Een verloren mama die dringend advies nodig heeft..

Hoi,
Ik herken je verhaal. Zit nu in precies dezelfde situatie. Mijn zoontje is iets jonger (6 maanden) Hij huilt/krijst ook vanaf het begin en heeft ook koemelkallergie en reflux. Als hij wakker is kan ik hem nooit even in de box leggen of op het speelkleed of hij begint gelijk te huilen en houd niet op. In de kinderwagen houd hij het ook niet lang uit. Zit nu ook in een postnatale depressie. Zou je het fijn vinden om contact te hebben? Je hoort vaak positieve verhalen om je heen en dat kan je onzeker maken en dan voel je je zo alleen. Het is al fijn als je zo nu en dan hoort dat je niet de enige moeder ben die elke dag in deze situatie zit. Ik hoor het wel of je het leuk/fijn vind ?
Liefs 
 
Ik denk dat opvang heel goed gaat zijn voor je kindje. Ik denk dat onze zoon ook wel te typeren is als een wat lastiger kindje. Hij heeft flink temperament en een lastige start gehad om het maar even kort samen te vatten. 
Onze zoon gaat 1 dag in de week. Als ik zie hoe blij hij altijd is als ik 'm breng en hoe vrolijk hij nog steeds is als ik 'm ophaal, dan kan ik niet anders concluderen dat hij het daar super naar z'n zin heeft. Ze hebben daar ook bergen speelgoed, constant entertainment van de andere kindjes en de leidsters van mijn kdv zijn echt heel lief. Ze laten hem daar minder lang huilen dan ik zelf doe thuis ;) 
Mijn advies zou dus zijn, ga gewoon eens kijken bij een opvang die je wat lijkt en maak je gevoel wat je erover hebt ook bespreekbaar. Dan kunnen zij aangeven hoe zij met de kindjes omgaan en kun je het gewoon eens proberen. Bevalt het niet, dan kun je je kindje er altijd weer afhalen. 
 
Ik heb ook een paar moeilijke maanden gehad met mijn kind, net als de jouwe (verborgen) reflux, heel veel darmkrampjes en veel huilen. Wat eerder ook al gezegd werd, een kind voelt jouw spanning en stress heel feilloos aan. Ik sta er alleen voor dus af en toe had ik het idee dat ik gillend gek werd. Mijn kind gaat 2 dagen in de week naar de opvang en 1 dag per week naar opa en oma. Ik werk dan. Maar in de periode dat ik verlof had (vorig jaar) bracht ik mijn kind een paar weken lang elke maandag naar opa en oma. Ik ging dan iets voor mezelf doen. Hierdoor had ik echt het gevoel dat ik weer even bij kon tanken. En denk bij : iets voor mezelf doen niet aan, ik ging eens even de bloemetjes buiten zetten... nee gewoon alleen boodschappen doen of op de bank met een tv serie. 
Gun jezelf dat moment ook om even tijd voor jezelf te hebben. 
Wat betreft de opvang ; ik stond ook niet te springen, ooit zelf in de opvang gewerkt en ik dacht als ik ooit kinderen krijg dan gaan ze nooit naar een Kdv. Tegenwoordig zijn de regels en opvangcentra zo enorm veranderd. Ik heb het volste vertrouwen in het dagverblijf en de leidsters van mijn kind. 
 
Mocht je willen contacten , mag hoor ! 
 
Al vele tips hier boven zijn genoemd. 
De cirkel moet je gaan doorbreken. Je uk.voelt heel goed aan dat jij niet lekker in je vel zit en daardoor blijft zij om aandacht vragen. Bany's spiegelen vaak. Waar is de aandacht voor jou? Ik lees dat de psych niet echt helpt. Je voelt je niet gehoord/geholpen en is er dus nog steeds geen aandacht voor jou. En je partner of sta je er alleen voor? 
Zorg voor de juiste hulp. Een psych hoeft niet perse, wellicht is een goede vriendin met luisterend oor meer helpend. Of iemand van een andere instantie. Het is even zoeken... 
Daarnaast heb je Me-time nodig. Geef je kind uit handen. Ik stond ook niet op kinderopvang te springen. Bleek uiteindelijk dat wij deze ook niet konden betalen (geen recht op toeslag). Dus springt oma 1x per week in. Zalig! Het heeft weken geduurd voordat ik mij hier gemakkelijk bij begon te voelen. Het went en nu geniet ik van tijd voor mijzelf. Daarnaast heeft mijn partner 1x per week papadag. We hebben dan wel  vrije dag minder met elkaar. Zo geef ik hem de ruimte met zijn dochter... 
Vind dus een vorm die bij jou past. Er zijn vele manieren. En ik weet zeker, juist omdat iedereen anders met kinderen om gaat, dat je uk hier ook op gaat reageren. 
Je uk heeft veel aandacht nodig. Belangrijk is dat ze leert wachten. Doe dit met kleine stapjes (minuten werk). Aandacht is een spier die ze moeten trainen. Wij zijn hier al heel vroeg mee begonnen. Mijn kleine kan soms ook ongeduldig zijn en weet uit ervaring dat ik uiteindelijk altijd kom. Met een knuffel. Het uitstel en even huilen kan doodvermoeiend zijn . soms gebruik ik een stilte koptelefoon, xodat ik zelf niet leeggezogen wordt door het geluid. Het demot, ik hoor haar met hard huilen zeker nog wel.
Zorg goed voor jezelf. Een hapoy moeder is happy baby.
Ik zou zeker osteopaat nog eens proberen. Wie weet is het alleen frustratie betreft wel willen niet kunnen of is er nog iets anders... 
Heel veel sterkte. 
 
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan