Mijn dochter is nu 3,5 en ben 14 weken zwanger van de 2e. Zij is dysmatuur geboren met 38 weken en was een huilbaby tot 6 maanden. Dit is voor ons een rede geweest om wat langer te wachten. Zodat zij "zichzelf" beter kan redden, zoals zelf aan en uitkleden en naar het toilet als ik mijn handen "vol" heb. Ook mijn bekken spelen flink mee, nu met 14 weken 's avonds regelmatig klachten maar tot nu toe te doen. Ik vind de leeftijd ertussen stiekem ook wel lekker. Mijn oudste gaat na de zomer naar school waardoor ik ook meer tijd heb om er echt voor de baby te zijn.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Een tweede kind? (Ook met meer dan 3 jaar er tussen)
- Onderwerp starter Krismama
- Startdatum
Dank allemaal dames. Helpt echt.
Dames met bekkeninstabiliteit.. heeft daar eigen leeftijd nog invloed op? Ik heb t idee dat mijn lijf dat het niet nog 20 jaar zo doet als nu of überhaupt van voor de zwangerschap. De zwangerschap is best een klap geweest voor mijn lijf. Wat maakte dat (een van de redenen) een reden is geweest dat ik gelijk dacht ik wacht minstens twee en half/drie jaar voor ik wil denken aan een tweede. Maar heb t idee dat er ook een beetje een deadline aan zit. Maar is misschien ouderwetsch denken. Veel dames in mijn familie hebben de eerste begin twintig gekregen. Moeder 22, zus 24, schoonmoeder 22. Ik zelf was 25. Ben nu 30. Vraag me dan af hoe lang kan het nog?
Realiseer me ook dat er veel zijn die eind twintig/begin dertig beginnen met kinderen hoor.
Dames met bekkeninstabiliteit.. heeft daar eigen leeftijd nog invloed op? Ik heb t idee dat mijn lijf dat het niet nog 20 jaar zo doet als nu of überhaupt van voor de zwangerschap. De zwangerschap is best een klap geweest voor mijn lijf. Wat maakte dat (een van de redenen) een reden is geweest dat ik gelijk dacht ik wacht minstens twee en half/drie jaar voor ik wil denken aan een tweede. Maar heb t idee dat er ook een beetje een deadline aan zit. Maar is misschien ouderwetsch denken. Veel dames in mijn familie hebben de eerste begin twintig gekregen. Moeder 22, zus 24, schoonmoeder 22. Ik zelf was 25. Ben nu 30. Vraag me dan af hoe lang kan het nog?
Realiseer me ook dat er veel zijn die eind twintig/begin dertig beginnen met kinderen hoor.
Hoi,
Ik zit niet helemaal in dezelfde situatie als jij, maar wel gedeeltelijk. Onze oudste is nu 3,5 jaar en 6 weken te vroeg geboren. Hele heftige zwangerschap gehad en vaak te horen gekregen we proberen te rekken maar je kindje zal te vroeg komen. Bij 27 weken was het plan al om haar te halen vanwege mijn bloedwaardes, gelukkig na verschillende medicatie werd het iets beter. Dus kunnen rekken tot 34 weken. Bij haar ook flinke bekkenklachten. Geen depressie gehad maar wel veel om te verwerken. Wij hadden een vrij grote kinderwens en gingen weer voor een 2e proberen toen de oudste 1 jaar was. Hier 3 miskramen gehad zonder oorzaak. Uiteindelijk zwanger geworden en nu nog een dochter van 6 maanden. Haar zwangerschap was heftig op een andere manier, de angst van vroeggeboorte speelde mee. Maar hier ook flinke bekkeninstabiliteit ik kon vanaf 25 weken echt niks meer, vanaf 30 weken dagelijks zitten huilen van de pijn. Uiteindelijk zware bevalling bij 38 weken vanwege haar gewicht, bijna 5 kilo en sterrenkijker dus een totaalruptuur gekregen. Na de bevalling nog lang last van mijn bekken gehad nu nog steeds na wandelingen oid.
Het grootste voordeel vond ik dat mijn oudste ‘al’ bijna 3 was en ik haar niet hoefde te tillen en dat ze veel zelfstandig kan. Dit is een lang verhaal waar je weinig mee kan. Maar mijn punt is je weet vooraf nooit hoe het gaat lopen! Wij hadden kans op weer een vroeggeboorte en dit was nu gelukkig niet het geval. Als jij/jullie denken dat je er klaar voor bent dan moet je er voor gaan! Betreft het leeftijdsverschil je oudste kan veel zelf en zit op school dus ‘meer’ tijd voor de baby. In het leeftijdsverschil vinden zij hun weg wel. Succes!?
Ik zit niet helemaal in dezelfde situatie als jij, maar wel gedeeltelijk. Onze oudste is nu 3,5 jaar en 6 weken te vroeg geboren. Hele heftige zwangerschap gehad en vaak te horen gekregen we proberen te rekken maar je kindje zal te vroeg komen. Bij 27 weken was het plan al om haar te halen vanwege mijn bloedwaardes, gelukkig na verschillende medicatie werd het iets beter. Dus kunnen rekken tot 34 weken. Bij haar ook flinke bekkenklachten. Geen depressie gehad maar wel veel om te verwerken. Wij hadden een vrij grote kinderwens en gingen weer voor een 2e proberen toen de oudste 1 jaar was. Hier 3 miskramen gehad zonder oorzaak. Uiteindelijk zwanger geworden en nu nog een dochter van 6 maanden. Haar zwangerschap was heftig op een andere manier, de angst van vroeggeboorte speelde mee. Maar hier ook flinke bekkeninstabiliteit ik kon vanaf 25 weken echt niks meer, vanaf 30 weken dagelijks zitten huilen van de pijn. Uiteindelijk zware bevalling bij 38 weken vanwege haar gewicht, bijna 5 kilo en sterrenkijker dus een totaalruptuur gekregen. Na de bevalling nog lang last van mijn bekken gehad nu nog steeds na wandelingen oid.
Het grootste voordeel vond ik dat mijn oudste ‘al’ bijna 3 was en ik haar niet hoefde te tillen en dat ze veel zelfstandig kan. Dit is een lang verhaal waar je weinig mee kan. Maar mijn punt is je weet vooraf nooit hoe het gaat lopen! Wij hadden kans op weer een vroeggeboorte en dit was nu gelukkig niet het geval. Als jij/jullie denken dat je er klaar voor bent dan moet je er voor gaan! Betreft het leeftijdsverschil je oudste kan veel zelf en zit op school dus ‘meer’ tijd voor de baby. In het leeftijdsverschil vinden zij hun weg wel. Succes!?
Hi! Onze eerste wordt in april drie en ben net zwanger (5+6, erg pril dus nog) van de tweede. De eerste zwangerschap heb ik heel erg last van m’n rug en bekken gehad, maar over het algemeen wel een fijne zwangerschap gehad. Ben daarna wel ook depressief geworden, wat vooral aan hormonen lag. Ben daar nu dus ook wel een beetje bang voor dat het weer gaat gebeuren. Maar... de kinderwens heeft gewonnen.
Qua leeftijdsverschil zou ik me niet druk maken. Maar het is natuurlijk wel een keuze waar jullie beide achter moeten staan. Veel praten en een plan hebben voor als je weer “terugvalt” lijkt me belangrijk.
En oh ja: ik ben 34 en bijna 35 op de uitgerekende datum. Hoeft dus op “latere” leeftijd niet per definitie een probleem te zijn.
Qua leeftijdsverschil zou ik me niet druk maken. Maar het is natuurlijk wel een keuze waar jullie beide achter moeten staan. Veel praten en een plan hebben voor als je weer “terugvalt” lijkt me belangrijk.
En oh ja: ik ben 34 en bijna 35 op de uitgerekende datum. Hoeft dus op “latere” leeftijd niet per definitie een probleem te zijn.
Dankjewel. Heb zeker wel wat aan je verhaal. Heel fijn om te horen hoe het bij een ander gaat en toch wel dingen herken.
Wat ik dus fijn en bijzonder vind om te lezen is dat bij veel stellen de kinderwens heeft gewonnen. Ondanks alles. Die kinderwens blijft bij mij ook bestaan, ondanks angsten van mezelf en omgeving. Want zelfs ouders hebben zo hun vragen of het wel een goed idee is.
Mijn echtgenoot echter ook. Die blijft kijken naar wat er allemaal mis kan gaan. Ondanks mijn gevoel dat het goed kan komen.
Heb in de afgelopen jaren gesprekken gehad met huisarts, verloskundige en psychiater. Allen zeggen dat het geen probleem hoeft te zijn. Mijn huisarts zei mocht je toch terugvallen heb ik je zo weer bij een psycholoog. Psychiater zegt dat ik mijn medicatie kan blijven slikken en dat geen risico's geeft voor zwangerschap of kind. Het mij kan helpen niet meer zo diep in depressie te zakken. Verloskundige wees daar ook op. Bovendien dat er in de afgelopen 5 jaar een hoop veranderd en ontwikkeld is in de medische wereld waardoor we ook preventief van een vroeggeboorte kunnen handelen.
Informatie verwerking gaat soms wat traag bij mijn echtgenoot. Ik denk dat ik moet afwachten.
Fijn ook om te lezen dat er ook moeders zijn van boven de dertig. Komt in mijn directe omgeving (nog) niet echt voor.
P.S. ik kan niet vinden waar ik per bericht kan reageren dus geprobeerd te reageren op meerdere reacties van jullie
Wat ik dus fijn en bijzonder vind om te lezen is dat bij veel stellen de kinderwens heeft gewonnen. Ondanks alles. Die kinderwens blijft bij mij ook bestaan, ondanks angsten van mezelf en omgeving. Want zelfs ouders hebben zo hun vragen of het wel een goed idee is.
Mijn echtgenoot echter ook. Die blijft kijken naar wat er allemaal mis kan gaan. Ondanks mijn gevoel dat het goed kan komen.
Heb in de afgelopen jaren gesprekken gehad met huisarts, verloskundige en psychiater. Allen zeggen dat het geen probleem hoeft te zijn. Mijn huisarts zei mocht je toch terugvallen heb ik je zo weer bij een psycholoog. Psychiater zegt dat ik mijn medicatie kan blijven slikken en dat geen risico's geeft voor zwangerschap of kind. Het mij kan helpen niet meer zo diep in depressie te zakken. Verloskundige wees daar ook op. Bovendien dat er in de afgelopen 5 jaar een hoop veranderd en ontwikkeld is in de medische wereld waardoor we ook preventief van een vroeggeboorte kunnen handelen.
Informatie verwerking gaat soms wat traag bij mijn echtgenoot. Ik denk dat ik moet afwachten.
Fijn ook om te lezen dat er ook moeders zijn van boven de dertig. Komt in mijn directe omgeving (nog) niet echt voor.
P.S. ik kan niet vinden waar ik per bericht kan reageren dus geprobeerd te reageren op meerdere reacties van jullie