevestigen. Ik bel dus toch de verloskundige om nog een keer al mijn klachten uit de doeken te doen en vraag haar of zij de gyn wil bellen zodat ik langs kan gaan. Dit wil zij niet doen. Haar vermoeden is een blaasontsteking welke is bevestigd en dus is het voor haar klaar. Als ik langs wil komen om nog even naar het hartje te luisteren dan mag dat wel. Gelukkig is mijn vriend vrij die dag en hebben wij dat nog gedaan. Ook daar probeer ik haar ervan te overtuigen dat ik twijfel over het hebben van een blaasontsteking. Zij legt uit dat al mijn klachten met elkaar te maken hebben en ik krijg het idee dat ze me maar lastig vindt met mijn vragen.
Omdat de pijn blijft ga ik vroeg op bed om vervolgens om half 5 's ochtends wakker te worden met enorme krampen en toegenomen bloedverlies. Als mijn vriend wakker wordt van mijn gekerm belt hij het spoednummer. We wachten niet eens meer het terugbellen van de verloskundige af en vertrekken naar het ziekenhuis. Daar blijk ik volledige ontsluiting te hebben en moet ons kindje met exact 25 weken geboren gaan worden. Schrik gaat over in een enorme angst voor het leven van onze kleine baby. Om half negen wordt onze prachtige dochter Imke geboren... Ze vecht voor alles wat ze waard is met haar kleine lijfje en met de minuut stijgt onwillekeurig ook onze hoop dat ze blijft leven. Uiteindelijk heeft ze het volgehouden tot half 5 's middags, alwaar ze in mijn armen overlijdt. De ontmoeting met mijn dochter en het verliezen van haar was de allermooiste en tegelijkertijd de allerzwaarste en verdrietigste in mijn leven.
Daarna functioneer ik even op de automatische piloot om er in ieder geval voor te zorgen dat ons meisje een mooi afscheid krijgt. En dan, dan stort ik in, krabbel ik weer op om vervolgens weer in te storten. Ook ik vind de reacties en het gedrag van mensen moeilijk om mee om te gaan. Mensen zeggen onbedoeld soms zulke kwetsende dingen. Na 4 weken ben ik weer een beetje aan het werk gegaan, omdat ik bang was thuis gek te worden. We zijn nu bijna 12 weken verder en ik merk dat ik het verdriet soms onmenselijk zwaar vind. Ik mis mijn meisje nog elke dag. En inderdaad al die gevoelens die los zijn gekomen waar je geen kant mee op kan op dit moment. Hoewel ik niemand de schuld hiervan wil geven, zal ik me voor altijd blijven afvragen hoe het was gelopen als de verloskundigen mij wel had doorgestuurd. Ik heb inmiddels van de gyn begrepen dat de kansen voor onze dochter een stuk beter waren geweest als we al meteen die maandagochtend waren gekomen. Vragen die ik wil proberen los te laten omdat ze nooit beantwoord zullen worden.
Ondanks alles ben ik trots op mijn mooie, sterke dochter. Ook ik merk dat het verlangen naar een broertje of zusje voor onze Imke steeds sterker word. Maar eerst zullen de scherpe randjes van het verdriet moeten, kon iemand alleen maar vertellen hoe...
Ik wens iedereen in ieder geval heel veel sterkte toe.
Groetjes Judith
p.s. wellicht overbodig om te zeggen dat nader onderzoek geen blaasontsteking heeft uitgewezen...
Ik was al een tijdje 'zoekende' wat ik toch met dit immens grote verdriet aan moet. Vandaag maak ik kennis met dit forum en dat betekent dat bij het lezen van alle verhalen de tranen rijkelijk vloeien. Hoewel elk verhaal uniek is, zit er zoveel herkenbaars in.
Graag wil ook ik mijn verhaal delen.
Het is maandagochtend 5 maart j.l. als ik met buik en rugpijn wakker word. Al snel kom ik erachter dat ik wat bloedverlies heb. Zodra het kan bel ik de verloskundigenpraktijk. Helaas hebben zij die dag geen spreekuur en moet ik wachten tot de dienstdoende verloskundige mij terugbelt. Als ik haar later mijn klachten uitleg zegt zij zeker te weten dat ik een blaasontsteking heb. Ik moet eerst maar even mijn urine gaan laten testen en als blijkt dat haar vermoeden klopt hoef ik haar niet terug te bellen en kan ik gewoon aan de antibiotica beginnen. De doktersassistente constateert inderdaad een blaasontsteking. Ik ben echter nog niet gerustgesteld. Mijn moeder werkt in het ziekenhuis en zij heeft geregeld dat ik bij de gynaecoloog terecht zou kunnen, de verloskundige hoeft alleen even te bellen om dit te bevestigen. Ik bel dus toch de verloskundige om nog een keer al mijn klachten uit de doeken te doen en vraag haar of zij de gyn wil bellen zodat ik langs kan gaan. Dit wil zij niet doen. Haar vermoeden is een blaasontsteking welke is bevestigd en dus is het voor haar klaar. Als ik langs wil komen om nog even naar het hartje te luisteren dan mag dat wel. Gelukkig is mijn vriend vrij die dag en hebben wij dat nog gedaan. Ook daar probeer ik haar ervan te overtuigen dat ik twijfel over het hebben van een blaasontsteking. Zij legt uit dat al mijn klachten met elkaar te maken hebben en ik krijg het idee dat ze me maar lastig vindt met mijn vragen.
Omdat de pijn blijft ga ik vroeg op bed om vervolgens om half 5 's ochtends wakker te worden met enorme krampen en toegenomen bloedverlies. Als mijn vriend wakker wordt van mijn gekerm belt hij het spoednummer. We wachten niet eens meer het terugbellen van de verloskundige af en vertrekken naar het ziekenhuis. Daar blijk ik volledige ontsluiting te hebben en moet ons kindje met exact 25 weken geboren gaan worden. Schrik gaat over in een enorme angst voor het leven van onze kleine baby. Om half negen wordt onze prachtige dochter Imke geboren... Ze vecht voor alles wat ze waard is met haar kleine lijfje en met de minuut stijgt onwillekeurig ook onze hoop dat ze blijft leven. Uiteindelijk heeft ze het volgehouden tot half 5 's middags, alwaar ze in mijn armen overlijdt. De ontmoeting met mijn dochter en het verliezen van haar was de allermooiste en tegelijkertijd de allerzwaarste en verdrietigste in mijn leven.
Daarna functioneer ik even op de automatische piloot om er in ieder geval voor te zorgen dat ons meisje een mooi afscheid krijgt. En dan, dan stort ik in, krabbel ik weer op om vervolgens weer in te storten. Ook ik vind de reacties en het gedrag van mensen moeilijk om mee om te gaan. Mensen zeggen onbedoeld soms zulke kwetsende dingen. Na 4 weken ben ik weer een beetje aan het werk gegaan, omdat ik bang was thuis gek te worden. We zijn nu bijna 12 weken verder en ik merk dat ik het verdriet soms onmenselijk zwaar vind. Ik mis mijn meisje nog elke dag. En inderdaad al die gevoelens die los zijn gekomen waar je geen kant mee op kan op dit moment. Hoewel ik niemand de schuld hiervan wil geven, zal ik me voor altijd blijven afvragen hoe het was gelopen als de verloskundigen mij wel had doorgestuurd. Ik heb inmiddels van de gyn begrepen dat de kansen voor onze dochter een stuk beter waren geweest als we al meteen die maandagochtend waren gekomen. Vragen die ik wil proberen los te laten omdat ze nooit beantwoord zullen worden.
Ondanks alles ben ik trots op mijn mooie, sterke dochter. Ook ik merk dat het verlangen naar een broertje of zusje voor onze Imke steeds sterker word. Maar eerst zullen de scherpe randjes van het verdriet moeten, kon iemand alleen maar vertellen hoe...
Ik wens iedereen in ieder geval heel veel sterkte toe.
Groetjes Judith
p.s. wellicht overbodig om te zeggen dat nader onderzoek geen blaasontsteking heeft uitgewezen...