Een beetje persoonlijk maar moet mijn hart luchten...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hee meiden,

Heb lang nagedacht of ik dit met jullie zou delen maar omdat het eigenlijk toch een beetje anoniem is, is het wel fijn om mijn hart hier even te luchten.

Ik weet namelijk niet of ik nog wel gelukkig ben. Sinds Tim geboren is, heb ik echt het idee dat ik meer aan het overleven ben dan aan het leven. En mijn echtgenoot speelt daar een zeer grote rol in. Ik vind namelijk dat het niet zo goed gaat tussen ons. Echter, Richard vindt het allemaal wel meevallen en zegt dat het nu gewoon even drukke tijden zijn en dat het allemaal wel weer goedkomt. De laatste weken is hij eigenlijk alleen nog maar met zijn werk bezig en als hij tijd over heeft, dan wil hij de kindjes nog wel mee in bad doen en af en toe een wasje opvouwen en dat is het dan wel. Als de kinderen 's nachts wakker worden doet hij 9 van de 10 keer of hij niets hoort en die 10e keer vraagt hij of ik eruit wil gaan want hij is zoooo moe en moet de volgende dag weer werken. En als ik dan zeg dat hij een keer moet gaan, krijg ik een hele tirade van hoe zielig hij is.
Ik heb hem er laatst op aangesproken dat ik vind dat het gezin eigenlijk helemaal draait om hem maar zo ziet hij dat niet. Tja, wat moet je dan?
Gisteravond kwam hij thuis van 3 dagen zakenreis. Nadat hij de kadootjes had gegeven plofte hij op de bank en ging PSV kijken. Sven bedelde zowat om zijn aandacht en met gods gratie ging hij nog even met hem spelen met een schuin oog naar de TV. Ik was zooooooo boos. Ik heb ook het idee dat hij met zijn hoofd heel ergens anders is. Als ik hem iets vertel of mededeel gebeurt het maar al te vaak dat hij het een uur later weer vraagt. Dan denk ik: hallo, heb je niet geluisterd?????
Het vervelende is als ik met hem wil praten gaat hij meestal in de verdediging en als we afspraken maken, gaat dat een paar dagen goed waarna we vervolgens weer in onze oude gewoontes vallen.
Natuurlijk heb ik hier ook best een aandeel in want ik zeg gewoon niet meer alles omdat het voor mijn gevoel toch geen zoden aan de dijk zet. En ik moet ook echt weer aan het werk om mijn ei kwijt te kunnen. Ik ben ook zo moe dat ik natuurlijk ook niet meer de gezelligste ben.
Ik weet echt niet meer wat ik ermee aan moet. Ik wil onze relatie echt niet zomaar verbreken en ik hou ook nog wel van hem maar er moeten echt dingen veranderen.
Volgende week gaan een weekje op vakantie en dan wil ik nog 1 poging wagen om de boel weer op de rit te krijgen. En anders...... relatietherapie? Geen idee......

