een miskraam, wat nu?

Boon,

ik ben in april na 18 weken zwangerschap bevallen. Mijn arbo arts had aan mijn leidinggevende vertelt dat hij moest rekenen op ca. 4 weken afwezigheid.
Ik ben na 2 weken voor 50% aan de slag gegaan op therapeutische basis. Ik wilde dat graag en ondanks tegensputteren van arboarts en leidinggevende, ging dat allemaal goed.

Van thuis zitten zou ik neerslachtig geworden zijn, kan ik zonder zulke emotionele toestanden al niet goed tegen, laat staan met.

Wij zijn in juni lekker op vakantie geweest met z'n tweetjes (kids naar opa en oma) en daar had ik echt behoefte aan. Ik heb één keer voor mezelf gekozen, terwijl ik dat normaal gesproken niet doet. Eind juni ben ik voor het laast ongesteld geweest en ik ben nu al weer bijna 20 weken zwanger. Alles ziet er goed uit, en de bewegingen van ons kindje zijn natuurlijk lekker geruststellend.

Meid hou je taai. Neem je taai, maar zak niet af in die put.

Sterkte
Miep
 
hallo allemaal,

Gisteren had ik toch een behoorlijke. Ik was weer heel verdrietig en veel van de afgelopen maanden kwam weer boven. Hoewel ik wel even schrok (want het ging toch al zo goed) vond ik het uiteindelijk ook lekker om weer even flink te kunnen huilen en wat emoties te kunnen uitschreeuwen.
Mijn vriend schrok er wel erg van, maar uiteindelijk heeft hij lekker meegesnotterd.
Misschien was het vermoeidheid na afgelopen week. Toch niet niets zo'n bezoek aan werk, en ik was met een vriendin uit eten geweest, waarbij we voornamelijk over mijn verlies hebben gepraat.
Ik merk dat ik op die momenten heel nuchter en rationeel ben. En dat moet een keer met emoties in balans gezet worden.
Ik besef steeds beter dat ik wat dit betreft niet moet denken hier maar enige contole over te kunnen hebben. En voor iemand als ik, die toch een behoorlijk beheersbaar leventje heeft gehad is dat toch wennen.
Aanstaand weekend gaan we m et een stel vrienden naar de Ardennen. Een uitje wat al een tijdje gepland stond. Hoewel ik toch wel opzie tegen het samenzijn met zopveel mensen (15p) hoop ik dat we er toch van kunnen genieten. Het is een hechte groep, waarbij al veel gebeurd is, en vast ook ruimte voor goede gesprekken of soms even alleen zijn (het is een heel groot huis).
Ben benieuwd hoe mijn fysieke gestel inmiddels is en of ik de wandelingen vol kan houden.
Spannend!

groetjes, Hilde.

 
Hoi Hilde,

Heeft die Arbo arts zijn diploma arts zijn bij een pakje boter gekregen????   Zottewerk. Je bent bevallen, alleen dat al is genoeg reden om een tijdje rustig aan te doen. Je lichaam is nog niet hersteld. Over de psychische kant niet te spreken want die kan niemand voor je invullen.

Meid, sterkte, laat je niet gek maken en luister goed naar je lichaam. Je hebt er niets aan als je op een later tijdstip nogmaals een klap krijgt omdat je te snel begonnen bent,

Liefs,

Patricia
 
Lieve Hilde,

Las je berichtje dat ook jullie een kindje verloren hebben.
Tja, sprakeloos, weer iemand die zoveel ellende door moet maken, want het is ongelooflijk moeilijk om je kindje te verliezen.
Zelf heb ik dit zes jaar geleden meegemaakt aan het einde van de zwangerschap, en het blijft moeilijk alleen kun je het na een poos een plekje geven, nu voor jullie is het allemaal nog zo vers.
Heel veel sterkte gewenst, ik heb veel gehad aan www.lieveengeltjes.nl, lotgenotenkontakt, wie weet heb je hier iets aan, veel sterkte meid !!

wendelien.
 
Bedankt weer voor al die lieve hartversterkende berichtjes.
Het is heel lekker om het van me af te schrijven. Ik houd ook een dagboek bij, maar aan iemand schrijven of reageren is ook prettig.
Ik ben afgelopen weekend met mijn vriend naar de Ardennen geweest. Samen met nog een groep mensen. Dit stond al gepland en we wilden het toch maar uitproberen.
De eerste dag was heel onwennig. Ik vond het raar om iets te ondernemen. Onze vrienden waren erg blij dat wij waren gekomen. Pas na de tweede dag begonnen ze met mij te praten over ons kindje. Wat was dat fijn zeg! Ze hadden ook echt interesse. Wilden veel weten over hoe het gegaan was, hoe het eruit zag en hoe ik mij voelde. Zeer veel medeleven. Maar ook normaal doen, gek doen, lekker eten en drinken, spelletjes, enz. Het kon en ik deed het.
Heb even een rotmoment gehad toen onze vrienden aankwamen met hun babytje van twee maanden. Dan pas ervaar je wat je niet meer hebt. Ik durfde bijna niet naar het kindje te kijken. Gelukkig was de moeder erg op mij gericht en brak het ijs. En naarmate het weekend vorderde kon ik het steeds beter aan. Heb het alleen niet aangedurfd om de baby vast te houden, maar dat komt nog wel.

Ik merk dat ik dingen maar moet doen en dan maar zien hoe het gaat.
In ieder geval niet bij voorbaat denken dat het vervelend is en het uit de weg gaan.
Iedereen (buiten onze familie en directe vrienden)heeft van ons via email ons verdrietige bericht te lezen gekregen en wij merken dat dit prettig is als je nu met hen in kontakt komt.

Ik merk dat ik elke dag een beetje sterker ben. En het komt wel weer goed.

Groeten, Hilde
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan