Bedankt voor de lieve berichtjes. Het is voor het eerst deze vakantie dat ik even lekker alleen rustig achter de pc kan, dus ik maak er dan ook graag even gebruik van!
Nou ik even op mijn gemakje zit zal ik even wat van me af schrijven, ik hoop dat ik het in een duidelijk verhaal (niet te lang ..) kan neerzetten.
Ik ben de laatste tijd erg aan het twijfelen over dat ik wel zo gelukkig ben met het leventje wat ik nu heb.. Ik vind het erg moeilijk te omschrijven, maar in de 4 jaar dat ik en mijn vriend samen zijn heb ik het grootste deel vd tijd het gevoel dat ik op eieren loop. Het klinkt nu allemaal er zwart, maar omdat ik er nu zo mee bezig ben zie je op de een of andere manier alleen de slechte dingen..
Degene die ik was voordat we samen kwamen ben ik niet meer, natuurlijk verandert je leven en een kindje verandert het nog meer( waren we dol blij mee!!), maar de laatste tijd heb ik echt heeeel erg het gevoel dat ik "vast" zit. Het is niet voor het eerst, deze gevoelens heb ik al vaker gehad, maar door er dan toch over te praten luchte het erg op en had ik weer energie om door te gaan.
Ik moet jullie ook zeggen dat mijn vriend niet echt standaard is, het is een schat, maar hij heeft dingen meegemaakt waardoor hij erg gesloten is (heeft me wel 1,5 jaar gekost er door te breken) Hij komt uit een heel ander nest waar ze tegen ingewikkelde situaties erg makkelijk aankijken. Ik heb hem geleerd om problemen aan te gaan en niet weg te lopen.. (dit was echt een probleem, als ik wou vertellen wat me dwars zat kon hij ineens overschakelen naar wat anders of gaan zappen op de tv)
Na de eerste 6 mnd van onze relatie was ik overspannen omdat ik mijn ei niet kwijt kon. Ik ben nogal een trouw en geduldig beestje en er was iets speciaals waarvoor ik bleef vechten. Ook zijn er zaken voorgevallen waardoor mijn vertrouwen een erg diepe deuk heeft opgelopen. We zijn er allemaal wel uitgekomen, maar het heeft me zoveel energie gekost en zoveel van mezelf dat ik nu het gevoel krijg dat het ten koste gaat van mijn eigen geluk.. Ik denk de laatste tijd ook zo: als ik zelf niet gelukkig ben, dat is Birgit dat ook niet.
Mijn vriend is ook erg vaak weg voor zijn werk, we zijn verhuisd naar Almere omdat ons dat het makkelijkst leek en ik niet in zijn dorp wou wonen (buurt van breda) en hij niet in Nijmegen. We hebben een heerlijk huis, maar ik mis wel mijn familie en vrienden. Ik leer wel mensen kennen maar dat is nog zo oppervlakkig dat ik me best alleen voel.
Wat me ook erg stoort is dat hij op iedereen comentaar kan hebben, in de auto op alle weggebruikers, op tv.. weet ik wat en ook op buitenlanders.. hij kan echt lompe dingen zeggen. Ik heb al gezegd dat ik niet wil dat Birgit dat gaat overnemen omdat ze er problemen mee gaat krijgen en ik gewoon wil dat ze iedereen als gelijk ziet.
Ook is hij door zijn geslotenheid soms erg lastig op visites. Ik heb nu bijv leuk contact met een buurvrouwtje, maar ik durf haar en haar man niet zomaar op de koffie te vragen omdat ik bang ben dat t niet klikt of hij niets zegt.. dat is nml wel eens gebeurd bij vrienden van me, maar het kan ook de andere kant op gaan, dat iedereen hem geweldig vind. Zo vind 1 vriendin me me hem maar niets en een andere was helemaal weg van m toen ze m leerde kennen..
Ik zie dat het een heel verhaal wordt, ik kan zo nog meer voorbeelden geven.. waar het op neer komt is dat ik me afvraag of ik niet gelukkiger ben als ik met Birgit samen in nijmegen ga wonen en daar een leventje opbouw met mensen om me heen en familie, natuurlijk met een fijne regeling!! Want ik wil natuurlijk mijn schoonfamilie hun kleinkind niet onzeggen! Ik blijf maar twijfelen er zijn ook dagen dat ik het hier heerlijk heb, en geniet van hoe mijn vriend met zijn kindje omgaat.. het is gewoon zo moeilijk.. Maar nu in de vakantie (net als andere vakanties) merk ik dat ik niet te lang samen met m kan zijn en ik me ga storen aan vanalles..
Sorry ik moet nog wat meer opschrijven.. Ik heb t met hem besproken, hij was echt kalm, ook dat ik soms niet kon genieten van zijn aanraking enz.. het luchte erg op, maar t is nu wel een beetje raar. Hij gaat in maart weg voor 5 mnd en ik heb m gezegd dat ik die periode ook aangrijp om te kijken hoe het me afgaat zonder hem, maar dat ik 100% achter hem sta en hem steun en ik zeker van hem hou en dat ik gewoon in de war ben.. Ik vind het ook erg eng een beslissing te nemen omdat we dan echt door een hoop ellende heen moeten, huis verkopen etc etc..
Ik wacht zijn uitzending af en probeer nu zo normaal mogelijk te doen, maarja het blijft de hele tijd door mijn hoofd spoken. Misschien dat dit van me afschrijven ook wat oplucht.
Sorry voor t lange verhaal, ik hoop dat jullie er wat van snappen, het is een verhaal wat ik heel lang voor me zelf heb gehouden... Ik geloof niet dat 1 van jullie echt mensen kensen niet mij kennen, maar ik hoop wel dat dit binnen het forum blijft..
Evelien
