Zijn er dames die zich hierin herkennen?
Ik ben inmiddels 12,5 weken geleden bevallen van ons eerste kindje. Een levenslange droom; moeder worden. Dit bleek niet vanzelf te gaan voor mij. Na twee jaar medische molen is het gelukt, toen ik eigenlijk de hoop al aan het opgeven was. Ik heb een pittige zwangerschap gehad, veel misselijk, maag klachten, bekken klachten, nou ja, het bekende rijtje. Gewoon dikke pech. Van de 9 maanden heb ik me 6 weken goed gevoeld. Ook had ik een hele actieve meid in mijn buik, wat niet mee hielp
De bevalling was eigenlijk een beetje het makkelijkere deel, vrij vlot, wel heftig en problemen met de persweeën. Maar ik had binnen 8 uur een gezond meisje in mijn armen. Helemaal gebroken en uitgeput na 9 maanden ellende, nauwelijks gegeten en daarvoor 2 jaar hormonen. Mijn lijf was op en mijn bekken geven nog steeds problemen, met waarschijnlijk een blaas verzakking. Anyway, dat is het achtergrond stukje. Na een dag kraamtranen leek ik mentaal wel ok. We hebben daarna een paar pittige weken gehad, ze bleek verborgen reflux te hebben en reageerde daar heftig op. Naast de pijn in mijn lijf sliep ik de eerste vier weken niet of nauwelijks. Alle emoties die ik voelde, weet ik daar aan. Want zonder slaap voelt niemand zich echt goed toch? Maar, nu ik beter slaap gaan die wisselende emoties niet weg. En daar krijg ik het een beetje benauwd van. Ik ben vooral boos, op de situatie, de zwangerschap, mezelf, de gevolgen van de bevalling en waarom het zo moeilijk gaat voor ons. Ik vraag me dan af waarom mijn grootste wens me zoveel moet kosten. En waarom het niet iets minder moeilijk kon, zodat ik van de zwangerschap kon genieten of net als velen misschien wel een tweede kindje kan krijgen. Ik heb het gevoel weer van alles te ‘moeten’ en een moeilijke baby met angsten en slaap problemen door de uit de hand gelopen reflux werd heel even begrepen, maar ‘dat is nu wel over toch?’ Die baby moet onderhand gewoon alleen slapen, dus hup; even doorzetten. Of ik ben bang, dat ik niet geschikt ben als moeder, of dat ik niet genoeg van haar hou in zo’n boze bui. Bang dat ik op een dag misschien toch graag een broertje of zusje voor haar had gewild, maar dit me teveel kost. Want ik weet niet of ik dat hele traject en de zwangerschap nog eens aandurf, maar krijg ik daar nooit spijt van als ik het niet doe? Soms denk ik te ver vooruit, soms zit ik vast in het moment. Ik worstel met die op en neer gaande emoties, die me soms echt overspoelen. Waarom valt het mij zo zwaar? Hebben alle moeders dit? Tegelijkertijd vind ik nog veel dingen wel leuk, dus ik denk niet aan een depressie, al doe ik nu wel bewust soms even iets voor mezelf. En ben ik nog nooit trotser op mezelf geweest als in die nacht na de bevalling. Ik kan er soms nog niet bij hoe ik haar ooit heb kunnen ‘maken’! Hoe kunnen deze gedachten en gevoelens zo naast elkaar bestaan? Is het wel normaal? Wie herkent dit?
Dank voor het lezen van dit lange verhaal…
Ik ben inmiddels 12,5 weken geleden bevallen van ons eerste kindje. Een levenslange droom; moeder worden. Dit bleek niet vanzelf te gaan voor mij. Na twee jaar medische molen is het gelukt, toen ik eigenlijk de hoop al aan het opgeven was. Ik heb een pittige zwangerschap gehad, veel misselijk, maag klachten, bekken klachten, nou ja, het bekende rijtje. Gewoon dikke pech. Van de 9 maanden heb ik me 6 weken goed gevoeld. Ook had ik een hele actieve meid in mijn buik, wat niet mee hielp
De bevalling was eigenlijk een beetje het makkelijkere deel, vrij vlot, wel heftig en problemen met de persweeën. Maar ik had binnen 8 uur een gezond meisje in mijn armen. Helemaal gebroken en uitgeput na 9 maanden ellende, nauwelijks gegeten en daarvoor 2 jaar hormonen. Mijn lijf was op en mijn bekken geven nog steeds problemen, met waarschijnlijk een blaas verzakking. Anyway, dat is het achtergrond stukje. Na een dag kraamtranen leek ik mentaal wel ok. We hebben daarna een paar pittige weken gehad, ze bleek verborgen reflux te hebben en reageerde daar heftig op. Naast de pijn in mijn lijf sliep ik de eerste vier weken niet of nauwelijks. Alle emoties die ik voelde, weet ik daar aan. Want zonder slaap voelt niemand zich echt goed toch? Maar, nu ik beter slaap gaan die wisselende emoties niet weg. En daar krijg ik het een beetje benauwd van. Ik ben vooral boos, op de situatie, de zwangerschap, mezelf, de gevolgen van de bevalling en waarom het zo moeilijk gaat voor ons. Ik vraag me dan af waarom mijn grootste wens me zoveel moet kosten. En waarom het niet iets minder moeilijk kon, zodat ik van de zwangerschap kon genieten of net als velen misschien wel een tweede kindje kan krijgen. Ik heb het gevoel weer van alles te ‘moeten’ en een moeilijke baby met angsten en slaap problemen door de uit de hand gelopen reflux werd heel even begrepen, maar ‘dat is nu wel over toch?’ Die baby moet onderhand gewoon alleen slapen, dus hup; even doorzetten. Of ik ben bang, dat ik niet geschikt ben als moeder, of dat ik niet genoeg van haar hou in zo’n boze bui. Bang dat ik op een dag misschien toch graag een broertje of zusje voor haar had gewild, maar dit me teveel kost. Want ik weet niet of ik dat hele traject en de zwangerschap nog eens aandurf, maar krijg ik daar nooit spijt van als ik het niet doe? Soms denk ik te ver vooruit, soms zit ik vast in het moment. Ik worstel met die op en neer gaande emoties, die me soms echt overspoelen. Waarom valt het mij zo zwaar? Hebben alle moeders dit? Tegelijkertijd vind ik nog veel dingen wel leuk, dus ik denk niet aan een depressie, al doe ik nu wel bewust soms even iets voor mezelf. En ben ik nog nooit trotser op mezelf geweest als in die nacht na de bevalling. Ik kan er soms nog niet bij hoe ik haar ooit heb kunnen ‘maken’! Hoe kunnen deze gedachten en gevoelens zo naast elkaar bestaan? Is het wel normaal? Wie herkent dit?
Dank voor het lezen van dit lange verhaal…