Dochtjertje overleden na zwangerschap van 25 weken

Inderdaad ben ik er inmiddels ook achter dat het onmogelijk is om samen met je partner op dezelfde manier te rouwen. De eerste dagen gingen we nog 'gelijk op' en daarna heb ik moeten  leren accepteren en respecteren dat mijn vriend het anders doet dan ik. Mede doordat hij al snel weer aan het werk ging en het leven weer op moest pakken. Ik heb zelf ook het idee dat mijn leven af en toe gewoon weer even op pauze gezet wordt. Ik hoop alleen maar dat de periodes tussen doorgaan en stilstaan steeds langer worden. Soms merk ik dat ik zelf bijvoorbeeld wel iets wil, maar dat mijn lijf me iets anders verteld en dat blijf ik lastig vinden. Ik merk wel dat er echt wel een hele drempel is om mijn verdriet te delen, omdat je toch gauw het idee hebt dat je iemand er mee lastig valt. Ook ik houd de momenten van verdriet steeds meer voor mijzelf en een paar mensen bij wie ik wel kan en mag huilen. Het feit dat ik niet de hele dag als een wrak rondloop, betekent dat veel mensen denken dat het wel goed gaat met me. Als je iets anders verteld kijken ze me bijna aan van: ik zie het niet, dus het is er niet. Frustrerend vind ik het vaak dat het leven van mensen gewoon verder gaat, terwijl alles waar ik me zo enorm op verheugd had en waar ik zo van genoot (ik vond het zo leuk om zwanger te zijn!) weg is. Ik heb nog steeds de neiging een winkel in te stappen en babyspulletjes te kopen totdat ik me besef dat dat niet meer hoeft. Mijn wereld is nu zo een andere als die van mijn vriendinnen en collega's.
Vanmiddag ga ik weer naar het grafje van mijn lieve dochter, even lekker huilen!
 
Heel herkenbaar.
Volgens mij heb ik nog een paar maanden gehad dat als ik in een winkel liep en er was een kinderafdeling dat ik lopen neuzen tussen alle leuke spulletjes. En bedacht dan wat allemaal leuk zou staan op de babykamer. Om vervolgens me weer te bedenken dat dat niet meer hoeft.
Het feit dat je er  niet uit ziet als een  wrak, maakt het voor andere inderdaad blijkbaar heel moeilijk om dan te beseffen dat het niet goed of in ieder geval niet zo goed al hiervoor met je gaat. Je kunt beter je been breken en 8 weken ofzo op krukken lopen
 
Wat verschrikkelijk, je verhaal. Ik leef erg met je mee.  Mijn eerste kindje (Bas) werd uiteindelijk bij 27 weken zwangerschap dood geboren, ik begrijp je pijn en verdriet dan ook heel goed. Al je verwachtingen in een klap aan duigen en de wereld draait gewoon door! Het vervelendste vond ik de mensen die zeiden: je bent nog jong, je kunt nog zoveel kinderen krijgen! Alsof ik blij zou moeten zijn, terwijl ik verdrietig was  om het kindje dat we verloren hebben. Maar goed, de meeste mensen weten niet goed hoe ze moeten reageren heb ik wel gemerkt.
Ik denk dat je ondertussen bij je oorspronkelijk uitgerekende datum bent aangekomen, klopt dat? Wat een rotgevoel he? Ik kon op dat moment geen baby/wandelwagen/zwangere tegen komen, direct weer tranen. Geef het de tijd en geef vooral toe aan je verdriet. Je moet er helaas doorheen en kunt er niet omheen.
Ik wens je veel sterkte. Marieke
 
Hoi,

Mijn uitgerekende datum komt inderdaad dichtbij nu, 19 juni. Hoewel ik me vaak sterk voor doe, heb ik nog veel huilbuien. Ik heb alleen wel geleerd die te beperken tot mensen die er mee om kunnen gaan. Ik ben het inmiddels wel een beetje zat dat iedereen maar van alles tegen je mag zeggen en dat ik dan de hele tijd denk: ach, gelukkig begrijpen ze mijn verdriet niet. De groep met echte steun is wel erg klein op deze manier. Het verdriet overvalt me ook op de meest onverwachte momenten. Ineens is daar een herinnering, gedachte  of een gevoel, maar altijd is er dat grote, snijdende gemis.
De ruimte om het te delen lijkt ook wel steeds kleiner te worden. Voor de meeste is het alweer 'voorbij', maar voor mij zit het bijna 24 uur per dag in mijn hoofd. Het bestaan van dit forum is dan ook prettig, alhoewel ik liever had dat niemand hier met haar verhaal op had hoeven staan.
Liefs Judith
 
