Hi Ruby,
Helaas heb ik ook in jouw schoenen gestaan: in december 2002 verloor één van mijn beste vriendinnen haar dochtertje met 22 weken en drie maanden later, in maart 2003, verloor een andere heel goede vriendin haar dochtertje met rond 41 weken (voldragen!). Twee maal in drie maanden tijd, de meiden kenden elkaar niet (hebben uiteraard via ons wel over elkaar gehoord en hebben elkaar daarna ook eens ontmoet). Vreselijk was het. Om mij heen heb ik de diverse reacties van gezamenlijke vrienden meegemaakt en die waren niet altijd om over naar huis te schrijven...! Wij hebben altijd getracht een luisterend oor te zijn en beide vriendinnen (en partners) zijnerg 'open' en konden er goed over praten. Nu reageert iedereen anders en er zijn veel mensen die zich gewoon geen houding weten te geven. Die kunnen het niet aan om de confrontatie aan te gaan. Ze vergeten echter, dat hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt. Wat maakt het uit als iemand huilt? Lekker laten gaan, huil mee en sla die arm om iemand heen (hoe moelijk het ook is). Voor mij was het vooral bij de tweede vriendin erg 'zuur'. Hun kindje overleed op de dag dat wij ons trouwfeest gaven (stiekem getrouwd, heel verhaal, vierden we die zaterdag, die nacht ervoor gebeurde het). Ik was toen 10 weken zwanger en we wilden dat nieuws op ons trouwfeest aan alle vrienden en kennissen bekend maken. Dat hebben we natuurlijk laten schieten. Het feest ging wel door (kon niet anders meer) en gelukkig waren al onze vrienden aanwezig. We hebben met de hele club in een kringetje staan huilen midden op de dansvloer. Andere gasten (die het niet wisten omdat zij hen niet kenden) vonden dat wel wat raar, maar het KON gewoon niet uitblijven. Iedereen had zó intens die vorige dag en nacht beleefd met elkaar in het ziekenhuis aan het bed van onze vriendin... Ze belde mij ook nog die avond om ons te feliciteren met ons huwelijk. In al hun verdriet, die lieverds! Anyway: vriendschap kan alles aan. Als er zoiets gebeurt, moet je er voor diegene zijn. Ik heb mijn eerste vriendin twee diepte-fotolijstjes gegeven. In het ene lijstje zit een gipsafdrukje van de handjes en in de andere van de voetjes. Piepklein, want het kindje was pas 22 weken onderweg. Ik denk dus dat je er goed aan doet, wat je gekocht hebt. Het komt uit een goed hart. Ejn ookal heeft jouw vriendin andere plannen met de foto's of de herinneringen: ze zal het gebaar zeker waarderen! Ik vond de opmerking van iemand hierboven erg goed: gewoon vragen of ze erover wil praten. Niet doodzwjigen of er niet ove durven beginnen. Want het is vreselijk voor jouw vriendin en haar partner, maar er zijn ook heel moeilijke momenten en héél erg veel vragen bij alle dierbaren om hen heen.
Allebei hebben mijn vriendinnen inmiddels twee kindjes gekregen: allebei eerst een dochter en toen een zoon.
Heel veel sterkte voor jou als vriendin en natuurlijk ook voor je vriendin en haar partner. Laat ze niet in de steek!
Groet,
Anouk
