eerste zwangerschap en meteen miskraam

A

ANONYMOUS_USERNAME

Helaas is onze droom voorbij. De afgelopen 12 weken waren zo mooi, zo perfect, echt hemel op aarde. Je begrijpt het gewoon niet. Het is niet te bevatten.

Tot 12 weken konden we het verwachten dacht ik. Toen ik 12 weken was en 1 dag, ging het mis. Wie verwacht het dan nog?!

Ik heb horen zeggen dat de tweede zwangerschap dan waarschijnlijk goed gaat, maar als ik dan op dit forum lees dat sommige al 4 miskramen hebben gehad...
De onzekerheid is weer helemaal terug. Had het beter niet kunnen lezen.
Kreeg net weer dat beetje hoop, maar ik weet nu niet meer wat ik daarmee moet eigenlijk.

Je hoort nu van heel veel mensen dat zij een miskraam hebben gehad of iemand kennen die een miskraam hebben gehad.
Waarom zijn dat dan nooit je leeftijdsgenoten en/of mensen die je kent?
Begrijp me niet verkeerd, dit wens je niemand toe, dus zo bedoel ik het niet.

Iedereen die liep te miepen en zich (onnodig) zorgen maakten, hebben uiteindelijk een gezond kind gekregen. Ik wilde niet zo'n miepgriet zijn en maakte me bewust niet druk over iets waar je geen controle over hebt en voila... MIS!

Je begrijpt het gewoon niet. Tieners die ongewenst zwanger raken, drugsverslaafden die gezonde kinderen baren, mensen die doorgaan met roken of drinken tijdens hun zwangerschap...

Ik heb wel zin om te bidden, maar waarom zou ik dat in godsnaam nog doen? Voor mij bestaat HIJ even niet meer.
 
ik snap dat je heel erg verdrietig bent, maar misschien helpt de gedachte dat het niet voor niets foutgaat. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ooit een tweeling verloren bij 17 wkn zwangerschap, toen was mijn droom ook ineens voorbij omdat beide kindjes overleden bleken te zijn. Ik heb mezelf altijd wel enigszins weten te troosten met de gedachte dat mijn zoontjes niet sterk genoeg waren om het te redden. Immers een gehandicapt kind is ook niet alles,

wens je heel veel sterkte hoor

gr sandra (moeder van kim 9 mnd)
 
Ja, wat een verdiet, he? En dat zal ook nog wel even zo blijven. Ik heb het ook meegemaakt, maar heb nu 3 gezonde kinderen. Je hebt het over leeftijdsgenoten, hoe oud ben je?
Niet dat dat eigenlijk veel uitmaakt, het blijft een hele klap. Maar er zijn dus ook positieve verhalen. Ik hoop dat je langzamerhand de klap weer te boven komt, dat je daar de tijd voor neemt en dat je te zijner tijd weer een zwangerschap aandurft.
En over dat laatste zinnetje uit je verhaal: voor Hem besta jij wel, dat weet ik zeker. Hij kent je verdriet. Ik weet niet of je gelovig bent, maar in de bijbel staat dat onze tranen kostbaar zijn in Zijn ogen. Hou je toch maar vast aan Hem, Hij is er altijd. Ik wens je heel veel sterkte!
 
Ja, na de 12 weken verwacht je het inderdaad niet meer en dan komt de klap nog harder aan dan anders. En wel of niet zeuren over je zwangerschap helpt niet, het gaat mis of niet, daar hebben wij geen invloed op. en dan komen mensen ook nog aan met "het zal wel niet goed geweest zijn..."ook daar heb je nu geen boodschap aan, je bent nu verdrietig om het zo gewenste kindje dat niet mocht leven... Wij verloren ons vierde kindje na 18 weken zwangerschap, dus ik weet wat je doormaakt, het is echt heel moeilijk, het was toch jouw kindje, wat een ander ook zegt... Ik wens je echt alle sterkte en veel lieve mensen om je heen die je kunnen helepn. Mocht je lotgenoten willen "spreken", kun je altijd terecht bij www.herfstinmijnhart,nl of www.lieveengeltjes.nl. Dan zul je merken dat je inderdaad niet de enige ment en dat je veel steun hebt aan anderen die hetzelfde meemaakten...
Liefs,
Anne
 
