elke keer een beetje meer...

[Anoniem]

hoi Erika;
je ziet;je bent niet de enige..wij denken er allemaal zo over.je voelt je wel gesteund,maar helaas neemt het het verlangen naar een kindje niet af en versnelt het helaas ook niet tot eindelijk een zwangerschap!
hoe vaak wij ook met deze gevoelens zitten....blij voor een ander,maar verdrietig omdat het voor onszelf elke maand een domper is.. 2004 zou ons jaar worden...nu gaan we maar voor 2005;het moet toch een keer lukken???
ook wij krijgen uitslagen in januari,hopelijk komt daar toch iets positief uit,waardoor 2005 toch ons jaar wordt en voor jullie en een hoop andersn op dit forum..dat is mijn doel!!
hou vol meid!!
(wij zijn 13 maanden bezig,waarvan een maand of negen in de medische molen)

 

[Anoniem]

Hi Erika,

Snap hoe je je voelt en sluit me aan bij de anderen!

Ik zit nu in ronde 11 en het lijkt wel een eeuwigheid.

Ik ga er ook voor, ons jaar MOET toch echt 2005 worden!!

STERKTE voor iedereen!

liefs; Chili

 

[Anoniem]

Lieve Erika,

Ik ben ook al anderhalf jaar met de pil gestopt. Na een half jaar was ik nog niet ongesteld geweest en werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd ik onderzocht en mocht ik Provera en Clomit gaan gebruiken. Weer een half jaar verder heb ik eindelijk een redelijk regelmatige cyclus.

Een half jaar geleden vertelde een vriendin dat ze zwanger is. Zij is 31 en ik ben 24. Ik kon het goed hebben van haar, was ook niet jaloers of zo. Dat kwam pas toen mijn beste vriendin, ook 24, vertelde dat ze ook zwanger is. Dit kwam echt hard aan. Niet dat ik haar voor wou zijn ofzo, maar ik gunde het haar gewoon niet. Wij waren al een jaar bezig.
Ik heb besloten om het haar te vertellen, en sinds dien zijn we heel eerlijk over elkaars gevoelens. Zij vindt het ook moeilijk, ze heeft bv. lang gewacht met het laten zien van de echo. We hebben alles goed uitgepraat, en het blijft een rot situatie. De zwangerschap van je vriendin wil je delen met elkaar. Dit gaat helaas niet altijd. Wel ga ik maandag met haar mee naar de verloskundige. Het hangt er nog een beetje vanaf. Deze week moet ik ongi worden, of niet. Ik weet niet als ik dat wordt of ik dan behoefte heb om mee te gaan. Gelukkig begrijpt zij dit.

Volgens haar is mijn reactie (en de jouwe dus ook) heel normaal. Ze snapt dat ik het moeilijk heb, en jaloers ben. Maar ze zegt ook dat dit haar kindje is en dat ze straks extra kan genieten wanneer het bij ons wel zo ver is.

Als ik deze week ongi wordt moet ik de volgende cyclus terug naar het ziekenhuis voor een baarmoederfoto. Dit schijnt geen pretje te zijn. Ik hoop dat het niet nodig is.

Ik begrijp je gevoel, en ik is heel normaal. Het lijkt of het bij iedereen zo gemakkelijk gaat, dat je je gewoon gehandicapt voelt. Misschien klinkt dit overdreven maar zo voelt het wel voor mij. Ik weet niet hoe het bij jou zit maar ik praat hier met bijna niemand over. Je weet niet hoe het bij anderen gaat, maar als ik zie hoeveel jonge vrouwen er bij de gynacoloog zitten...

Heel veel sterkte.

Liefs Eva