Esther

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beste Meelevende Esther,

Ik snap best dat je berichtje met de beste bedoelingen geschreven is, maar ik vind dat je toch moet weten dat dit heel verkeerd kan vallen. Bij mij in ieder geval, en ik vermoed dat ik niet de enige ben.

Ik ben zelf op 21 september jl. bevallen van mijn zoontje na een zwangerschap van 15 weken. Dat is 5 maanden geleden en ik zit nog steeds in de Ziektewet, omdat het verlies heel veel harder is dan ik ooit had kunnen denken.

Je schrijft dat je heel goed kan begrijpen hoe wij ons kunnen voelen, terwijl je er meteen achteraan schrijft dat je er moeilijk over mee kan praten.

Dat kun je dus ook niet. Het is niet te begrijpen hoe een vrouw zich voelt na een miskraam. De enigen die het begrijpen, zijn de lotgenotes van die vrouwen.

Ik vind het - zonder ironie - echt heel fijn voor je dat jouw zwangerschap goed gaat, maar zo'n mededeling kan heel verkeerd vallen op dit forum. Na een miskraam is het enorm pijnlijk om geconfronteerd te worden met zwangere vrouwen en baby's. Dus het is best misplaatst om hier over jouw perfecte zwangerschap te schrijven.

Nogmaals, ik neem het je allemaal niet kwalijk, want je kunt niet weten hoe het is om een kind tijdens de zwangerschap kwijt te raken. Maar ik schrijf het toch op, omdat ik nog steeds vecht voor meer begrip. Onbegrip is, naast het enorme verdriet, wel zo'n beetje het grootste probleem waar je tegenaan loopt als je zwangerschap te vroeg is afgelopen.

Groetjes,
Marjon
 
Hoi Marjon

 

Ik begrijp wat je bedoeld. Ik ben mijn eerte kindje met 30 weken verloren.

Ook een zoontje.

Esther zal het wel niet zo bedoelen.

Het is wel zo dat iemand die dit niet meegemaakt heeft dit absoluut niet kan begrijpen of mee voelen.

Ik wens je hierbij heel veel sterkte. Belangrijk is dat je moet doen
wat je hart je ingeeft. Laat iedereen maar kletsen het is toch niet
goed wat je doet.



Groetjes Bianca

 
Hoi Marjon en Bianca,

Ook ik ben het wel eens met de reactie van Marjon, maar wat ik op zich wel positief vind is dat Esther met haar zwangerschap toch ook de berichten in dit forum heeft gelezen en probeert aan te geven dat zij, hoewel zij zich niet goed kan voorstellen hoe het is om een kindje/zwangerschap te verliezen, zich wel voor kan stellen hoe moeilijk dit moet zijn.
In mijn ogen probeert zij hiermee toch begrip naar buiten te brengen. Ook ik loop tegen reacties op die ik liever niet heb na een miskraam/buitenbaarmoederlijke zwangerschap en soms krijg ik zelfs helemaal geen reactie. Dit komt hard aan en doet erg zeer, maar aan de andere kant heb ik er ook wel wat begrip voor. Mensen durven nu eenmaal niet zo goed te vragen hoe het met je gaat, uit angst dat ze veel zeer en verdriet naar boven halen of uit angst om het fout te doen.

Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht om je verdriet te verwerken. Ook ik heb veel meer verdriet van mijn zwangerschapsverlies dan ik had verwacht en telkens als ik denk dat het beter gaat, komt het toch weer terug. Met de tijd zal het denk ik wel wat minder worden en zal ik er beter mee om kunnen gaan, maar helemaal verdwijnen zal dit verdriet nooit; het zal een plekje moeten krijgen in mijn hart, hoofd en leven.

groetjes Mary.
 
Hallo allemaal,

Ik kan de reactie van alle partijen begrijpen. Ik zelf kreeg afgelopen augustus met 26 weken te horen dat ons kleine meisje niet meer leefde. Twee weken later hoorde ik dat mijn buurvrouw zwanger was (en nog is trouwens ze loopt op alle dag nu).
Ik heb geen miskraam gehad, ik ben bevallen van een dood geboren kindje, maar ik ben toch blij voor iedereen die het voorrecht heeft om een goede zwangerschap te hebben en aan het einde een levend kindje te krijgen.

Misschien was het niet zo tactisch van Esther. Maar ze probeert het in ieder geval te begrijpen.

Laten we  het haar nu gewoon van harte gunnen en voor ons zelf hopen op het allerbeste.

MvG.

Lady redcat
 
Hoi allemaal,



Ik vind de reactie van Esther ook echt niet verkeerd hoor. Misschien kom ik te hard over.

Ik vind het juist prettiger dat mensen wel wat zeggen dan niets.

Alhoewel, af en toe heb ik iets van: nu effe niet.



Redcat, sterkte met je verdried.

Moeilijk is dat he dat je toch moet bevallen van je kindje.

Heb je al kinderen of ben je al weer zwanger?



Groetjes Bianca



 
Hai Mary,
 
Jammer genoeg ben ik (zover ik nu weet) nog niet opnieuw in verwachting en het is vooral moeilijk als er mensen naar je toekomen, van: Joh, jij was toch zwanger, en daar sta je dan weer met je gevoel op je arm zo gezegd. Maar dat heb ik nog altijd liever dan het gefluister en het "stiekem" kijken zogezegd. Dan voel ik me af en toe net een kermisattractie.

Maar we hebben groen licht van de artsen, we weten wat er aan de hand was  en waarom  Sanne nog niet mocht zijn.

En hoe erg het ook is.... Het probleem zit bij mij, maar gelukkig is er ook wat aan te doen...En daar houden we ons dan maar aan vast.

Maar ik heb heel veel geluk gehad, ik heb 3 dagen de tijd gehad om aan het idee te wennen dat mijn meisje niet meer in leven was. En tegen zondagavond had ik er , op een hele onwerkelijke manier, vrede mee. En de verpleegster die me bij gestaan heeft en natuurlijk m'n man, ik denk niet dat ik het zo goed doorstaan had zonder die twee.

Maar de pijn blijft... Ze zal wel slijten maar ik denk niet dat ze ooit weg gaat.

Ze zal altijd mijn eerste kindje blijven.

En nu ga ik even lekker een potje zitten grienen....

groetjes,

Martine




 
Hoi Martine,



Helpt het je wel als je er hier over praat?

Het is goed om een potje te janken hoor!!



Het is ook erg triest zeker als je nog lang moet wachten om weer zwanger te mogen raken.

Het is fijn dat je groen licht hebt gekregen dan kun je vooruit kijken.

Het is inderedaad altijd je eerste kindje en dat moet ook. Je moet haar zeker niet vergeten.

Soms probereb anderen dat wel te doen. Die doen of er niets gebeurd is.



Heb je goed afscheid genomen van je kindje? Dat scheelt ook in de verwerking.



Veel sterkte liefs Bianca

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan