Dubbele gevoelens tijdens eerste zwangerschap

[quote quote=10111278]Het lijkt wel alsof ik dit verhaal heb geschreven. Ik ben nu 6 weken zwanger. In juli dachten we zwanger te zijn. Ik was de pil 2x vergeten. Echter was ik niet zwanger. We waren teleurgesteld dus besloten we te stoppen met de pil en het dan gewoon rustig aan te doen. 10 augustus eerste menstruatie dag .8 september positieve test .Dit was echt sneller dan we dachten. Ik leef ook in een soort waas. Na 7 positieve testen kan ik het haast nog niet geloven. 18 jaar aan de pil gezeten. 3 oktober afspraak bij verloskundige. De eerste echo. Net als jij heb ik ook amper kwaaltjes en klachten . We zijn overrompeld en ik kan mij zo vinden in jouw stukje tekst.[/quote]Het is voor mij echt een opluchting te horen dat meer mensen deze gedachten/gevoelens hebben.[quote quote=10111283]Nou deze topic had ik kunnen openen! Ik weet sinds 11 september dat ik zwanger ben. Ik ben nu ongeveer 7 weken en 5 dagen. Ik heb hier bijna 2 jaar op moeten wachten. Dus erg veel verdriet gehad dat het niet lukte. En nu is het zover en vind het allemaal zo eng. Ben super bang dat ik het niet aan kan. Voel er nog niet zoveel bij, soms wel dan ben ik helemaal blij en andere dag loop ik mij dood te piekeren. Ik ben echt blij dat ik niet de enige ben![/quote]Het feit dat het echt is en de grootste verantwoording in je leven in me buik groeit maakt alles zo eng en twijfelachtig. Fijn te horen dat ik niet de enige ben met deze vreselijke twijfelende gevoelens.
 
Komt allemaal vast goed! Heb woensdag eerste echo misschien veranderd dat mijn gevoel wel compleet. Voel me ook helemaal niet fit dat speelt vast ook mee.
 
Allereerst gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Ook voor mij was en is dit nog steeds een bekent gevoel. Ik ben momenteel 38w3d zwanger en ook bij ons was het in de eerste maand raak. Wij zijn ons er van bewust dat dit absoluut geen gegeven is en zijn dus ook zeker heel blij hiermee.
Ik kan me wel met momenten nog steeds heel goed vinden in jullie gevoel. Zeker in het begin voelde in me overrompeld en onzeker. Ook merkte ik dat het voor mijn man heel anders is dan voor mij. Omdat hij in het begin terughoudend was werd ik dit ook. Maar inderdaad dames, die eerste echo en vooral de eerste schopjes en iedere mjjlpaal veranderd je gevoel zo veel. Wel merk ik nu dat ik doordat de bevalling dichter bijkomt ik weer onrustiger word en dat dit gevoel weer wat terugkeert. Het is ook allemaal niet niks wat ons lichaam en wij aan het doen zijn.
Mijn enige advies is; geef je zelf de ruimte om deze gevoelens te ervaren en wees vooral open naar je partner en omgeving. Ik heb gemerkt dat we ons meer hetzelfde voelen dan dat we denken. We zijn denk ik vrijwel allemaal onzeker in het begin en maken ons waarschijnlijk allemaal zorgen. We hoeven ons hier echter niet voor de schamen! We zijn niet allemaal 'natuurtalenten' hihi  
 
Allereerst gefeliciteerd met jullie zwangerschap. Ook voor mij was en is dit nog steeds een bekent gevoel. Ik ben momenteel 38w3d zwanger en ook bij ons was het in de eerste maand raak. Wij zijn ons er van bewust dat dit absoluut geen gegeven is en zijn dus ook zeker heel blij hiermee.
Ik kan me wel met momenten nog steeds heel goed vinden in jullie gevoel. Zeker in het begin voelde in me overrompeld en onzeker. Ook merkte ik dat het voor mijn man heel anders is dan voor mij. Omdat hij in het begin terughoudend was werd ik dit ook. Maar inderdaad dames, die eerste echo en vooral de eerste schopjes en iedere mjjlpaal veranderd je gevoel zo veel. Wel merk ik nu dat ik doordat de bevalling dichter bijkomt ik weer onrustiger word en dat dit gevoel weer wat terugkeert. Het is ook allemaal niet niks wat ons lichaam en wij aan het doen zijn.
Mijn enige advies is; geef je zelf de ruimte om deze gevoelens te ervaren en wees vooral open naar je partner en omgeving. Ik heb gemerkt dat we ons meer hetzelfde voelen dan dat we denken. We zijn denk ik vrijwel allemaal onzeker in het begin en maken ons waarschijnlijk allemaal zorgen. We hoeven ons hier echter niet voor de schamen! We zijn niet allemaal 'natuurtalenten' hihi  
 
Dag dames,
Dit is heel herkenbaar voor mij, en ook ik worstel met die dubbele gevoelens. Mijn vriend en ik hadden het wel af en toe over het krijgen van kinderen en ik wilde dat net iets liever dan hij.  
Twee weken geleden zijn we er achter gekomen dat we in mei een kindje krijgen, totaal onverwacht want we waren er nog niet bewust mee bezig. De eerste week  balanceerde we tussen paniek en blijdschap. Dat is gelukkig gezakt en we zijn erg blij dat we ouders worden. Maar bij mij begint het gepieker! Ik heb net een nieuwe baan ( vorige week gehoord), ik voel me niet lekker, maak me zorgen om het kindje, mijn nieuwe baan, onze woonsituatie.  En dan komt de vraag 'zijn we hier wel klaar voor' regelmatig bovendrijven. ...
Man man man, het is  gaaf maar het zet je leven volledig op zn kop!
 
 
 
Zo begon ik ook maar bij mij duurde het ruim 2 jaar, nou dan duurt het wel wat te lang hoor. Maar ik snap je schrik, heb ik ook van dichtbij meegemaakt. En ja, ook na die 2 jaar denk je, o help wat nu! En ja die twijfel, gaat alles wel goed (ook hier bijna geen klachten), maar ook over reacties. Hele spannende tijd, vooral tot die eerste echo.
Laat het gewoon allemaal maar gebeuren, en mocht je teveel piekeren bespreek het dan met je huisarts of verloskundige. 
 
Hai, hier was het ook in 1 keer raak. Totaal niet verwacht na tig jaar aan de pil te zijn geweest dat het zo snel zou gaan. Wij hadden zelfs een reis geboekt naar de VS voor 7 maanden erna. Gaan we overigens nog steeds naar toe.
Omdat ik 34 ben zijn we begonnen juist omdat je dan hoort dat het wel eens wat langer kan duren als je wat ouder bent en lang aan de pil bent geweest. Als ik eerlijk ben had ik gevoelsmatig nog wel jaren van mijn kinderloze luie en luxe leventje kunnen genieten.
Bij mijn vriend en mij heeft het ook echt een aantal weken geduurd voordat het was 'geland'. Voor ons was de termijnecho wel een heel heel bijzonder moment en vanaf toen is het voor ons echt veel meer gaan leven. Neem je tijd om je er mentaal op voor te bereiden en eraan te wennen. Ik ben nu ruim 20 weken zwanger -helemaal symptoonvrij gelukkig- en ik kan echt zeggen dat ik me verheug om mijn kleintje straks vast te houden. Ook ik heb nog wel eens iets van: 'Wow, wat een verantwoordelijkheid hebben we straks. Kunnen en willen we dit wel?' Maar tegelijkertijd vraag ik me ook elke dag af hoe onze kleine er uit ziet en smelt ik als aan zo'n hummeltje denk. Maar eerst nog wel uitgebreid genieten van het nog luie en luxe leventje voordien ;)
Geef het wat tijd, en het gevoel zal groeien!!
 
Terug
Bovenaan