Emotionele periode: hebben jullie er ook last van?

Ik herken het ook helemaal, hoor. Afgelopen week was ik Isis haar boterham aan het geven en om de zoveel tijd probeer ik eens of het haar lukt om zélf de stukjes te pakken en op te eten. Tot nu toe lukte dat dus NIET (stukjes op de grond, op haar kleren, fijngeplet tussen de kinderstoel of in haar haar gesmeerd...) maar ineens had mevrouw het door. Ze at dus zeker de helft van de boterham helemaal zelf op zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Het ene moment zat ik haar aan te moedigen en te glimmen van trots ("goed zo Isis, hartstikke goed gedaan!!") en het volgende moment zat ik te grienen als een klein kind... ("boehoehoe, binnenkort heb je mama helemaal niet meer noohoodig!")

En het idee dat ze over zes weekjes een jaar wordt... ik kan er echt niet bij! Ik had toch een baby'tje??
Al met al is het afgelopen jaar gewoon zoooooo hard gegaan dat ik het niet bij kan benen, haha! Maar als ik naar dat blije koppie kijk ben ik elke keer weer zó verliefd, zucht... En ja hoor, daar ga ik weer...

Myrna, mv Isis (05-09-2006)
 
Ik snap precies wat je bedoelt! Ik was altijd heel nuchter, ben ik nog met veel dingen. Maar met dat soort dingen.... Vorige week zondag (15 juli) is mijn schoonzus bevallen van een dochtertje. Toen we daar aan kwamen wist ik even niet waar ik met mijn emoties heen moest. Alles van toen Tijs net geboren kwam leek ineens tegelijk naar boven te komen. Het was zo'n overweldigend gevoel. Ik kon me nog net inhouden, anders was ik in snikken uitgebarsten.

Wat zo'n klein ukje wel niet teweeg kan brengen hè!

Groetjes,
mama van Tijs
 
Terug
Bovenaan