niet dat ik het niet meer zie zitten ofzo,maar ik moet even mn situatie delen met jullie,die dit ongetwijfeld herkennen.
boas is altijd een supermakkelijke baby geweest,met af en toe een moeilijk dagje,maar zelfs dat stelde niet veel voor.maar momenteel zit hij echt in een enorme sprong(jaja,ik heb zelf het boek erbij gepakt,als houvast).het begon met 2 bobbels in zn bovenkaak,wat ooit tandjes gaan worden,maar nog niet bepaald haast hebben met doorkomen.met als gevolg een zielig mannetje met veel dunne poepluiers,rode wangen,pijnlijk bekkie en veel,heel veel spuug(kwijl).daarnaast is hij enorm in beweging en draait rolt en tolt onder luid rumoer de hele box door.om de havenklap moet mama er aan te pas komen en gisterenochtend heeft hij 2,5 uur in de draagzak op mn buik gehangen voordat hij eindelijk even rustig 2 uurtjes ging slapen.de rest van de dag heeft hij papa flink bezig gehouden,terwijl ik aan het werk was.de nacht ervoor ben ik voor het eerst sinds mn kraamtijd 3 keer mn bed uit geweest omdat meneer ongelukkige geluiden produceerde terwijl hij op zn buik was gedraaid.hij lijkt enigszins wat troost te vinden bij eten,dus zijn we weer even terug naar 5 flessen.
ik offer me volledig op,maak geen afspraken buiten de deur,doe alles voor mijn mannetje wat hem tervreden stelt.zeul met hem,vermaak hem,voed hem als hij trek lijkt te hebben,draag hem in de draagzak als hij moe is maar weigert in zn eigen bedje te slapen.alles met de gedachte dat het een fase is die overgaat,ik hem hiermee niet verwen of verpest en dat hij straks weer het zonnetje in huis is,terwijl ik de perfecte moeder voor hem geweest ben in de tijd dat hij die zo hard nodig had.
ik praat er bewust niet over met familie omdat ik absoluut niet zit te wachten op goed bedoeld advies of meningen van hen,die er al meer hebben groot gebracht dan ik.gelukkig is,mede dankzij "oei,ik groei" mijn man een en al begrip voor de situatie,al grijpt het hem soms wel aan dat boas zich niet door hem,maar wel door mij laat troosten.kortom,ik hoop dat deze fase voorbij is voordat ik van mn stokje ga,want ondanks de pittige week heb ik nog steeds goede moed en dat wil ik graag zo houden.momenteel kan hij zich aardig vermaken vanuit de wipstoel,zodat mama even haar verhaaltje kan doen(nouja,verhaalTJE)
wie heeft er ook al eens zo'n periode meegemaakt of zit er nu middenin?
groetjes kari en een springende boas
boas is altijd een supermakkelijke baby geweest,met af en toe een moeilijk dagje,maar zelfs dat stelde niet veel voor.maar momenteel zit hij echt in een enorme sprong(jaja,ik heb zelf het boek erbij gepakt,als houvast).het begon met 2 bobbels in zn bovenkaak,wat ooit tandjes gaan worden,maar nog niet bepaald haast hebben met doorkomen.met als gevolg een zielig mannetje met veel dunne poepluiers,rode wangen,pijnlijk bekkie en veel,heel veel spuug(kwijl).daarnaast is hij enorm in beweging en draait rolt en tolt onder luid rumoer de hele box door.om de havenklap moet mama er aan te pas komen en gisterenochtend heeft hij 2,5 uur in de draagzak op mn buik gehangen voordat hij eindelijk even rustig 2 uurtjes ging slapen.de rest van de dag heeft hij papa flink bezig gehouden,terwijl ik aan het werk was.de nacht ervoor ben ik voor het eerst sinds mn kraamtijd 3 keer mn bed uit geweest omdat meneer ongelukkige geluiden produceerde terwijl hij op zn buik was gedraaid.hij lijkt enigszins wat troost te vinden bij eten,dus zijn we weer even terug naar 5 flessen.
ik offer me volledig op,maak geen afspraken buiten de deur,doe alles voor mijn mannetje wat hem tervreden stelt.zeul met hem,vermaak hem,voed hem als hij trek lijkt te hebben,draag hem in de draagzak als hij moe is maar weigert in zn eigen bedje te slapen.alles met de gedachte dat het een fase is die overgaat,ik hem hiermee niet verwen of verpest en dat hij straks weer het zonnetje in huis is,terwijl ik de perfecte moeder voor hem geweest ben in de tijd dat hij die zo hard nodig had.
ik praat er bewust niet over met familie omdat ik absoluut niet zit te wachten op goed bedoeld advies of meningen van hen,die er al meer hebben groot gebracht dan ik.gelukkig is,mede dankzij "oei,ik groei" mijn man een en al begrip voor de situatie,al grijpt het hem soms wel aan dat boas zich niet door hem,maar wel door mij laat troosten.kortom,ik hoop dat deze fase voorbij is voordat ik van mn stokje ga,want ondanks de pittige week heb ik nog steeds goede moed en dat wil ik graag zo houden.momenteel kan hij zich aardig vermaken vanuit de wipstoel,zodat mama even haar verhaaltje kan doen(nouja,verhaalTJE)
wie heeft er ook al eens zo'n periode meegemaakt of zit er nu middenin?
groetjes kari en een springende boas