Een moeilijke kwestie voor een alleenstaande moeder...

G

Gebruiker10129495

<p>Hi allemaal, </p><p>Ik zit sinds kort met een knagend gevoel en ik zou graag wat advies willen over mijn situatie. Ik heb een prachtige dochter van 8 maanden en ze is mijn alles, maar ze was niet gepland.. Ik vind het best eng om mijn verhaal te delen. Buiten mijn persoonlijke kring is dit de eerste keer dat ik er gedeeltes van deel...</p><p>Ik had een korte "relatie" met X. van ongeveer zes maanden en hoewel we ontzettend goede vrienden waren, waren we niet verliefd. Lang verhaal kort, ik raakte zwanger en kwam hier pas bij 13 weken achter. </p><p>Toen ik het hem vertelde kreeg ik botweg de reactie "Of je laat het weghalen, of ik blokkeer je uit mijn leven en wil er niks mee te maken hebben". Hoewel ik niet principieel tegen abortus ben, was het voor mij vrij snel duidelijk dat ik en het kleine mensje wat in mij groeide bij elkaar hoorden. Financiele stabiliteit, woonzekerheid, etc. speelden hierin een grote rol. </p><p>Na een kort gesprek waarin ik voor alles en nog wat ben uitgemaakt, verbrak hij al het contact en blokkeerde hij mij op elke manier mogelijk. Ik heb hier vrij snel vrede mee kunnen sluiten en sta er zeker niet alleen voor. </p><p>Ik weet dat het ontzettend moeilijk voor haar wordt om zonder vader op te groeien, en ik zal al haar vragen altijd eerlijk beantwoorden. Ik zal nooit een vader voor haar kunnen zijn, maar ik zal mijn best doen om het verdriet met haar te delen en altijd open met haar te zijn over onze emoties. Ik heb geen hekel aan X., en zal hem ook niet in een kwaad daglicht schilderen. Ooit was hij mijn beste vriend, en zo zal ik hem ook proberen te herinneren voor mijn baby. (Begrijp me niet verkeerd, ik zal hem nooit als vader erkennen, mocht hij ooit op zijn beslissing terugkomen, dat heeft hij mooi verpest. Mijn dochter mag als die tijd ooit komt zelf besluiten hoe en hoeveel contact ze wil)</p><p>Via via ben ik erachter gekomen dat hij heel veel moeite heeft met het feit dat hij een kind heeft rondlopen waar hij geen contact mee heeft. Dat snap ik. Maar met hem heb ik geen medelijden, dat was zijn eigen keuze. Wel voel ik mij heel "schuldig" of "naar" tegenover zijn ouders. Zij weten namelijk niet dat zij oma en opa zijn geworden. En ooit op een dag zal mijn dochter op zoek gaan naar haar vader. En ik zal alle gegevens die ik heb (achternaam, woonplaats, beroepen ouders) met haar delen. Grote kans dat het haar lukt om in ieder geval X.'s ouders en zus te vinden (via Social Media zijn ze zo gevonden namelijk...) </p><p>Die familie komt er dan opeens achter dat ze een kleinkind/nichtje hebben, waar ze zoveel jaren geen weet van hadden. Nu vind ik het aan de ene kant zeker niet aan mij om dit met hun te delen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel heel sneu voor hun (en voor mijn dochter) dat zij dit moeten missen omdat X. ze nooit wat verteld heeft. </p><p>Moet ik iets doen? Moet ik het zo laten? </p>
 
Respect voor jou!! Maar ik vind de reactie van jouw ex zeer onvolwassen. Hoe oud is hij? Kan er gewoon niet bij dat mannen hun kind en vrouw zo aan de kant zetten. Ik snap je dilemma helemaal. Want voor je dochter is het natuurlijk leuk om contact met oma, opa en tante te hebben. Moeilijk wat nu het beste is...?. Aan de ene kant wil je je er niet mee bemoeien, anderzijds kun je zo'n onvolwassen beslissing van hem moeilijk respecteren en het maar zo laten. Is er niet een kans dat zijn familie er nog op een andere manier achter komt? Sterkte met het maken van een beslissing. 
 
Dankjewel voor je reactie! Hij is 27, ik ben 26. Dus had wel een iets doordachtere reactie verwacht inderdaad. Hij heeft de beslissing ook in een uur gemaakt en mij daarna geblokkeerd... 
 
 
Ik vind het ontzettend knap hoe je dit zo aanpakt. Ondanks zn botte klote opmerking wil je netjes blijven tegenover je dochter over haar vader. Dat zal ik ook zeker zo doen. Probeer neutraal te spreken over hem als ze vragen gaat stellen. Aan haar de keuze wat ze later ooit met die info wil doen.
Je ex weet neem ik aan waar je woont ed. Mocht zijn schuldgevoel blijven knagen dan kan hij altijd een verjaardagskaart oid sturen. Daar heb jij verder geen invloed op, probeer het maar los te laten. Helemaal niet netjes hoe hij dit heeft aangepakt maar je hebt alleen invloed op jezelf. Hoe hij hiermee moet leven is aan hem. Jij doet het beste voor je dochter. Om deze reden zou ik zelf ook niet de schoonfamilie op de hoogte brengen. Mocht er later een nichtje op de stoep staan bij hun dan heeft je ex wat uit te leggen en niet jij. 
Erg spijtig hoe het gelopen is. Het enige wat je kan doen is het beste voor je dochter. En dat doe je volgens mij! ?
 
Ik vind het heel knap van jou hoe je omgaat met de situatie. Leven jouw ouders allebei nog wel?
Ik snap dat je je schuldig voelt tegenover je dochtertje. Je wilt alleen maar beste voor haar. Maar misschien is dit het beste voor haar. In vrolijke omgeving opgroeien met mama zonder stres en nare dingen erbij
Ik denk dat het aan hem zelf is om het te vertellen aan zijn ouders en zijn familie. Straks valt het verkeerd en ben jij de boosdoener okal bedoelde je het goed. Je weet nooit hoe het uit gaat pakken of verpest je de band met zijn ouders en zal hij jou dat ook nog eens kwalijk nemen.
Ben je gelukkig met je dochtertje en je omgeving zoals het nu gaat?  Wat adviseert je omgeving je? Zij kennen je verhaal natuurlijk en jou en hem misschien waardoor ze toch wat beter kunnen helpen
Ik wil alleen maar zeggen dat ik het zo knap van je vind. Je bent vast een hele lieve mama 
 
Ik vind het heel knap van jou hoe je omgaat met de situatie. Leven jouw ouders allebei nog wel?
Ik snap dat je je schuldig voelt tegenover je dochtertje. Je wilt alleen maar beste voor haar. Maar misschien is dit het beste voor haar. In vrolijke omgeving opgroeien met mama zonder stres en nare dingen erbij
Ik denk dat het aan hem zelf is om het te vertellen aan zijn ouders en zijn familie. Straks valt het verkeerd en ben jij de boosdoener okal bedoelde je het goed. Je weet nooit hoe het uit gaat pakken of verpest je de band met zijn ouders en zal hij jou dat ook nog eens kwalijk nemen.
Ben je gelukkig met je dochtertje en je omgeving zoals het nu gaat?  Wat adviseert je omgeving je? Zij kennen je verhaal natuurlijk en jou en hem misschien waardoor ze toch wat beter kunnen helpen
Ik wil alleen maar zeggen dat ik het zo knap van je vind. Je bent vast een hele lieve mama 
 
27 jaar en jou dan zo behandelen, vindt het echt erg. Heel goed dat je het zo aanpakt zoals je doet. Eens met gebruiker 945 dat hij idd wat uit te leggen heeft aan zijn familie, jij hoeft je er niet vervelend onder te voelen! Wie weet gaat het zo aan hem knagen dat hij zelf weer contact zoekt en zijn familie inlicht.
 
Ik vind het heel knap van jou hoe je omgaat met de situatie. Leven jouw ouders allebei nog wel?
Ik snap dat je je schuldig voelt tegenover je dochtertje. Je wilt alleen maar beste voor haar. Maar misschien is dit het beste voor haar. In vrolijke omgeving opgroeien met mama zonder stres en nare dingen erbij
Ik denk dat het aan hem zelf is om het te vertellen aan zijn ouders en zijn familie. Straks valt het verkeerd en ben jij de boosdoener okal bedoelde je het goed. Je weet nooit hoe het uit gaat pakken of verpest je de band met zijn ouders en zal hij jou dat ook nog eens kwalijk nemen.
Ben je gelukkig met je dochtertje en je omgeving zoals het nu gaat?  Wat adviseert je omgeving je? Zij kennen je verhaal natuurlijk en jou en hem misschien waardoor ze toch wat beter kunnen helpen
Ik wil alleen maar zeggen dat ik het zo knap van je vind. Je bent vast een hele lieve mama 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan