eiceldonatie

Hoi Babybelle,

Bij eiceldonatie sta jij een gezonde eicel van jezelf af. Die wordt bevrucht met het zaad van de vader en dan ingebracht bij de wensmoeder. Zij draagt het kind dus 9 maanden mee en daar heb je verder niets mee te maken. Maar juist in je eicel zit het dna dat het kindje mee krijgt, samen met het dna van de vader. Het kind kan dus enorm op je lijken net zoals als je zelf zwanger zou zijn. Het is best een heftige ingreep voor een vrouw om een eicel af te staan omdat je dus eerst hormonen moet spuiten en zo. Verder heb je geen enkel recht op het kind dus zul je het idee dat je een kind hebt echt los moeten laten. In Nederland mag er geen commerciele donatie plaatsvinden dus het is niet iets waar je geld voor krijgt. Je krijgt hooguit een onkosten vergoeding zoals reiskosten naar het ziekenhuis. Als je dit dus zou doen dan is het totaal uit de goedheid van je hart, omdat je iemand anders ook een kind gunt. Het is vergelijkbaar met sperma doneren alleen is dat voor een man wel veel makkelijker dan een eicel voor een vrouw

groetjes Linda
 
Hoi hoi,

Ikzelf zou het niet doen. Puur objectief gezien is het inderdaad 'alleen maar' een eicel maar emotioneel is het veel meer. Ik zou dan een stukje van mezelf weggeven. Inderdaad iets met mijn kenmerken, mijn karakter.
Daarnaast weet ik niet hoe het zit met je anonimiteit. Wat nou als er over zoveel jaar iemand bij je op de stoep staat en zegt: ik ben uit jouw eicel ontstaan..... Wat doe je dan?
Het idee dat er dan ergens een stukje van mezelf rondloopt zou ik erg moeilijk vinden.
En ook naar Sven en onze tweede toe zou ik dat niet verborgen kunnen/willen houden.
Ik begrijp dat er een hoop mensen zijn met een onvervulde kinderwens en mijn man en ik beseffen heel goed dat wij enorm hebben geboft dat het bij ons is gelukt. Toch gaat eiceldonatie voor mij net een stapje te ver. Net zoals ik het ook niet fijn zou vinden als mijn man sperma zou doneren. Precies om dezelfde redenen.

Groetjes,
Maike
 
Hoi Linda,

Toevallig hadden we het hier van de week nog over. Ik sta er niet geheel negatief tegenover. Draagmoeder zou ik echt niet kunnen, dat weet ik zeker. Maar een eicel doneren denk ik wel. Uiteraard met goedkeuring van Dennis.
De baby heeft misschien dan ook wel DNA van de moeder die de bevruchte eicel in zich krijgt, want haar bloed stroomt door de baby heen?

En ik heb geen idee hoe zwaar het is, maar ik zou van te voren wel precies willen weten hoe en wat.
Oh enne ik weet niet of het uitmaakt of het iemand ver weg is of iemand dicht bij. Dat vind ik moeilijk te zeggen, maar ik denk zelfs dat ik het eerder doe voor iemand die ik niet vaak zie, want anders zou ik altijd naar het kindje kijken en denken; oh het lijkt op mij.

groetjes Mariska
 
Hai Inge,

Ik denk dat je me niet helemaal begrijpt. Tuurlijk is het zwaar. Het enige wat ik zeg is dat ik het zware eraan het emotionele vind. Dit is dus mijn persoonlijk ervaring en dat heeft niks met meningen over iets of de ervaringen van een ander te maken. De spanning, de onzekerheiden, de angst om kinderloos te blijven. Daar had ik het erg zwaar mee helemaal omdat we volgens de artsen zo goed als kansloos waren. Dit is vaak een van de oorzaken dat ivf moeder's het als loodzwaar omschrijven. Een eiceldonor heeft dat niet want die heeft geen angst om kinderloos te blijven aangezien ze een ander doel hebben. Ik heb geen makkelijke ivf's gehad met 300 honderd eenheden puregon en de puncties waren geen pretje maar toen de pijn en de opgezette buik met eieren weer rustig was en de pijn wegtrok had ik daar geen trauma van. Ik ben qua pijn ook wel een harde. Verstand op 0 en gaan. De mannelijke donoren hebben het in ieder geval makkelijker.,,,

gr,Ing
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan