Hoi meiden,
Ik weet dat bijna iedereen hier al zwanger is van een tweede kindje of al een tweede kindje heeft dus misschien is dit niet het allerbeste klankbord, maar ik vind het toch fijn om dit hier eens te bespreken, omdat het ook niet bepaald iets is wat je met de buurvrouw (om maar iemand te noemen) bespreekt. Het is namelijk zo dat - hoe ouder Noah wordt - hoe meer ik het gevoel krijg dat het voor mij goed is zo. We zijn heel erg gelukkig met z'n drietjes en hebben een hele fijne balans gevonden met elkaar. Een balans waarin we ook nog tijd hebben om lekker met z'n tweetjes een hapje te gaan eten of een weekendje weg te gaan. Ik vind het heerlijk dat Noah steeds ouder wordt en steeds meer kan. Ik verheug me er ook enorm op om straks leuke dingen met hem te gaan doen en mooie reizen te gaan maken. Ook vind ik het heerlijk dat we geen ruzies in huis hebben. Ik hoor de buurkinderen (die 1,5 jaar schelen) heeeeeel vaak ruzie maken en ben dan altijd weer blij met de "rust" in ons huis.
Als Noah straks naar school gaat wil ik weer wat meer gaan werken, zodat ik hopelijk ook weer een wat meer uitdagende functie kan doen.
Kortom: gevoelsmatig is er bij mij geen verlangen naar een tweede kind en ook rationeel gezien zie ik een hoop voordelen aan het hebben van 1 kind.
Daar komt nog eens bij dat ik het moederschap vaak best pittig vind, en bang ben er geen leukere moeder op te worden als er twee kindjes zouden zijn.
Tuurlijk zijn er heus wel eens momenten dat ik een beetje wegdroom. Als ik bijvoorbeeld een schattig jurkje zie denk ik wel eens dat het heel leuk zou zijn
om nog een meisje te krijgen. Maar ja, dat is niet
bepaald iets wat je kan sturen natuurlijk.
Maar goed, het hebben van 1 kind is toch iets wat gevoelig ligt in de maatschappij en iets waarop veel mensen menen je te moeten aanspreken. Met stip op 1 staat dan natuurlijk het argument dat het zielig is voor Noah als hij geen broertje of zusje heeft. Nou ja, persoonlijk voel ik dat niet zo, omdat ik een broer heb waar ik vroeger vooral ruzie mee had en we elkaar nu al zo'n 6 jaar niet meer hebben gezien. Ik vraag me dan af wat zieliger is.. Weten dat je alleen bent en dus sowieso je vriend als getuige op je bruiloft vragen, of verdriet hebben omdat je broer de uitnodiging heeft geweigerd..
Maar ja..anderzijds gun ik Noah natuurlijk al het geluk van de wereld en zou ik het vreselijk vinden als hij ons later verwijt dat hij een broer of zus heeft gemist.
Tot nu toe lijkt hij zich uitstekend te vermaken. Op de crèche is hij populair en heeft hij het altijd erg naar zijn zin en ook in de buurt (waar heeeeeeeel veel kindjes wonen) heeft hij al een sloot vrienden.
Wat dat betreft hoeft hij dus zeker niet eenzaam te zijn.
Toevallig heb ik 3 vriendinnen die alledrie een zoontje van ongeveer Noah z'n leeftijd hebben en het alledrie zeker bij 1 kindje willen houden. Zij lijken daarin minder twijfels te hebben dan ik.
En ja, als ik alleen op de wereld zou zijn zou ik het ook wel weten, maar ik ben bang voor de felle reacties van de buitenwereld waar ik me moeilijk tegen kan verdedigen en denk dan: ben ik misschien toch gewoon te egoïstisch? Als ik het beste wil voor Noah (en dat wil ik natuurlijk!) moet ik me er dan misschien maar gewoon overheen zetten?
Pfff, ik vind het echt heel moeilijk.
In ieder geval toch fijn om hier even mijn hart te kunnen luchten..
Liefs, 10e
Ik weet dat bijna iedereen hier al zwanger is van een tweede kindje of al een tweede kindje heeft dus misschien is dit niet het allerbeste klankbord, maar ik vind het toch fijn om dit hier eens te bespreken, omdat het ook niet bepaald iets is wat je met de buurvrouw (om maar iemand te noemen) bespreekt. Het is namelijk zo dat - hoe ouder Noah wordt - hoe meer ik het gevoel krijg dat het voor mij goed is zo. We zijn heel erg gelukkig met z'n drietjes en hebben een hele fijne balans gevonden met elkaar. Een balans waarin we ook nog tijd hebben om lekker met z'n tweetjes een hapje te gaan eten of een weekendje weg te gaan. Ik vind het heerlijk dat Noah steeds ouder wordt en steeds meer kan. Ik verheug me er ook enorm op om straks leuke dingen met hem te gaan doen en mooie reizen te gaan maken. Ook vind ik het heerlijk dat we geen ruzies in huis hebben. Ik hoor de buurkinderen (die 1,5 jaar schelen) heeeeeel vaak ruzie maken en ben dan altijd weer blij met de "rust" in ons huis.
Als Noah straks naar school gaat wil ik weer wat meer gaan werken, zodat ik hopelijk ook weer een wat meer uitdagende functie kan doen.
Kortom: gevoelsmatig is er bij mij geen verlangen naar een tweede kind en ook rationeel gezien zie ik een hoop voordelen aan het hebben van 1 kind.
Daar komt nog eens bij dat ik het moederschap vaak best pittig vind, en bang ben er geen leukere moeder op te worden als er twee kindjes zouden zijn.
Tuurlijk zijn er heus wel eens momenten dat ik een beetje wegdroom. Als ik bijvoorbeeld een schattig jurkje zie denk ik wel eens dat het heel leuk zou zijn
om nog een meisje te krijgen. Maar ja, dat is niet
bepaald iets wat je kan sturen natuurlijk.
Maar goed, het hebben van 1 kind is toch iets wat gevoelig ligt in de maatschappij en iets waarop veel mensen menen je te moeten aanspreken. Met stip op 1 staat dan natuurlijk het argument dat het zielig is voor Noah als hij geen broertje of zusje heeft. Nou ja, persoonlijk voel ik dat niet zo, omdat ik een broer heb waar ik vroeger vooral ruzie mee had en we elkaar nu al zo'n 6 jaar niet meer hebben gezien. Ik vraag me dan af wat zieliger is.. Weten dat je alleen bent en dus sowieso je vriend als getuige op je bruiloft vragen, of verdriet hebben omdat je broer de uitnodiging heeft geweigerd..
Maar ja..anderzijds gun ik Noah natuurlijk al het geluk van de wereld en zou ik het vreselijk vinden als hij ons later verwijt dat hij een broer of zus heeft gemist.
Tot nu toe lijkt hij zich uitstekend te vermaken. Op de crèche is hij populair en heeft hij het altijd erg naar zijn zin en ook in de buurt (waar heeeeeeeel veel kindjes wonen) heeft hij al een sloot vrienden.
Wat dat betreft hoeft hij dus zeker niet eenzaam te zijn.
Toevallig heb ik 3 vriendinnen die alledrie een zoontje van ongeveer Noah z'n leeftijd hebben en het alledrie zeker bij 1 kindje willen houden. Zij lijken daarin minder twijfels te hebben dan ik.
En ja, als ik alleen op de wereld zou zijn zou ik het ook wel weten, maar ik ben bang voor de felle reacties van de buitenwereld waar ik me moeilijk tegen kan verdedigen en denk dan: ben ik misschien toch gewoon te egoïstisch? Als ik het beste wil voor Noah (en dat wil ik natuurlijk!) moet ik me er dan misschien maar gewoon overheen zetten?
Pfff, ik vind het echt heel moeilijk.
In ieder geval toch fijn om hier even mijn hart te kunnen luchten..
Liefs, 10e