Hoi lieve Wendy,

Ik heb ook zoiets meegemaakt. Ik ben mijn tweeling kwijtgeraakt na 13 weken zwangerschap. Twee in een keer. Wat een klap was dat zeg. Ik werd al dik en zo. En ik was zo trots. Tot de echo. Weg droom, weg alles.
Ik maa uit op je laatste zin de je gelooft. Ik ook. En ik had ook dat gevoel. Ik was zo boos op Hem. Ik vond het zo oneerlijk en gemeen. En dat heb ik ook tegen Hem gezegd. Klinkt raar.
Maar nu.....Het is nu 5 maanden geleden. Ik heb in de tuin een soort gedenkplekje gemaakt. Een mooi stenen teddybeer en twee vlinders erbij gezet.
Want mijn twee vlindertjes zijn naar de hemel gevlogen, omdat ze zo bijzonder waren dat God ze graag dichtbij Hem wilde hebben. Ze zijn nu veilig in Jezus armen en als het mijn tijd is, dan zie ik ze weer. Ze zijn nu op een plek die mooi is. Maar ik weet hoe moeilijk het voor je is. Vooral als het net gebeurt is. Neem je tijd, verwerk het en praat erover. Dtop het niet weg. Want het komt er toch wel uit.

Heel veel liefs, Beertje
 
Dank jullie wel voor jullie troostende berichten.
Ik hoop alleen maar dat we weer zwanger mogen worden en dat het dan goed gaat.
Ik kan eerlijk gezegd (ook al is het nog zo vers) niet wachten tot ik weer zwanger ben. Pas dan kun je eigenlijk vooruit kijken en je weer focussen op de toekomst. Weer verder gaan waar je bent gebleven eigenlijk. Nu kijk je alleen maar naar de afgelopen 12 weken die zo heerlijk waren en nu voorbij zijn.
Ik had ook nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Klinkt als een cliché, maar met dít... zelfs toen de verloskundige zei dat het er niet goed uitzag en dat de gynacoloog vroeg of ik het ergens had verwacht, dacht ik nog bij mezelf "eerst zien en dan geloven, wie zegt dat het niet goed is?"

Ik ben trouwens 26.

We weten nu in ieder geval dát we zwanger kunnen raken (en please...laat het de volgende keer goed zijn) en de volgende keer krijg ik met 7 weken al een echo zeiden ze in het ziekenhuis. Is ook een geruststellende gedachte.

In mijn ogen is elk kind een nog groter wonder dan dat ik dat al vond.
Dat is ook al zoiets. Ik vond de bevruchting al zo'n wonder op zich en heb dat zo bewust gewaardeerd dat het was gelukt.

In mijn ogen heeft mijn lichaam gefaald en heeft het het vertrouwen weggenomen. Dat zal weer moeten groeien.

Sorry voor dit lange bericht, maar je raakt er gewoon niet over uit.

xxx Wendy
 
Hoi Wendy,

Ik heb ook een miskraam meegemaakt met 13 weken en ik moest gecurreteerd worden dat is ook gebeurt alleen moet ik wel zeggen dat de kinderwens wel sterker is geworden en ik ben liever vandaag zwanger dan morgen bij wijze van.

Liefs Celine
 
Nou ik kan je ook een hand geven.Bij de verloskundige kreeg ik te horen na 11 weken dat het vruchtje in week 7 gestorven was.Dit komt zo ontzettend hard aan dat ik precies je verdriet kan voelen.Wat jij al aangaf dat een drugsverslaafde of tieners die ongewenst wel een gezond kind op de wereld kunnen brengen en wij die het een liefdevol en beschermd leven kunnen geven een miskraam krijgen.Ik ben in afgelopen juni gecurreteerd en het doet mij nog elke dag pijn.Vooral nu te tijd nadert dat ons kindje bijna geboren zou worden, als alles goed was gegaan.Blijf in elk geval hopen dat het de volgende keer wel goed zal gaan.Ik hoop dat je ons allen op de hoogte zal houden en ik wens je alle kracht en sterkte toe om iets moois van je leven te maken.

Liefs van Yvon
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan