Even klagen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve allemaal,

Ik weet dat ik al maanden niets anders doe dan klagen, maar ik moet toch weer het en en ander van me afschrijven.

Ik probeer mezelf op te beuren, probeer te focussen op de positieve dingen en te accepteren dat het nu niet lekker gaat, maar dat het overgaat... Dat het echt beter gaat worden.
Na maanden achtereenvolgende ellende lukt me dat gewoon niet meer, ik ben neerslachtig en moedeloos. Het voelt alsof er nooooooit een eind aan komt. Dan word ik weer boos dat ik lijk te zwelgen in zelfmedelijden, maar aan de andere kant ben ik boos dat niets, niets gaat zoals ik had gehoopt. Ik ben een groot vat van negatieve emoties...

Ik ben nu thuis na de operatie en het valt me allemaal tegen. Ik kan weer niet voor   Christian zorgen, hem tillen doet te veel pijn en hij kan alleen op speciale manier met allemaal kussens in mijn armen liggen. Ik moet dus de hele dag mijn man vragen om Christian te verplaatsen. Vreselijk! Ik kan hem ook niet in badje doen en verschonen/verkleden is echt uitputtend voor mij. Mijn moederhart huilt heel erg hard. Ik voel me gewoon een slechte moeder, die weer alles uit handen moet geven en als Christian dan een tijdje niet naar mij lacht of kijkt (maar wel naar papa), ben ik helemaal van slag. Zie je wel, hij mist me niet eens! schiet er door me heen, hij heeft mij niet nodig... Ik weet dat dit echt absurde gedachten zijn, maar ik ben nu verre van rationeel...

Het komt te snel op al het andere. Ik kan het gewoon niet meer hebben, kan het niet meer aan. Pffff, ik begin me af te vragen wanneer ik ooit weer aan het werk kan. Mijn opleiders zijn verre van blij dat ik nog steeds niet aan het werk ben en de maanden die ik moet inhalen stapelen zich op, nu al bijna 10. En dan moeten ze weer het schema aanpassen, moeizaam, moeizaam, ben bang dat ze op een gegeven moment tegen me zeggen: sorry, maar het schema kan niet meer worden aangepast, je hebt pech. Geen aandachtsgebied voor jou, geen plek meer. En zo maak ik mezelf een beetje gek, vrees ik. Het loopt allemaal zo anders dan de planning was een jaar geleden!

Bedankt voor het lezen.

Karin
 
Hallo Karin,

Ik snap het super goed dat je ff moet klagen, ik denk dat ik in jou situatie er al lang onderdoor was gegaan, dus alleen maar respect!

Ik zou willen dat we met z'n alle een klein beetje leed van jou konden wegnemen, zodat je even adem zou kunnen halen. Helaas werkt het nu eenmaal niet zo...

Wat betreft je opleiding; dat komt wel goed joh, ze kunnen je voor deze (zeer gegronde dingen) echt niet "op straat" schoppen... Al snap ik natuurlijk wel dat de druk alleen maar groter wordt ivm je achterstand..

Wat Christian betreft; die weet echt wel wie zijn mama is, en hij zal zich er zelf echt niet slechter op voelen als jij je rust neemt (moet nemen) om aan je herstelling te werken. Hoe dan ook zal hij onvoorwaardelijk van je houden, je bent en blijft zijn mama.
Probeer van de momenten te genieten die wel prettig voor je zijn en probeer daar positieve energie uit te halen, het zal moeilijker zijn dan ik hier "ff opschrijf" maar hopelijk geeft het je kracht om verder te komen.

Lieve Karin, ik denk aan je en hoop dat het geluk je een dezer dagen volledig weer mag toelachen!

Dikke kus,
Nymue
 
Hoi Karin,
schrijf het hier allemaal maar lekker van je af. Ik kan me voorstellen dat je er nu even helemaal 'doorheen' zit. Het herstel van de operatie heeft natuurlijk zijn tijd nodig, maar dat kan je eventjes niet meer opbrengen nu. Logisch.
Je zult je echt snel weer wat beter voelen, en dan kan je het ook allemaal beter aan.
Ik hoop dat dit niet te lang meer duurt.
Je moet je echt geen zorgen maken over je werk op dit moment, daar heb je helemaal niks aan, al kan ik me het wel voorstellen.
Heeeeel veel sterkte met alles!
Ruth
 
Hey Karin,
 
Jeetje het zit je ook echt niet mee hé!!!
Nu weer die operatie die tegen valt sjonge!!!
Kan mee voorstellen dat je denkt het komt echt niet meer goed, zeker als je niks zelf kunt!!
Maar geloof me als je wat beter hersteld bent van je operatie en je weer voor jullie zoontje kan zorgen dat ben je alweer een ander mens!!! Tuurlijk vergeet hij je niet ook al lacht die niet direct naar je zijn mama is zijn mama!!! Dat komt ook goed, hou moed het komt echt allemaal goed met je het kost gewoon tijd!!!
En wat je baan   of opleiding dat kan wachten, je gezondheid is nu belangrijker tenminste vindt ik!!!
Heel veel sterkte en kom hier maar gewoon klagen hoor dat lucht altijd op!!!!
 
Liefs Sandy
 
Hey meiske,

Ik kan me voorstellen dat je er af en toe knap moedeloos van kunt worden! Eerst wat betreft je werk: ik kan me niet voorstellen dat je zomaar je plekje kwijt zult (kunt) raken. Maar het is natuurlijk wel super vervelend dat je zoveel in moet halen! Maar meid, iedere reis begint met de eerste stap. Je moet niet naar het grote geheel kijken, maar naar alle kleine stapjes op zich, anders word je gek. Over een tijdje zul je weer aan het werk kunnen en dan begin je gewoon en dan zie je hoe het loopt. En dan vanzelf zullen op een gegeven moment alle maanden bijgewerkt zijn, ook al zal het niet altijd meevallen.

En wat Christian betreft: je bent zijn mama. Hij heeft onder je hart gewoond. Niks in de wereld is hem zo vertrouwd als jij. Hoe vreselijk en moeilijk het nu ook voor je is dat je niet voor hem kunt zorgen, hij voelt echt wel dat je van hem houdt en hij zal ook altijd van jou houden. Probeer ook te zien hoe fijn het is dat hij een goede band met zijn papa op kan bouwen. En vergeet niet ook voor jezelf te zorgen. Hij heeft er niets aan als jij over je grenzen gaat.

Echt, het zal even duren, maar het komt goed!

Liefs,

Eveline
 
hoi karin
het zal inderdaad niet meevallen om positief te denken.maar wel fijn dat het goed gaat met christian en papa.toch??
neem de tijd om te herstellen en dan kan je er weer vol tegen.het lijkt misschien een eeuwigheid,maar een paar weken zijn zo om.stort hier maar lekker je hart uit hoor.
 
Hey karin,

Prober jezelf alsjeblieft wat ruimte te geven!!! Ik weet dat je het probeert te accepteren en ik weet ook dat dat niet zomaar lukt als je het eigenlijk diep van binnen niet kan.
Maar probeer dan van een afstandje naar jezelf te kijken en zie dan hoe je vecht en je best doet! En dat je daar niets anders dan respect voor kunt opbrengen! Je moet jezelf echt niet zo afvallen, het is gewoon echt heel erg zwaar!!!!!!!! En je bent heel sterk hoor, ik denk dat we altijd veel sterker zijn dan we denken te zijn. Ik ken je dan wel niet, maar ik lees in je berichtjes dat je echt enorm je best doet niet bij de pakken neer te zitten.
Dus schrijf maar van je af en ik, en ik weet zekeer de andere forumdames ook, hebben er alle vertrouwen in dat het weer goed komt!

Gr Irene
 
Heej meid, bah bah bah, wat kan het leven soms rottig zijn he. Ik denk dat iedereen wel moedeloos zou worden met alles wat jij hebt meegemaakt. Er komt echt een einde aan, maar ja.... wanneer he! Schrijf het hier maar lekker van je af.
Groetjes Veerle
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan