Hoi allemaal,<br />Heb de app pas net gedownload en het forum even gauw doorgebladerd en zie geen topic zo snel die de lading voor mij dekt.<br />Ik vond een topic waar koppels bezig zijn met zwanger worden van een tweede kind. Maar ik ben nog een stapje er voor eigenlijk. Hoe kom je tot een besluit als deze? Van we gaan proberen voor een tweede, we willen graag een twee. <br />Om even de situatie te schetsen. Wij hebben een zoon van 5 jaar en een paar maanden. Hij is 8 weken te vroeg geboren. Hij is geboren in november i.p.v. januari het jaar er op. Rond die tijd ben ik in een depressie geraakt. Een zware periode voor allemaal en ook het nodige van onze relatie gevraagd. <br />Nu voel ik me sterk genoeg en goed genoeg dat ik denk en voel dat ik een tweede zwangerschap aan zou kunnen. Ik wil heel graag een tweede. Onze zoon wil dolgraag een broertje of zusje en vraagt mij er regelmatig naar. Ik merk het in zijn spelen en andere dingen dat het bijna goed voor m zou zijn een broertje of zusje. Mijn echtgenoot ziet dsf ergens wat minder zitten. Angst dat ik terug val in een depressie, bang op opnieuw een vroeggeboorte <br />Ik ben nu 30. Had flink last van bekkeninstabiliteit waar ik nog steeds wat last van heb, in mindere mate nu wel. Allemaal dingen die voor mij mee spelen. <br />Hoe dan ook, zoals jullie misschien met me eens zijn is dat niet altijd iets wat je zo even besluit en zo even doet.<br />Hoe hebben jullie dat gedaan? Hoe ging dat? Maar ook leeftijdsverschil met broertjes en zusjes, denk je daar over na? Ook eigen leeftijd?<br />Ik hoor graag. ?<br />
Een tweede kind? (Ook met meer dan 3 jaar er tussen)
- Onderwerp starter Krismama
- Startdatum
Ik kan je wel vertellen over het leeftijd verschil. Ik scheel namelijk 7 jaar van mijn broertje en zoveel zouden jullie kindjes dan ook ongeveer schelen denk ik.
Toen wij jonger waren vonden we weinig aansluiting bij elkaar. Dit omdat we allebei in een hele andere fase waren en ook omdat ik meisjes dingen wilde doen en hij jongens dingen (logisch natuurlijk). Ook speelden we niet vaak samen.
Maar naarmate wij ouder werden heb ik voor mijn gevoel echt een grote zus rol kunnen uitvoeren en hem heel veel kunnen helpen.
Zoals een goede school kiezen en zn eerste studiotje waar hij nu woont.
Juist nu we volwassen zijn komt die band echt goed op gang en is het heel gezellig.
Verder denk ik dat je nu de signalen beter en sneller zult herkennen van een eventuele depressie en je ook van te voren meer stappen kan nemen om dit te voorkomen. Zoals bijvoorbeeld een psycholoog bezoeken al tijdens de zwangerschap.
Misschien zul je je wel weer somber kunnen voelen na de bevalling maar zal dit in mindere mate zijn vanwege die voorbereiding.
En misschien gaan de zwangerschap en bevalling deze keer "beter".
Ik snap dat je man ook nerveus is, voor hem was het vast ook zwaar. Probeer met hem goed te kijken naar stappen die je kan ondernemen om jezelf sterk te houden mocht je hem willen overtuigen voor een 2de.
Succes!
Toen wij jonger waren vonden we weinig aansluiting bij elkaar. Dit omdat we allebei in een hele andere fase waren en ook omdat ik meisjes dingen wilde doen en hij jongens dingen (logisch natuurlijk). Ook speelden we niet vaak samen.
Maar naarmate wij ouder werden heb ik voor mijn gevoel echt een grote zus rol kunnen uitvoeren en hem heel veel kunnen helpen.
Zoals een goede school kiezen en zn eerste studiotje waar hij nu woont.
Juist nu we volwassen zijn komt die band echt goed op gang en is het heel gezellig.
Verder denk ik dat je nu de signalen beter en sneller zult herkennen van een eventuele depressie en je ook van te voren meer stappen kan nemen om dit te voorkomen. Zoals bijvoorbeeld een psycholoog bezoeken al tijdens de zwangerschap.
Misschien zul je je wel weer somber kunnen voelen na de bevalling maar zal dit in mindere mate zijn vanwege die voorbereiding.
En misschien gaan de zwangerschap en bevalling deze keer "beter".
Ik snap dat je man ook nerveus is, voor hem was het vast ook zwaar. Probeer met hem goed te kijken naar stappen die je kan ondernemen om jezelf sterk te houden mocht je hem willen overtuigen voor een 2de.
Succes!
Dankjewel voor je reactie. Fijn te lezen. Ik denk er net zo over als jij hoor. Kan mijn medicatie door blijven slikken gelijk naar psycholoog gaan als ik zwanger ben.
Toch vind ik het soms bijzonder om te horen of lezen dat er koppels zijn waar ‘veel meer aan de hand is’, bijvoorbeeld dat ze bij de eerste bijna doodgebloed is en het kind het ook maar net gehaald heeft en zij toch een tweede kindje hebben gekregen. Ze zijn in gesprek gegaan met zorg professionals en het ging nog net goed. Nu gelukkige ouders van twee. Voor mij lijkt het dan dat zij veel makkelijker het besluit nemen. Of meer het verlangen laten spreken en van daaruit een oplossing zoeken met hulp van professionals.
Maar dat kan ik uiteraard ook mis hebben.
Toch vind ik het soms bijzonder om te horen of lezen dat er koppels zijn waar ‘veel meer aan de hand is’, bijvoorbeeld dat ze bij de eerste bijna doodgebloed is en het kind het ook maar net gehaald heeft en zij toch een tweede kindje hebben gekregen. Ze zijn in gesprek gegaan met zorg professionals en het ging nog net goed. Nu gelukkige ouders van twee. Voor mij lijkt het dan dat zij veel makkelijker het besluit nemen. Of meer het verlangen laten spreken en van daaruit een oplossing zoeken met hulp van professionals.
Maar dat kan ik uiteraard ook mis hebben.
Mijn zus is 6 jaar ouder en kreeg daar pas toen ik ook volwassen was een leuke band mee. Daarvoor voelde het als 2e moeder...
Mijn zus heeft een dochter gekregen die altijd huilde, niemand kon oppassen want ze huilde non stop. Ze werd toen depressief. Is na 1 jaar over gegaan, toen ze 3.5 was zijn ze toch voor een 2e gegaan. En dat was een meisje wat nooit huilde. En ze was zo bang om weer depressief te worden maar ze voelde haar goed. Dus het kan ook goed gaan . Zou een plan maken waar je aan de bel moet trekken en het ook bij de verloskundige aangeven etc.
Hoi!
Ik zit niet in zo’n zelfde situatie als jij, maar herken wel het stukje bekkeninstabiliteit en de periode daarna.
Ik had voor ik zwanger was van mijn dochter (ze is nu een halfjaartje) de wens, mocht het ons überhaupt gegeven zijn natuurlijk(!), om twee kindjes redelijk snel achter elkaar te krijgen (niet binnen een paar maanden na de bevalling), maar met een leeftijdsverschil van tegen de 2 jaar zou ik geweldig hebben gevonden.
Echter heb ik zo’n lichamelijk zware zwangerschap gehad die uitmonde in een heel heftige bekkeninstabiliteit, dat mijn lichaam dat niet eens aan zou kunnen.
Best verdrietig, tenminste zo voelt het.., maar wel iets om ‘mee te dealen’.
We hebben een heel zware start gehad met onze dochter ivm reflux, en doordat ik bijna niets kon de eerste maanden voelde ik mij vaak heel somber en alleen…
Ik voel mij gelukkig nu steeds beter en weet dat ik de wens voor een broertje of zusje zéker heb, maar later, ooit. Als mijn lichaam het weer aan zou kunnen.
En wat voorbeelden qua leeftijdsverschil;
Een goede vriendin heeft drie kindjes allemaal vlak achter elkaar gekregen, ze hebben niets met elkaar en vechten elkaar de tent uit?.
Mijn partner heeft een broer waarmee hij iets meer dan 1,5 jaar scheelt waar hij niet veel mee heeft.
Daarentegen heeft hij nog een broertje, waarmee hij bijna 9 jaar scheelt én dat zijn twee handen op één buik.
Weet, een kort leeftijdsverschil hoeft níets te zeggen of de kindjes elkaar ook ‘leuk’ vinden en elkaar echt gaan zien als speelmaatje.
Het gaat toch om de verhouding en liefde in jullie gezin, dat telt.
En wellicht hebben ze op latere leeftijd juist heeeel veel aan elkaar
Ik zit niet in zo’n zelfde situatie als jij, maar herken wel het stukje bekkeninstabiliteit en de periode daarna.
Ik had voor ik zwanger was van mijn dochter (ze is nu een halfjaartje) de wens, mocht het ons überhaupt gegeven zijn natuurlijk(!), om twee kindjes redelijk snel achter elkaar te krijgen (niet binnen een paar maanden na de bevalling), maar met een leeftijdsverschil van tegen de 2 jaar zou ik geweldig hebben gevonden.
Echter heb ik zo’n lichamelijk zware zwangerschap gehad die uitmonde in een heel heftige bekkeninstabiliteit, dat mijn lichaam dat niet eens aan zou kunnen.
Best verdrietig, tenminste zo voelt het.., maar wel iets om ‘mee te dealen’.
We hebben een heel zware start gehad met onze dochter ivm reflux, en doordat ik bijna niets kon de eerste maanden voelde ik mij vaak heel somber en alleen…
Ik voel mij gelukkig nu steeds beter en weet dat ik de wens voor een broertje of zusje zéker heb, maar later, ooit. Als mijn lichaam het weer aan zou kunnen.
En wat voorbeelden qua leeftijdsverschil;
Een goede vriendin heeft drie kindjes allemaal vlak achter elkaar gekregen, ze hebben niets met elkaar en vechten elkaar de tent uit?.
Mijn partner heeft een broer waarmee hij iets meer dan 1,5 jaar scheelt waar hij niet veel mee heeft.
Daarentegen heeft hij nog een broertje, waarmee hij bijna 9 jaar scheelt én dat zijn twee handen op één buik.
Weet, een kort leeftijdsverschil hoeft níets te zeggen of de kindjes elkaar ook ‘leuk’ vinden en elkaar echt gaan zien als speelmaatje.
Het gaat toch om de verhouding en liefde in jullie gezin, dat telt.
En wellicht hebben ze op latere leeftijd juist heeeel veel aan elkaar
Mijn zus is 5 jaar ouder maar we hebben altijd een heel goede band gehad, ook vroeger altijd al heel veel met elkaar gespeeld enzo. Ook al zaten we in een andere fase. Dat zegt dus niet per se iets. Succes met de keuze!