Lieve meid,

Wat voel ik met je mee. Je gevoel laat je zelden in de steek en geeft aan wanneer het goed of niet goed zit. Ik verwacht dat wanneer de verloskundige adequaat had gereageerd dit verder niets aan de uitkomst had veranderd hoe zwaar dat ook is.

Wat ben jij snel aan het werk gegaan. 9 februari jl. hebben wij onze zwangerschap moeten afbreken bij 22,6wken. Ons meisje had trisomie 9 en kon buiten mijn baarmoeder niet leven. Vandaag was mijn uitgerekende dag! en het weer ja, dat geeft aan precies zoals ik me voelde. Ondertussen ben ik opnieuw zwanger. We hebben onze chromosomen laten onderzoeken en alles bleek in orde. We hadden pech gehad.

Ik wens jou en je man veel sterkte. Maar weet dat het draaglijker wordt, al ben je wel veranderd en zul je nooit meer dezelfde zijn. Maar wellicht wil je dat ook niet. Ik weet dat je mijn woorden wellicht niet gelooft maar straks zul je zien.

liefs
talke
 
Lieve Talke,

Inderdaad is het maar de vraag hoe het met ons meisje was gegaan als wij wel doorgestuurd waren. Maar als ik 1 verhaal hoor waarbij ze de bevalling nog een paar weken of langer  hebben kunnen uitstellen en het goed is afgelopen, dan blijft dat meer hangen dan de realiteit dat ze maar een hele kleine kans heeft gehad. Het gevoel mijn vertrouwen in de verkeerde persoon te hebben gehad, dat vind ik nog wel eens lastig.
Achteraf ben ik inderdaad veel te snel aan het werk gegaan, maar ik was bereid alles te proberen om me maar een beetje beter te voelen. Later heb ik daar met name fysiek wel even een opdonder van gehad.
Wat een verdrietig verhaal ook van jouw kindje. Had jij ook niet heel erg dat je het vertrouwen in je eigen lijf kwijt was?
Super dat je nu weer zwanger bent, wat zal dat een mooi, maar ook heel emotioneel moment geweest zijn! Hoe ervaar je het nu?
Mijn vriend en ik hebben besloten op mijn uitgerekende datum te gaan trouwen. Wij willen deze dag voor altijd extra bijzonder maken en het heeft mij uiteindelijk geholpen om niet alleen maar verdrietig naar deze datum uit te kijken. De dag zal zeker ook  in het teken van onze Imke* staan, maar juist daarom hoop ik dat het ook een mooie dag zal worden met lieve familie en vrienden om ons heen.
Bedankt voor je lieve woorden. Ik weet dat ze waar zijn, alleen voelt dat nog niet altijd zo.
Liefs Judith
 
Wat mooi dat je op de uitgerekende datum gaat trouwen. Dat vind ik echt geweldig. je zou nog zelfs kunnen overwegen om ook de naam in de ring erbij te zetten. Zo is het een tastbare herinnering. Maar goed je moet natuurlijk doen waar je goed bij voelt.

Je kijkt in ieder geval vooruit en dat is heel lastig maar knap dat je dat doet.
Ik voel me nu goed bij mijn nieuwe zwangerschap. Maar goed het is nog pril en er kan vanalles gebeuren, als het een keer mis is gegaan stelt die12 weken grens die iedereen zo magisch verklaart helemaal niets meer voor. Dat weten wij als geen ander.

Maar toch, ik heb een heel goed gevoel bij deze zwangerschap terwijl ik de vorige keer toch alleen maar bezorgd was ik ben nu positief gestemd. Wellicht kan het omslaan maar nu houd ik het lekker vast. We waren ontzettend blij toen we hadden getest, maar je weet nu zwanger worden is 1 zwanger blijven is 2. Ik was er niet mee bezig op dat moment dus het was echt een verrassing.

Ik weet zeker dat jou dat straks ook weer overkomt. Wanneer is je trouwdatum?

liefs
talke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan