Even mn verhaal kwijt, weet niet meer wat ik er mee moet

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi dames,
Even mn verhaal kwijt, nou ja een deel ervan want heb anders n hele pagina nodig.

Ik zal bij t begin beginnen, ik ben 27 jaar en zelf enigst kind. Nu had ik vroeger al niet zn goede band met mn ouders maar nu staat het helemaal op n laag pitje. Ik heb al 10 jaar een relatie en we hebben al heel veel mee gemaakt samen. We hebben na een jaar verkering een huis gekocht waar mijn ouders niet blij mee waren, ze moeten mijn vriend namelijk niet zo. Na de eerste 2 jaar en veel problemen met mn ouders had ik de keuze gemaakt daar niet meer na toe te gaan, en 4 jaar later toch weer contact gezocht. In het begin ging het heel goed tot het moment dat ik zwanger raakte, ze waren niet blij ermee. Na 2mnd heb ik mn ma meegenomen na de gyn en ze trok bij. Nu is in okt mn oma overleden en nu is t weer terug bij af. Mijn vriend is nu zo ver dat hij niet meer mee gaat naar hun. Nu met nieuwjaarsdag ging ik dus alleen en ja hoor toen begonnen ze over hem. Ze willen niets meer met hem te maken hebben en als t kind geboren is feliciteren ze hem ook niet. En ze vindt het niet normaal dat hij altijd mee gaat op controle waarop ik zei dat ik dat normaal vindt want t is toch zijn kind. Ik probeer me er niet zo druk om te maken maar dat doe je toch. Weet echt niet meer wat ik er mee aan moet vind t zo moeilijk, sta echt op t punt om t contact weer te verbreken.
Zo dit is er uit sorry hoor. Gr Priscilla
 
ho priscilla,

dat is ook lastig
heb je ook enig idee waarom ze hem niet mogen? misschien willen ze jou wel heel erg beschermen zeker ook omdat je enigst kind bent, maar uiteindelijk zullen ze toch moet accepteren dat je samen met je vriend verder gaat en je eigen keuzes gaat maken (of zij ze nou goed of fout vinden).
maar kan me goed voorstellen dat je het moeilijk vindt.
en dat je vriend elke keer meegaat naar de vk is alleen maar een pluspunt voor hem.
 
Tsjonge,
als ik het zo bekijk (kan het natuurlijk mis hebben)
zoeken je ouders iets om problemen mee te hebben. Het ligt in ieder geval niet aan jullie dat is duidelijk. Het is raar dat je moeder het raar vind dat hij altijd meegaat, lijkt mij ook juist een pluspunt!

Misschien dat je er achter komt als je eens alleen met je vader praat? Misschien inderdaad een overdreven beschermingsdrang tegenover jou? Het idee dat ze je kwijt zijn geraakt aan hem?

Ik kan me goed voorstellen dat je vriend er ook klaar mee is. Vind het knap dat je steeds weer contact hebt gezocht met je ouders, maar op een gegeven moment is het ook voor jou klaar denk ik. Ze bezorgen je zoveel verdriet!
Je moet voor jezelf denk ik een keuze maken. Als ze jou willen krijgen ze je vriend erbij. Of je moet altijd alleen willen gaan. Wil absoluut niet zeggen dat je je ouders weer vaarwel moet zeggen hoor, dat is echt iets wat je zelf moet beslissen, maar zou het niet raar vinden als je het wel deed.

Sterkte!!!!!

Liefs Annemiek
 
jeetje meid.. dat is niet niks..

sorry dat ik het zeg maar zo als je ouders doen vind ik erg kinderachtig..dit klinkt als of ze zo doen uit pure jaloezie.

ze moeten blij zijn dat je vriend bij elke controle er bij wil zijn en zijn genoeg mannen die daar geen energie insteken.

je moet ze duidelijk maken dat ze het hele pakket kunnen krijgen dus jij, je vriend en de kleine of helemaal geen pakket..
dat dit jou leven is en jij bepaald hoe je hem leeft en als ze een rol willen in je leven moeten ze zich gedragen als volwassen en niet als een stel kinderen

 
Hoi!

Laat ze maar eens zien dat ze een sterke vrouw hebben opgevoed en dat je heus niet in 7 sloten tegelijk loopt (al zouden ze dat allang moeten weten). Ik zeg niet dat je ze vaarwel moet zeggen hoor, dit is natuurlijk ook een uitgelezen kans om ze te laten zien hoe het ook kan. Je krijgt immers je eigen kindje......
Het duurt natuurlijk nog even voordat je zoon of dochter zover is, maar je kan ze het wel op kleine schaal laten zien. Het risico is natuurlijk wel dat ze jullie manier van opvoeden ook heel erg afkeuren en dat er daardoor nog meer problemen komen...... Je staat voor een moeilijke keuze en die kan je alleen zelf maken. Heel veel sterkte ermee!
Greetz Esz (april mama)
 
Heej,

Herkenbaar hoor.... zow....
Mijn ouders zijn ook niet erg blij met de keuze die ik gemaakt heb... zelf voor ik zwanger was zou ik hem er nog uitzetten, maar toen bleek ik al zwanger te zijn...Ze zijn nu zo ontzettend trots... eerste reactie was oh wat mooi, wat jammer dat het met hem is....

Mijn vriend is niet een zeer sociaal familiemens... en komt zelden mee naar mijn ouders ik ga eigenlijk altijd alleen.... ook naar die van hem.
Nu hebben ze ook gezegd als hij met de verjaardag van papa niet mee komt feliciteren we hem ook niet met de geboorte van ukkie..... Maar gelukkig ging mijn vriend gewoon mee...

Gelukkig voor mij... Zou niet zonder mijn ouders kunnen in tegenstelling tot jou heb ik een hele goeie band met mijn ouders!

Meis, ik kan je niet zeggen wat je wel of niet moet doen. Dat is helemaal aan jou. Maar ik vind wel dat ze een beetje erg asociaal reageren. Jullie gaan immers al 10 jaar met elkaar! ze zouden blij moeten zijn dat jij gelukkig bent! en een goeie relatie hebt.... misschien net als ik met veel ups en downs... Maar al met al kan ik wel zeggen dat ik een goeie relatie heb. en ik ga er vanuit dat jij dat ook kan anders ben je niet al 10 jaar samen....

Ik vind dit best moeilijk voor je... want het zijn en blijven wel je ouders... miss eens met je pa alleen praten... misschien kom je erachter...

Sterkte ermee..

Liefs Ann
 
Net wat dromertje zegt: maak ze duidelijk dat het of jij en de rest is, of dat jij afstand neemt. En dat jij niet gaat kiezen tussen hen.

Wel Knap K, dat het zo moet en gaat. Je hebt immers maar een paar ouders...
 
O wat heftig,

Ik denk wel dat als je ouders echt van je houden, ze je vriend ook accepteren. Kan begrijpen dat sommige ouders moeite hebben met hun schoonzoon, maar kom op als jij al bijna10 jaar gelukkig met hem bent dan kunnen ze daar toch ook niet omheen!! Misschien is het inderdaad dat ze het gevoel hebben dat ze jou aan hem zijn kwijtgeraak. Misschien vind je moeder het dom dat hij elke keer mee gaat en zo zelf geen kans heeft om ook eens mee te gaan (jalours)??? anders slaat die reactie van je moeder echt nergens op, want wat is er nou mooier als je man ook betrokken is bij je zwangerschap!!

Misschien moet je je ouders er eens mee confronteren waarom ze na 10 jaar nog geen vrede hebben met jou keuze van man??

Groetjes Anne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan