A
Anoniem
Guest
hopeloos...
Sinterklaas vandaag,
Een goede vriendin heeft van de Sint een kindje gekregen... via ivf zwanger van de 2de (eerste ook ivf). En ik was echt heel blij voor haar, heb meteen een mail terug gestuurd om proficiat te wensen en ik was blij met mezelf dat ik zo goed reageerde... en ik zat stilletjes te wachten of ik het erg zou vinden, maar niet dus, flinke Erika...
Tot nu, ik zit hier met tranen in de ogen... Zelfs zij is eerder dan ik... met ivf. Zij heeft al een dochter, die is net 1 jaar geworden.
Wij zijn al een tijdje (15 maand) aan het proberen, er is niets mis met ons,... ik besef het nu pas. Zij met ivf 2 baby's op 2 jaar tijd, wij met alles in orde nu de 15de maand net ingegaan...
Ik meet alles af aan ofwel lengtes van zwangerschappen of van cyclussen en vooral dan de laatste 2 weken waarin je hopelijk zwanger zal zijn... en noppes... dorie steeds opnieuw noppes...
Medelijden hebben met jezelf, is dat dan toegestaan? Ik wil weten bij wie het allemaal hoe lang heeft geduurd, en ik weeg af... hoe oud zijn ze, zijn ze gezonder dan ik? Ben ik misschien te dik om zwanger te worden, maar ik ben magerder dan sommigen onder hen, dus dat kan het toch niet zijn...
Misschien ben ik een stresskonijn...
Misschien is het gewoon niet voor mij weg gelegd, voor ons...
Wat moet ik binnenkort gaan doen als ons huis klaar is? Een nieuw doel zoeken... de tuin dan maar... ik heb perspectieven nodig...
Klinkt ongelofelijk belachelijk: er komen geen kinderen, dan werk ik maar wat meer in de tuin... zo en verder zand erover? Ik denk het niet...
Een heel scala van gevoelens flitst door mijn lichaam, ik denk en vrees dat dit vermoeiend word... En zij zal de laatste wel niet zijn...Hoe kan ik nu zo blij voor haar en zo intens verdrietig voor mezelf zijn... En dan nog mijn eigen hormonen die door mijn lijf razen... Mag ik het dan een beetje beu zijn?
In april gaan we naar de kliniek voor verdere onderzoeken, maar alsjeblieft laat het niet zo zijn...
Als er één god is,... help ons dan...
Ik kan er niets aan doen hoor, maar soms word ik er zo verdrietig van...
Liefs
Erika
Sinterklaas vandaag,
Een goede vriendin heeft van de Sint een kindje gekregen... via ivf zwanger van de 2de (eerste ook ivf). En ik was echt heel blij voor haar, heb meteen een mail terug gestuurd om proficiat te wensen en ik was blij met mezelf dat ik zo goed reageerde... en ik zat stilletjes te wachten of ik het erg zou vinden, maar niet dus, flinke Erika...
Tot nu, ik zit hier met tranen in de ogen... Zelfs zij is eerder dan ik... met ivf. Zij heeft al een dochter, die is net 1 jaar geworden.
Wij zijn al een tijdje (15 maand) aan het proberen, er is niets mis met ons,... ik besef het nu pas. Zij met ivf 2 baby's op 2 jaar tijd, wij met alles in orde nu de 15de maand net ingegaan...
Ik meet alles af aan ofwel lengtes van zwangerschappen of van cyclussen en vooral dan de laatste 2 weken waarin je hopelijk zwanger zal zijn... en noppes... dorie steeds opnieuw noppes...
Medelijden hebben met jezelf, is dat dan toegestaan? Ik wil weten bij wie het allemaal hoe lang heeft geduurd, en ik weeg af... hoe oud zijn ze, zijn ze gezonder dan ik? Ben ik misschien te dik om zwanger te worden, maar ik ben magerder dan sommigen onder hen, dus dat kan het toch niet zijn...
Misschien ben ik een stresskonijn...
Misschien is het gewoon niet voor mij weg gelegd, voor ons...
Wat moet ik binnenkort gaan doen als ons huis klaar is? Een nieuw doel zoeken... de tuin dan maar... ik heb perspectieven nodig...
Klinkt ongelofelijk belachelijk: er komen geen kinderen, dan werk ik maar wat meer in de tuin... zo en verder zand erover? Ik denk het niet...
Een heel scala van gevoelens flitst door mijn lichaam, ik denk en vrees dat dit vermoeiend word... En zij zal de laatste wel niet zijn...Hoe kan ik nu zo blij voor haar en zo intens verdrietig voor mezelf zijn... En dan nog mijn eigen hormonen die door mijn lijf razen... Mag ik het dan een beetje beu zijn?
In april gaan we naar de kliniek voor verdere onderzoeken, maar alsjeblieft laat het niet zo zijn...
Als er één god is,... help ons dan...
Ik kan er niets aan doen hoor, maar soms word ik er zo verdrietig van...
Liefs
Erika