Dit is wel naar/onaardig om te doen maar er is nog een "manier". Ik zou eerst blazen in het gezicht en/of door aanrakingen het kindje alert zien te krijgen maar anders kan je (Zachtjes!) Met je nagel onder het voetje drukken/wrijven . Dit is een "pijnprikkel" waar ze meestal van gaan huilen/alert worden en daardoor soms de ademhaling weer op gang komt. Niet fijn om te doen en ik zou eerst andere dingen proberen maar dit is iets wat ze voor noodgevallen zeggen bij bhv om de bewustzijn te controleren bij een baby/kind.
Ik ken dat breath holding spell niet zo specifiek maar ik heb geleerd (ook bij ademstops van ons zoontje die toen in het ziekenhuis lag) Dat ze vaak weer gaan ademen als ze weer "bewust/alert" worden (alsof ze vergeten waar ze zijn of dat ze moeten ademen en dan een soort "herinnert" worden).
Misschien "alert" laten worden door gordijnen open te doen/ een lamp(je) aan te doen/deken van je kindje halen (weet niet of dat dat kan bij breath holding spell)/andere houding.
Goed dat je erkent dat het spannend is. Misschien kan je via de huisarts wat gesprekken met een psycholoog aanvragen en daar je angsten bespreken?! Als het je helpt Misschien een "plan" op stellen. Wat zie ik, wat doe ik, wat kan ik nog meer, wanneer vraag ik om hulp (bijv. HAP bellen/partner roepen etc.) Soms helpt het als je dit van te voren uitgedacht hebt. Dan kan je denken oke: Ik zie dit dan kan ik dus dit of dit doen. Wat staat er nog meer in het plan. Oke, ik heb nu dit punt bereikt en kan dus dit of dat doen, dat helpt soms om de spanning er wat af te halen omdat je "een plan" hebt als handvat om op terug te vallen. Ik had als kind epilepsie en ik droeg zo'n "plan" bij mij zodat omstanders wisten wat ze konden doen. Ook mijn ouders hadden zo'n plan en dat hielp hen om met mijn aanvallen om te gaan (de aanval is mild/heftig duurt kort: stabiele zijligging, lange aanval: medicatie toedienen hele lange aanval/cluster/heftige aanval 112 bellen). Toen ons zoontje overleed heb ik ook "antwoorden" voorbereid op vragen als: "is je kindje al geboren" "hoeveel kinderen heb je" "hij was toch ziek, hoe gaat 't nu met hem, is hij al thuis" etc. Daardoor overviel het me niet zo en dat hielp mij om er mee om te gaan.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Sterkte met de situatie!
