De tips van rozenmeisje sta ik helemaal achter.
Wij hebben een dochter van 8 maanden die inmiddels goed slaapt. Maar ze is gestart als huilbaby. We hebben ook nadat dat opknapte nog lang gedoe gehad met haar op bed leggen. Heel veel huilen. Zij sliep die eerste maanden ook slecht in mijn armen, of in de wagen, of in de draagdoek. Dus ik ben haar al rond 3 maanden gaan leren in haar bedje te slapen. En dat heb ik grotendeels gedaan zoals rozenmeisje zegt. En elke maand ging het wat beter. Inmiddels kan ik mijn dochter wakker wegleggen en gaat ze lekker slapen. En slaapt ze tussen de middag lang. Dit deed ze tot 6 maanden niet.
2 verschillen. Ik gaf pas vanaf 5 maanden flessen op vaste tijden. Omdat we er toen een goed slaapritme in kregen. Ze ging 3 slaapjes doen, uit zichzelf, op redelijk voorspelbare tijden. Totdat dat zo was gaf ik de voorkeur aan een vaste routine. Slapen, fles, schone luier, spelen, slapen. Zo werd alles hier heel herkenbaar.
Ook wij deden altijd een slaapzak aan, gebruiken witte ruis, en verduisteren haar kamertje, steeds zelfde liedje zingen. Op een gegeven moment zette ze het op een huilen tijdens het liedje. En zo wist ik dat ze herkende wat er komen ging. Maar ik herken wat je zegt: dit was niet even jengelen tot ze sliep. Dit was frustratie en angst om alleen gelaten te worden met die frustratie. Ze wist niet hoe ze in slaap moest vallen, maar was wel moe.
Ik ben toen gewoon bij haar gebleven. Ze huilde wel, maar ik greep in toenemende mate in. Was het huilen te doen? Dus geen lang gerekte gillen en erin stikken, maar ze kon goed doorademen? Dan liet ik haar liggen. Ik begon met sussen en zachtjes praten. Ik ontdekte een soort jammergeluidje waarna ze vaak even iets rustiger werd. En het hielp heel erg als ik op de toon van dat jammergeluidje inhaakte met jaaaa... En dan zei ik iets van: "ach het is ook zo moeilijk he? Geef je er maar aan over, rustig maar". Alles in een zachte heel rustige stem. Hielp dat niet voldoende, dan hield ik mijn vingers bij haar handje, zodat ze die kon bevoelen ter afleiding, en ook bevestiging. En soms hield ik ook een hand stil op haar schouderbladnof bips. Het gewicht hielp soms. Eigenlijk ging ze een aai over de bol pas veel later fijn vinden. Hoe drukker ik bewoog, hoe gefrusteerder ik raakte, hoe minder kans van slagen.
Ik heb haar ook altijd rustig maar nog net aan wakker achter gelaten. Maar dan zat ik wel op de zoldertrap buiten haar slaapkamertje te wachten of het goed ging. In het begin zat ik daar soms wel een uur, steeds weer terug. Maar zo leerde zij in slaap vallen en kreeg ze vertrouwen dat ik altijd kwam.
Zoals ik zei: zij ging pas een structureel langer slaapje doen toen ze 6 maanden was. En ze doet er nog steeds maar 1. Ze slaapt nu 2 x per dag. 1 x 30 min en 1 x anderhalf uur. Maar boven de 6/7 maanden kun je ook makkelijker aan de klok houden, omdat ze het dan beter trekken als je een half uurtje rekt omdat je kindje vanmorgen erg vroeg wakker was bijvoorbeeld. Daarvoor is wakkertijden aanhouden beter dan op de klok werken (vaak, er zijn altijd uitzonderingen).
Wij hebben een dochter van 8 maanden die inmiddels goed slaapt. Maar ze is gestart als huilbaby. We hebben ook nadat dat opknapte nog lang gedoe gehad met haar op bed leggen. Heel veel huilen. Zij sliep die eerste maanden ook slecht in mijn armen, of in de wagen, of in de draagdoek. Dus ik ben haar al rond 3 maanden gaan leren in haar bedje te slapen. En dat heb ik grotendeels gedaan zoals rozenmeisje zegt. En elke maand ging het wat beter. Inmiddels kan ik mijn dochter wakker wegleggen en gaat ze lekker slapen. En slaapt ze tussen de middag lang. Dit deed ze tot 6 maanden niet.
2 verschillen. Ik gaf pas vanaf 5 maanden flessen op vaste tijden. Omdat we er toen een goed slaapritme in kregen. Ze ging 3 slaapjes doen, uit zichzelf, op redelijk voorspelbare tijden. Totdat dat zo was gaf ik de voorkeur aan een vaste routine. Slapen, fles, schone luier, spelen, slapen. Zo werd alles hier heel herkenbaar.
Ook wij deden altijd een slaapzak aan, gebruiken witte ruis, en verduisteren haar kamertje, steeds zelfde liedje zingen. Op een gegeven moment zette ze het op een huilen tijdens het liedje. En zo wist ik dat ze herkende wat er komen ging. Maar ik herken wat je zegt: dit was niet even jengelen tot ze sliep. Dit was frustratie en angst om alleen gelaten te worden met die frustratie. Ze wist niet hoe ze in slaap moest vallen, maar was wel moe.
Ik ben toen gewoon bij haar gebleven. Ze huilde wel, maar ik greep in toenemende mate in. Was het huilen te doen? Dus geen lang gerekte gillen en erin stikken, maar ze kon goed doorademen? Dan liet ik haar liggen. Ik begon met sussen en zachtjes praten. Ik ontdekte een soort jammergeluidje waarna ze vaak even iets rustiger werd. En het hielp heel erg als ik op de toon van dat jammergeluidje inhaakte met jaaaa... En dan zei ik iets van: "ach het is ook zo moeilijk he? Geef je er maar aan over, rustig maar". Alles in een zachte heel rustige stem. Hielp dat niet voldoende, dan hield ik mijn vingers bij haar handje, zodat ze die kon bevoelen ter afleiding, en ook bevestiging. En soms hield ik ook een hand stil op haar schouderbladnof bips. Het gewicht hielp soms. Eigenlijk ging ze een aai over de bol pas veel later fijn vinden. Hoe drukker ik bewoog, hoe gefrusteerder ik raakte, hoe minder kans van slagen.
Ik heb haar ook altijd rustig maar nog net aan wakker achter gelaten. Maar dan zat ik wel op de zoldertrap buiten haar slaapkamertje te wachten of het goed ging. In het begin zat ik daar soms wel een uur, steeds weer terug. Maar zo leerde zij in slaap vallen en kreeg ze vertrouwen dat ik altijd kwam.
Zoals ik zei: zij ging pas een structureel langer slaapje doen toen ze 6 maanden was. En ze doet er nog steeds maar 1. Ze slaapt nu 2 x per dag. 1 x 30 min en 1 x anderhalf uur. Maar boven de 6/7 maanden kun je ook makkelijker aan de klok houden, omdat ze het dan beter trekken als je een half uurtje rekt omdat je kindje vanmorgen erg vroeg wakker was bijvoorbeeld. Daarvoor is wakkertijden aanhouden beter dan op de klok werken (vaak, er zijn altijd uitzonderingen).
