echo gehad na 7 wkn, GEEN HARTJE

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

Ik heb vrijdag een echo gehad.. maar helaas geen hartje gezien.

Het was een enorme klap, ook omdat ik nergens last van heb gehad, krampen of bloedverlies ofzo.

Volgende week krijg ik nog een echo, maar het is bijna wel voor 100% zeker.
Nu hopen dat het via de natuurlijke weg oplost, anders moet ik over 2 weken naar het zkh, om het weg te laten halen.

Herkent iemand dit.

Het blijft heel raar, want ik ben nu nog steeds zwanger

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hai Leeuw,

Ten eerste wil ik je/jullie heel erg veel sterkte wensen met het verwerken van deze klap.

Helaas herken ik je verhaal. Ik heb in februari een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gehad. Ik was vrij snel weer zwanger en kreeg een vroege echo, hierop was alleen een leeg vruchtzakje te zien. Ik moest 2 weken later terug voor een echo en hierop was te zien dat het niet goed was. Ik had ook nergens last van gehad en voelde me gewoon zwanger. Ik verloor het vertrouwen in mijn lijf. Ik stond al gepland voor een curretage en het weekend daarvoor begon ik het uit mezelf te verliezen, helaas moest ik daarna toch nog gecurreteerd worden.

Nu ben ik op dit moment weer ruim 16 weken zwanger. Ik hoop dat dit voor jou een positief puntje mag zijn in deze ontzettend moeilijke periode.

Gun jezelf de tijd om dit verlies te verwerken!!!!

Heel veel sterkte,
J_J

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Dag Leeuw,

Ook ik herken dit helaas.......ik vind het heel erg vervelend voor je dat jij dit ook mee moet maken.

Helaas heb ik het 3 keer meegemaakt in dit stadium, dat er geen leven is geconsteerd bij de eerste echo. De klap is erg overweldigend en bijna niet te bevatten, omdat je lichaam inderdaad zijn werk niet lijkt te hebben gedaan.

Wachten tot je lichaam het wel vanzelf doet, lijkt het beste, maar de vraag is of je dit emotioneel aan kunt, vooral omdat je niet weet hoelang dat is.

Mijn lichaam maakt het op dat gebied heel bont, die wacht tot 14 weken voordat het gaat afstoten. Ik heb dat nimmer als vervelend ervaren, omdat ik graag wilde dat mijn lichaam het zelf kon doen, maar ik kan me voorstellen dat jij dat misschien niet wilt.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte met het verwerken van deze enorme teleurstelling. Het enigste dat ik je kan meegeven is dat het mij altijd getroost heeft te weten dat ik zwanger kon raken en dat er blijkbaar in de aanleg van het kindje iets niet goed is geweest, waardoor de natuur je (hoe moeilijk dat nu misschien ook voelt) ook behoed heeft ergens voor.

Het goede nieuws is dat ik een eerste kind heb gekregen....en nu ruim 34 weken zwanger van de tweede......dus verlies niet de hoop, want die heb je nodig de komende tijd.
Het kan echt ook goed gaan!!

gr mama van MD

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi hoi

we hebben vandaag het zelfde mee gemaakt ik zou 10 weken en 5 dagen zijn maar met 7 weken en 5 dagen is het gestopt met groeien dus er was geen hartje te zien zijn nu erg verdrietig en hoop dat het nu snel uit zich zelf los komt heb geen zin om naar het ziekenhuis te gaan.

liefs silke

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo,

ik weet niet hoe dit voor jullie moet voelen maar kan me er wel een beetje een voorstelling bij maken. Ik wil jullie dan ook sterkte toewensen met deze kostbare verlies.

Gerda

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo meiden,

Ik kreeg vorige maandagmiddag op mijn werk last van minimaal bloedverlies en op de één op andere manier wist ik al dat er iets niet goed was. Ik was om 17.00 uur afgewerkt en ben meteen naar huis gegaan. Op dat moment had ik nergens last van alleen van bloedverlies, geen buikpijn of kramp. Die avond en nacht begon ik heel veel bloed te verliezen en toen was het zo goed als zeker dat het niet goed was en dat het miskraam zou worden. De volgende dag stond er zoiezo de eerste afspraak bij vk gepland. Ik werd samen met mijn vriend heel goed geholpen en uiteindelijk kregen we bij de echo de  bevestiging dat het gestopt was met groeien met 8 weken en 2 dagen. Ik ben er extreem verdrietig om geweest vooral, omdat dit onze 1e zwangerschap was. De volgende dag heb ik onzettende kramp gehad en toen was de miskraam op de natuurlijke manier begonnen. Donderdag moest ik naar het ziekenhuis voor controle en een echo. Daarop konden ze zien dat mijn lichaam heel goed het werk zelf deed, maar ze adviseerde me toch nog om vaginale medicijnen te nemen. Vrijdag ben ik alles kwijt geraakt en zo voelde het ook. Gisterochtend weer controle gehad in het ziekenhuis en op de echo was helemaal niks meer te zien. De
gynaecoloog zei dat het het er niet mooier uit had kunnen zien. En als ik heel eerlijk ben ben ik nu zo opgelucht dat ik nu alles eruit is en dat sombere gevoel kwijt ben. Ik ben nu 25 en ik hoop toch weer snel zwanger te worden, maar dan wel op de juiste manier.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

leeuw 27, wat vreselijk dat je dit moet meemaken.. ik heb helaas ook hetzelfde megemaakt in januari van dit jaar.
ik kreeg op een ochtend bloedverlies, en verloor snel daarna het vruchtje al, dit was duidelijk aangzien ik al 13 weken zwanger was en dus het al meer op en kindje begon te lijken. mijn vk verwees me toen door naar de echopraktijk om te kijken of mijn baarmoeder helemaal leeg was, en toen bleek dat er nog een kindje in mijn buik zat, helaas ook zonder hartslag. de klap was enorm. een tweeling! dat wisten we niet eens, want de dag nadat het mis ging zouden was pas onze eerste echo hebben. ik moest afwachten of het los zou laten en anders na een goede week terug komen voor curretage. die middag dacht ik dat ik het tweede kindje al verloor, en ik was blij dat het zo snel ging. snachts kreeg ik vrselijke krampen en viel ik constant flauw van de pijn en zijn we naar het ziekenhuis gegaan. daar bleek dat ik het kindje nog niet was verloren en werd besloten me die nacht op te nemen en me de volgende dag te curreteren. ik had graag gewild dat mijn lichaam het zelf zou doen, maar ik kon ook niet meer wachten. de schok was zo groot en de klap was zo enorm dat ik blij was dat ze me zouden curreteren en zoals happy_happy hier boven mij ook al schreef, ik was opgelucht dat het dan eindelijk uit mijn lichaam was aangezien dit tweede kindje al 4 weken niet meer leefde.

ik hoop dat je dit een plekje kn geven en toch positief blijft want dat is hartstikke belangrijk! en zoals mama van MD ook schreef: je weet dat je zwangr kan worden! en ook ik ben nu weer zwanger, net als dat mama van md weer zwanger is en ook nog een gezond kind heeft gebaard, het kan echt!
je bent nu boos op je lichaam, maar je lichaam weet echt wat goed is en wat niet en als het niet goed is, wat dan ook, met het kindje, dan is word het afgestoten en het is knap van je lichaam dat dat het weet.
maar het blijft natuurlijk hoe dan ook heel erg verdrietig.

heel veel stertke met het verwerken van deze tegenslag en hopelijk mag het ook voor jou de volgende keer helemaal goed gaan!

sterkte.. liefs antoinet

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

hoi meiden,

allereerst heel veel sterkte met het verlies (tenminste, zo voelde het voor mij) en heel veel succes met het zwanger zijn (voor sommige onder ons gelukkig alweer)
Ik heb vandaag precies 5 weken geleden hetzelfde meegemaakt. Terug van een vakantie, verloor af en toe al wat bloed. Voor mij gevoel zat het al niet goed, dus bij thuiskomst een echo laten maken. alleen nog maar stolsels te zien. Veel verdriet dus, de volgende dag heel veel pijn en uiteindelijk besloten om naar het ziekenhuis te gaan voor een curretage. Bij aankomst in het ziekenhuis nog een echo gemaakt en wat bleek: er klopte een hartje! We waren heel erg blij. Toch bleef ik bloedverlies houden en ook behoorlijke krampen en uiteindelijk na een intake gesprek bij de verloskundige nog een echo laten maken en ook dit hartje klopte niet meer...............de klap was enorm. Zwanger geweest van een tweeling en we waren/zijn ze allebei kwijt. Na die echo is alles heel snel gegaan, ik kreeg enorme krampen/weeen en heel veel bloedverlies tot het punt dat ik een spoedcurretage heb gekregen.........was heel emotioneel, heb vreselijk gehuild toen ik de OK op werd gereden en daarna ook nog.
Langzaam aan gaat het wel weer, heb het nu even wat zwaar want ben voor het eerst weer ongi geworden en verlies weer heel veel bloed (krijg nu medicijnen omdat te stoppen) en de krampen zijn identiek. Het schijnt er bij te horen na een curretage..........

Ik ben op zich blij dat ik gecurreteerd ben, hoewel ik dacht dat ik alles al kwijt was, was dat toch niet het geval, en omdat zelf af te laten komen had ik lichamelijk niet getrokken denk ik.
We gaan vol goede moed door want ik wil ooit ons eigen kindje in mijn armen hebben, het zal behoorlijk emotioneel en spannend worden mocht ik weer zwanger blijken te zijn maar heb toch goede hoop.
Wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen met het verdriet maar ook met de zwangerschap die weer komen gaat (of er al weer is),
Dikke knuffel Rimke