Groetjes,
Maike
 
Hoi Maike,

Toevallig zit ik nu ook achter de pc, Isabelle zit heel verantwoord voor de tv en Charlotte ligt in de wagen wat rond te kijken (hihi), dus mama heeft ff relaxt de tijd om op internet rond te dwalen.
Ik begrijp dat je aan het twijfelen was of je dit hier zou plaatsen, want het is idd persoonlijk. Toch denk ik dat je hier op de goede plaats bent met dit onderwerp, omdat er hier veel mama's komen die dit wel herkennen.
Als ik je verhaal lees vind ik het allemaal wel meevallen, maar ik begrijp wel dat jij je zorgen maakt want jij zit er middenin. Ik denk dat het een hele normale situatie is. Ik herken er best wel wat in. Onze mannen zijn aan het werk en die zijn moe van het werk en van de kids en de nieuwe situatie thuis. Wij zitten op dit moment thuis en hebben dus volgens onze mannen alle tijd om dit volledig aan ons gezin te besteden. Ik weet dat wij het enorm druk hebben en ondanks dat we thuis zitten we eigenlijk geen vrije tijd hebben. Maar mannen denken daar soms anders over en dat snap ik ook wel weer. Wij kunnen alles toch min of meer in ons eigen tempo doen en onze mannen moeten toch echt op tijd overal komen enzo. Wat jij vertelt over spelen met je kids omdat het eigenlijk even niet anders kan en dan duidelijk aangeven dat je liever ook tv kijkt dat is hier ook vaak hoor. Dan gaat mijn man op het kleed liggen met 1 hoofd op het kussen en dan speelt ie een beetje met de duplo met 1 oog naar de tv. Dat irriteert me dan ook wel eens. Maar aan de andere kant doet mijn man ook weer hartstikke veel. Ik denk dat jouw man dat ook wel doet. Probeer eens te zien wat voor goede dingen je man wel doet. Door vermoeidheid zie je dat misschien niet meer. En ik denk dat je man gelijk heeft dat dit gewoon echt de meest drukke tijd is waar jullie even doorheen moeten. Ik las toevallig ergens dat de relaties van mensen met jonge kinderen het zwaarst zijn!
Ik hoop dat ik je een beetje geholpen heb. En als het natuurlijk echt niet meer gaat is relatietherapie wel een goed optie. Soms kan dat heel verhelderend werken, ook al ga je maar een paar keer. Het is voor een goed doel!
Ik hoop dat je je snel een beetje beter voelt in je relatie en bedenk vooral dat het niet overal geweldig loopt. Het is gewoon hartstikke zwaar een gezin met jonge kinderen! Probeer een avond met zijn twee te plannen, zodat je gezin niet alleen uit de kids bestaat. (dat advies zou ik ook eens moeten volgen hihi)

Groetjes Babybelle
 
Maikje, ook Eline zit nu even voor de tv, zodat ik even kan reageren op je stukje.

Ik snap jouw gevoel wel hoor. Zeker toen Eline een stuk kleiner was, had ik dat gevoel soms ook wel. En dan heb ik nog een hele lieve man, die dus wel zijn bed uitgaat (9 van de 10 keer) en redelijk wat doet in huis. Maar toch ging ik me op een gegeven moment irriteren aan wat hij niet deed, en dat hij wel lekker de deur achter zich dicht kon trekken, of zomaar weg kon gaan, ik gaf toen ook nog bv, en had een echte flesweigeraar, dus was ook de enige die kon voeden. Ik was eigenlijk best jaloers op zijn, in mijn ogen, makkelijke leven. Nu de kinderen wat ouder zijn, kunnen we bepaalde zaken weer wat eerlijker verdelen. Ik werk nu ook gewoon weer, dus tja, dan moet hij ook zeker zijn steentje bijdragen aan het huishouden. En ik ben ook niet meer zo moe, ze slapen gewoon alletwee de nacht door.

Vaak kan je door vermoeidheid ook de positieve dingen niet meer zo goed zien.

Probeer toch weer het gesprek met je man aan te gaan. Natuurlijk moet hij de volgende dag weer werken, maar heeft hij bijv. al eens een hele dag alleen voor 2 kinderen gezorgt, en voor het huishouden en het eten? Misschien moet je hem dat eens laten doen, en zelf een lekker dagje uit gaan met vriendinnen. Sinds mijn man papadag heeft, beseft hij dat ook thuis zijn met 2 kinderen een baan is. Zonder CAO of pauze.

Relatie therapie is zeker een optie denk ik, als jij dit gevoel blijft houden.

Sterkte
 
Hey Maike,

Ik heb vorig jaar ook al wel eens mijn twijfels over mijn relatie hier op het forum geuit. Natuurlijk is het persoonlijk, maar het is juist er fijn het van je af te schrijven.
Ik snap jou situatie ook goed. Ook ik heb nog steeds vaak momenten dat ik het eigenlijk niet zo meer zie zitten, dan denk ik: Ik weet dat ik het alleen kan, en misschien ben ik dan wel gelukkiger... Maar ik weet van mezelf dat ik bepaalde zaken kan idealiseren, echt makkelijk zal het echt alleen niet gaan... Wat meestal helpt als ik weer zo'n periode heb, is om het toch allemaal aan Ray te vertellen, ik merk vaak dat ik het dan kwijt ben en dat ik de zonnige kanten weer kan zien.
Voor mij is het vooral lastig om de hele tijd te schakelen, mdat heb jij misschien ook wel. Ray is vaak 1x door de weeks thuis en dat moet ik ineens alles samen doen, en de rest is hij weg, dan moet ik t allemaal alleen doen... die schakeling vind ik soms erg lastig, en als het dan anders gaat als ik gewend ben of niet snel geboeg (of helemaal niet) ben ik ook echt sjaggie!
Maargoed ik ben iemand waarvan de emoties erg kunnen schommelen, en dat maakt het soms erg ingewikkeld voor mezelf. Ik bijvoorbeeld nog wel graag een kindje met hem.. (dubbel??)

Naja het gaat hier even om jou, en ik denk dat het goed is dat je echt een goed gesprek met hem aangaat en je van te voren ook zegt dat het serieus is en dan je de aandacht wil voor 100%. Gooi alles ermaar uit, dat lucht voor jou op en hij weet wat er in je omgaat! En mocht dit niet zo gaan, schrijf het dan van je af (gericht aan hem) en laat hem dat lezen... zo heb ik het ook wel eens gedaan, het voordeel daarvan is, is dat je alle tijd hebt om alles goed te verwoorden en dat wanneer je het dan bespreek meteen samen naar een oplossing kan zoeken...

Nou heel veel succes, en kom voor je zelf op hoor!
Want je bent uiteindelijk zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk, en als jij gelukkig bent worden je kinderen dat ook!

Evelien
 
Maikje,

Ik denk dat je stiekem niet de enige bent die met dat probleem zit, hoor! Ik herken veel van mezelf in wat je schrijft. Ik ben ook altijd degene die eruit gaat als de kindjes wakker zijn en ook mijn man doet net alsof hij slaapt. Op een gegeven moment was ik het helemaal beu en heb ik alles eruit gegooid! Dat heeft niet alleen heel erg de lucht geklaard, mijn man weet nu ook beter! Ik heb hem (op subtiele wijze) heel duidelijk gemaakt dat ik moeder ben van 2 kindjes en niet van 3. Tot nu toe gaat het best lekker moet ik zeggen. Maar ik blijf het onderwerp wel aankaarten, ik houd het vuurtje brandend, want ik weet van mijn man dat het twee, drie weken goed gaat en dan valt hij weer terug in zijn oude patroon.
Mijn advies aan jou: probeer met elkaar te blijven praten op een rustige manier en kies een juist moment hiervoor uit. Het heeft weinig zin om een gesprek op gang te brengen als je helemaal opgeblust bent en je lontje aardig op begint te raken! Wellicht is het een idee om de kindjes een keer uit logeren te doen en dan het op een rustige manier te sprake te brengen?

In ieder geval: heel veel succes en je kunt natuurlijk altijd hier even je hart luchten!

Groetjes, Linda
 
Hoi Maike,
Het is erg druk met 2 kinderen, dat heb ik zelf ook.
Maar is je man niet overspannen? Ik begrijp dat hij een pittige baan heeft en veel onderweg is.
En als hij niet overspannen is dan zou ik als ik jou was het volgende doen.
Hem op zaterdag eens alleen laten met de kinderen, weet hij ook eens hoe het is. En ook met de drukte met naar bed en bad gewoon een keer weg gaan.
Misschien dat hij t dan begrijpt.

groetjes Mariska

 
Nou meis ik vind het heel normaal dat je hier je hart lucht hoor. Daar is zo'n forum toch voor? Ik kan me nav jouw verhaal erg goed voorstellen dat je goed de balen hebt van de situatie thuis. Het lijkt wel of je man afgeleid is door iets of iemand en niet met zijn kop bij zijn thuis is. Het is met kleine kinderen gewoon een hele vermoeiende en hectische tijd en dan is het wel eens moeilijk om focus op elkaar te houden vind ik. Ipv de discussie aangaan is het misschien een idee om te zorgen dat het thuis weer helemaal gezellig wordt zodat hij zich weer wat prettiger gaat voelen. Klinkt misschien raar maar ik denk dat het werkt. Plan bv een romantisch avondje samen en ook eens wat leuks met de kids. Misschien kun je hier iets mee..

gr.Ing
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan