Ja af en toe voelt het wel als huisarrest ofzo. Zeker met slecht weer. Door m'n bekken kon ik helemaal weinig. Wonen op de 1e verdieping zonder lift, dus met een pijnlijk bekken een reiswieg en onderstel naar beneden en weer omhoog sjouwen ging echt niet. Helemaal aan huis gebonden, kon geen kant op. Nu vraag ik gewoon iemand mee die dan kan sjouwen . Ben ook regelmatig zelfs een soort van jaloers op manlief, omdat hij kan gaan en staan wat hij wil en ik moet telkens overal rekening mee houden ivm borstvoeding. Maar ik maak het ook wel erger dan het is hoor. Dan is ie 2 uurtjes weg en dan roep ik: 'En je bent ALTIJD weg!'Hahahaa... natuurlijk niet waar. Maar goed, hij begrijpt mn frustraties wel gelukkig.