Esther

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal,

Sorry dat het zo lang heeft geduurd maar ik kon het eventjes niet aan.

Af en toe wil ik niks liever dan erover praten, maar het doet gewoon zo vreselijk veel zeer. We hebben haar gezien en vast gehad, we hebben haar in het ziekenhuis achtergelaten want ze was zo vreselijk klein... Ik kon haar gewoon niet begraven, zo'n klein meisje dat mocht niet alleen naar de hemel gaan. Ze is vanuit het ziekenhuis collectief gecremeerd en dat is goed zo.

Ik heb in haar nagedachtenis een tatoeage laten zetten met haar naam eronder.
....een klein monumentje...

Tot op heden nog steeds niet opnieuw zwanger, maar misschien is dat ook wel beter, ik heb op dit moment een "kop vol".

Ik kreeg afgelopen weekend het kaartje van de buren, een gezonde (levende) zoon en dat net 10 maanden nadat ze met de pil was gestopt...

Maar ik wil niet klagen, mijn tijd komt nog wel. Hoop ik .
En ach, tot die tijd blijven we gewoon "oefenen".

Ik heb gelukkig een schat van een vent die me elke keer weer opvangt en me dan lekker laat  ,  en me dan vooral heel goed vast houd.

Ik ben op het moment niet de meest redelijke persoon om mee samen te leven. Maar gelukkig word me dat door hem vergeven.

Dank je wel voor de reacties...

 voor iedereen die het net als ik, elke dag weer even moeilijk heeft.

Martine

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal!

Hier zit ik dan!De 1e keer dat ik op deze site kom en meteen zit te !!
Wat erg allemaal...Ik heb zelf ook een miskraam gehad, op sinterklaasavond 2004!
Ook voor ons zou dit ons 1e kindje zijn!Ik was nog maar 8 weken, maar wat heeft dit ontzettend veel pijn gedaan!Vooral de mensen die reageren: 'ach je bent nog jong, jouw tijd komt nog wel!' of 'het was nog maar een vruchtje en geen baby'  en ga zo maar door!We hebben  dat  weekend nadat de echo (en niks meer te zien was) alle deuren op slot gedaan en met z'n tweetjes op de bank gelegen en alleen maar gejankt! Daarna begon het leven weer buiten de deur!
Op dit moment ben ik wel weer zwanger, en ik sta zo ongeveer doodsangsten uit!
Maar de 1e echo hebben we gehad, en het hartje klopt!Maar toch blijft het malen en malen, dit wordt ons 2e kindje, en ik heb ons 1e kindje stiekem een naam gegeven!
Ik noem het Sterre, omdat het kindje een sterretje is aan die mooie hemel!
Als ik eraan denk wat sommigen van jullie hebben moeten doorstaan, doordat jullie zelf het kindje moesten baren!Mij lijkt het verschrikkelijk om in een verder stadium dit te moeten meemaken!Bij mij kwam het allemaal vanzelf af, en ik heb er helemaal niks van gemerkt, behalve een bloeding!Ik had geen pijn, helemaal niks!

Voor iedereen die ook een miskraam/bbz heeft gehad,  is dit een mooi gedichtje om jullie kindje te herdenken! Ik lees het ook regelmatig!Ook wil ik jullie heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel sterkte wensen met dit onwijs grote verdriet, en hopelijk mag het geluk jullie gauw weer toelachen!

Ergens onaantastbaar ver
schittert dierbaar een lieve kleine ster
deze ster zal heel goed weten dat wij hem/haar nooit zullen vergeten
schitter maar, lieve ster, en straal maar zacht
zoals een mooi sterretje behoort tot de nacht

Ik mis je, Sterre!

Dikke kus, jouw mama

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi allemaal,

Ooit zei iemand tegen me; het gaat er niet om dat er erger verdriet is in de wereld het is jouw verdriet en dat mag er zijn. Mijn man en ik zijn zondagskinderen, we hebben twee geweldige meiden waar we iedere dag van genieten maar zijn wel 3 keer zwanger geweest. Na de miskraam (1ste zwangerschap ) hebben welang moeten proberen voor ik weer zwanger werd; stress en nog meer stress toen ik uiteindelijk wel zwanger werd. De derde zwangerschap was een cadeautje; de eerste beste maand meteen zwanger en omdat we weer zo'n lange öefenperiode" inplanden heb ik nu 2 meiden dicht op elkaar.

Ik ben er van overtuigd dat we er sterker door zijn geworden, na die miskraam maakte ik me niet meer zo druk over kleine onbenulligheden. Sinds de geboorte van onze jongste nog minder, door een niet zo prettig verlopen bevalling heeft ze een (gelukkig blijkt nu kleine) handicap. Weer verdriet... en weer sterker geworden.

Want we zijn nog steeds zondagskinderen; iedere avond kunnen we 2 meisjes in bed stoppen, een kusje geven en samen nog even genieten van het feit dat het zo mocht zijn. En dat hadden we 4 jaar geleden niet durven hopen.

Ik wens jullie datzelfde gevoel allemaal toe; uiteindelijk iets mogen ontvangen wat nu nog onmogelijk of zo ver weg lijkt en een vredig plekje in je hard voor jouw verdriet. Want ze had gelijk weet ik nu; het mag er zijn!