Hi dames,
Ik weet niet zeker of ik onder deze categorie val, of ik echt zo extreem ben. Maar sinds ik 5 à 6 weken zwanger ben moet ik ook veel overgeven. De eerste week was ik vooral erg misselijk, daarna begon het overgeven. Het overgeven varieert van niet overgeven (godzijdank voor deze dagen) tot maximaal een keer of 8 verdeeld over de dag. Het eten is echt een emotionele strijd, zeker als ik misselijk ben (wat iedere dag terug komt en vaak de hele dag aanhoud). Soms weet ik dat mijn lichaam eten nodig heeft, maar KAN ik het gewoon niet. Drinken probeer ik goed te doen, maar dat lukt ook niet altijd goed. Mijn kokhalsreflex is erg snel aangewakkerd, en er zijn ook dagen dat ik geen sociale evenementen durf bij te wonen, bang dat ik weer naar de wc moet rennen. Ik ben dit weekend namelijk pas 9 weken zwanger en we willen het zo lang mogelijk uitstellen met vertellen tegen vage kennissen en dergelijke. Alhoewel we het al noodgedwongen tegen veel mensen hebben moeten zeggen, omdat ik zo ziek ben en mijn afwezigheid anders niet kan verklaren (zoals op het werk). Ik heb zetpillen van Primperan op de dagen dat het echt niet goed gaat, ik wil niet te veel medicijnen gebruiken. Emesafene heb ik in het begin gekregen, maar daar werden mijn klachten alleen maar erger van en kwam ik helemaal niet meer van de wc los.
Marlies en ik kennen elkaar al van een ander onderwerp hier, de rest ken ik nog niet. Marloes, ik herken jouw verhaal ook wel dat als je niet hoeft over te geven, je bang bent dat het dan ineens niet goed is. Dat heb ik met mijn goede dagen. Gelukkig heeft de verloskundige me daarin goed gerust kunnen stellen en een echo met een kloppend hartje hielp daar natuurlijk ook goed in.
Ik weet niet zeker of ik onder deze categorie val, of ik echt zo extreem ben. Maar sinds ik 5 à 6 weken zwanger ben moet ik ook veel overgeven. De eerste week was ik vooral erg misselijk, daarna begon het overgeven. Het overgeven varieert van niet overgeven (godzijdank voor deze dagen) tot maximaal een keer of 8 verdeeld over de dag. Het eten is echt een emotionele strijd, zeker als ik misselijk ben (wat iedere dag terug komt en vaak de hele dag aanhoud). Soms weet ik dat mijn lichaam eten nodig heeft, maar KAN ik het gewoon niet. Drinken probeer ik goed te doen, maar dat lukt ook niet altijd goed. Mijn kokhalsreflex is erg snel aangewakkerd, en er zijn ook dagen dat ik geen sociale evenementen durf bij te wonen, bang dat ik weer naar de wc moet rennen. Ik ben dit weekend namelijk pas 9 weken zwanger en we willen het zo lang mogelijk uitstellen met vertellen tegen vage kennissen en dergelijke. Alhoewel we het al noodgedwongen tegen veel mensen hebben moeten zeggen, omdat ik zo ziek ben en mijn afwezigheid anders niet kan verklaren (zoals op het werk). Ik heb zetpillen van Primperan op de dagen dat het echt niet goed gaat, ik wil niet te veel medicijnen gebruiken. Emesafene heb ik in het begin gekregen, maar daar werden mijn klachten alleen maar erger van en kwam ik helemaal niet meer van de wc los.
Marlies en ik kennen elkaar al van een ander onderwerp hier, de rest ken ik nog niet. Marloes, ik herken jouw verhaal ook wel dat als je niet hoeft over te geven, je bang bent dat het dan ineens niet goed is. Dat heb ik met mijn goede dagen. Gelukkig heeft de verloskundige me daarin goed gerust kunnen stellen en een echo met een kloppend hartje hielp daar natuurlijk ook goed in.