Hoi Linda,
Zoals je misschien wel weet is mijn beste vriendin moeder geworden met behulp van een draagmoeder. In de tijd dat dat allemaal speelde, heb ik rond allerlei dingen over zwanger worden nagedacht. Ik zou voor niemand draagmoeder willen/kunnen zijn. Misschien had ik het ooit voor mijn zus kunnen doen, maar zij heeft een 'compleet' gezin, dus dat daar is geen sprake meer van.
Eicel donatie is natuurlijk een andere zaak. Zolang ik niet 100% zeker weet dat mijn gezin compleet is, overweeg ik het niet eens. Stel je voor dat ik een eicel zou doneren en we daarna toch nog besluiten dat we graag een derde kindje zouden willen. Als dat dan niet zou lukken, zou ik altijd een gevoel houden van: "Ik heb een goed eitje afgestaan. Dat had ons kindje moeten worden."
Snap je hoe ik dat bedoel?
Als over een tijdje blijkt dat er bij ons geen derde kindje zal komen (Jeroen wil het écht niet, maar bij mij blijft het ergens kriebelen), dan wordt het een ander verhaal.
Ik zou het makkelijker voor een vreemde doen, dan voor een bekende. Bij een bekende zou ik altijd nieuwschierig blijven naar het kindje. Zou hij/zij op mij/Eva/Bas lijken? Voor een onbekende zou ik dat waarschijnlijk makkelijker los kunnen laten.
Toch denk ik dat het voor mij nooit aan de orde zal komen. Ik slik verschillende medicijnen en zou daar dan tijdens een hormoon behandeling mee moeten stoppen. Dat zou zo'n impact hebben op mijn lijf en gezondheid en daarmee ook op mijn gezin, dat ik het waarschijnlijk nooit zal doen.
Groetjes, Karin
