Even voorstellen

Hvliliy, dank je wel. Ja zeker spannend, we proberen te genieten en kijk van controle naar controle

MarloesDed, de kans op nog een keer hellp is de tweede keer wel kleiner. Ik weet nu welke klachten ik kan krijgen dat ik nu aan de bel kan trekken. Vorige keer dacht ik ik ben zwanger niet ziek en de arts zei iets, dus dat neem je aan, achteraf bleek t al een teken te zijn. Nu ben je meer op je hoede. Ik probeer er ook niet te veel over te denken, lkkr genieten :)
 
Ik krijg ook bij elke controle een echo. Bij ons zoontje kreeg ik al extra echo's omdat ik een schildklierziekte heb.
Nu nog wat meer, omdat ik bij de vorige zwangerschap zwangerschapsvergiftiging had. Gelukkig geen hellp-syndroom, bij mij is het niet verder gegaan dan pre-eclampsie.

Ik voelde me eigenlijk helemaal niet ziek, was echt een verrassing voor me. Ik moest voor controle naar de gyn (natuurlijk de enige keer dat ik alleen ging), daar bleek mijn bloeddruk 140/90 te zijn. Ik nog steeds niks in de gaten, grapte nog dat het een persoonlijk record was (heb normaal een hele lage bloeddruk).
Toen de gyn me naar het lab stuurde voor bloed- en urineonderzoek, had ik nog niks in de gaten. Terwijl we wachtten op de uitslag, werd ik aan de ctg gelegd. Was allemaal prima, de uitslagen die binnen kwamen ook. Toen de ctg klaar was, moest ik nog op 1 uitslag wachten, als die in orde was, mocht ik naar huis.
Intussen zat ik me af te vragen of ik het nog wel ging halen met de parkeertijd, ging er van uit dat ik zo weer mocht gaan. Waar kun je je druk om maken he haha.
Tot er 4 zusters de wachtruimte binnen kwamen, de deur dicht deden en zich strategisch plaatsten. Toen begon ik me toch een beetje zorgen te maken haha. 1 van hen begon een heel verhaal over stofjes in urine en weet ik het allemaal, snapte er niks meer van. Toen ze zei dat ze een kamer voor me in orde gingen maken en me gingen houden drong het pas echt tot me door...

Toen een week later het eiwit in mijn urine op bleef lopen in plaats van minder te worden en mijn bloeddruk ook niet echt stabiel wilde worden, begon de gyn zich af te vragen of we de 37 weken nog wel gingen halen. Toen hebben ze 24 uur de urine opgevangen om te kijken hoeveel ik precies verloor. Ook hebben ze opnieuw bloedonderzoek gedaan. Door de uitslagen van beide onderzoeken, in combinatie met de regelmatig dalende hartslag van de kleine, werden ze snel. De volgende dag werd ik ingeleid en is ons mannetje met 34+3 geboren.

Achteraf gezien had ik wel meer klachten, maar ik dacht, ik ben zwanger, dan heb je wel eens kwaaltjes. Hield bijvoorbeeld vocht vast, maar dat hebben veel vrouwen. Als ik nu foto's zie, schrik ik ervan. Je kon mijn ogen haast niet zien, die zaten bijna dicht door de hoeveelheid vocht in mijn gezicht. Kon ook geen schoenen meer aan en kon geen vuisten maken. En toch gingen er geen alarmbellen rinkelen...
Deze keer hou ik het wel wat beter in de gaten!

Merkte jij wel dat je ziek was als je bloeddruk bijvoorbeeld heel hoog werd? Ik voelde het meteen als de onderdruk boven de 100 uit kwam, had geen bloeddrukmeter nodig om te weten wanneer ik extra medicatie nodig had.
 
Jeetje wat een verhaal ook zeg.
Maak je je nu zorgen dat het nog een keer kan komen?
Heeft je kindje nog lang in het ziekenhuis gelegen?
Fijn dat je nu ook goed in de gaten gehouden word.

Heel herkenbaar allemaal.

Achteraf heb ik wel dingen gehad dat ik dacht oh dat hoort er ook bij. Zo begon het met 28 weken dat ik last van mijn lever kreeg, mijn gynecoloog vertelde dat mijn kindje hoog lag en ik daardoor last had. 's nacht kon ik niet slapen, alleen onder de douch ging de pijn beter. Elke keer op controle zei de arts dat het kindje te hoog lag. Dus ja dan ga je daarvan uit. Ik hield ook geleidelijk meer vocht vast, als ik nu foto's zie schrik ik hier ook van, benen en voeten liepen rechtdoor, geen enkels te zien en paste ook geen laarzen meer. Ik moest wel lachen, Mijn zus hield ook met haar zwangerschap veel vocht vast, dus ik ging niet denken aan wat ergs.
Met 34weken moest ik weer op controle en toen ging de arts mij verder bekijken, hij schrok van mijn dikke voeten. Bloeddruk heel erg hoog en moest meteen opgenomen en rust. Dus ik deed ook beetje lacherig, ben over paar dagen weer thuis. Ik zou nog 2 weken door werken. Maar bleek de dag erna heel ernstig te zijn en mijn lichaam was nog niet klaar voor een normale bevalling en konden daar ook niet op wachten en is Milan met keizersnede gehaald. Ik heb ook niets van mijn bloeddruk gemerkt dat deze omhoog ging. Misschien wat duizelig, maar niet ernstig.

Eigenlijk vorig jaar ging ik me beseffen dat het idd allemaal heel ernstig was, op dat moment niet want je voelt je niet ziek. Dat maakt het eigenlijk ook best wel eng. Maar nu weten we de kwalen dus ik trek zeker bij elk ding aan de bel :)
 
Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar wel bang voor ben. Ik weet dat als het terug komt, het later in de zwangerschap is en minder heftig, maar toch. Zou graag deze zwangerschap voldragen en bevallen als mijn lijf vindt dat het daar tijd voor is, zonder ingrijpen van artsen.
Heb na de bevalling nog een paar maanden bloeddrukverlagers moeten slikken, het afbouwen was geen pretje, had er telkens last van als de dosering omlaag ging.

Onze kleine man deed het gelukkig super. Ze hadden verwacht dat het twee weken zou duren voor hij aan de borst of uit de fles kon drinken (mede omdat hij ook voor een prematuurtje nog erg klein was), maar dat deed meneer op dag twee al. Dus hij heeft uiteindelijk nog drie weken in het ziekenhuis gelegen.

Wel jammer dat de arts niet eerder in de gaten heeft gehad dat er meer aan de hand was met je. Maar ja, die kunnen natuurlijk ook niet alles weten... Maar goed dat ze er toch nog op tijd bij waren, met hellp kan het heel snel heel fout gaan.

Ik dacht inderdaad ook dat ik met een dag, maximaal een paar dagen weer naar huis zou gaan. De meid die bij mij op de kamer lag was veel zieker dan ik en ik wist haar eiwit waardes, dus had in mijn hoofd al een berekening gemaakt wat die van mij dan zouden zijn, dus vond dat het best meeviel en ik wel naar huis kon.
De waarde mag maximaal 30 zijn, die van haar lag rond de 100, dus ik was van mening dat die van mij maximaal 75 kon zijn, aangezien ik niet ziek was. Bleek dat bij opname mijn waarde 235 was. Niet goed dus...
Op een gegeven moment heb ik gevraagd hoe groot de kans was dat ik nog naar huis zou gaan en toen zei de arts dat de wonderen de wereld nog niet uit waren. Dat viel erg tegen!

De dag voor ik ben ingeleid had ik al een centimeter ontsluiting, dus mijn lijf had zelf ook wel al in de gaten dat er iets moest gaan gebeuren. Was ik wel heel blij mee, dat zorgde ervoor dat ik wel zelf de kleine op de wereld kon zetten. Maar goed, als dat niet zo was geweest, was het een keizersnee geworden en op zo'n moment ga je ook niet zeggen "nee, dat doen we niet hoor, ik wil natuurlijk bevallen" De kleine gaat voor en die moest er hoe dan ook vlug uit.

Inderdaad heel eng dat je zo ziek kan zijn zonder het te merken. Maar nu weten we waar we op moeten letten, dus kunnen we op tijd aan de bel trekken :)
 
Zou fijn zijn gewoon een "normale" bevalling en op een normale tijd, gewoon zoals het hoort toch.
Elke zwangerschap is anders dus het hoeft niet weer he.
Ik moet er ook niet te veel aan denken anders word je gek. dus probeer lekker te genieten, zeker als je het straks weer lekker voelt schoppen e.d.
En straks aan het einde zitten we na de bevalling weer snel thuis met de kleintjes en niet de eerste weken ziekenhuis in en uit. Zo zo fijn zijn ;)

 
Dat zou inderdaad heerlijk zijn! Laten we daar maar van uit gaan :)
Ik probeer er van te genieten, maar maak me op het moment best veel zorgen. Hoop dat dit wat minder wordt als ik de kleine kan voelen bewegen.
Op naar een goede zwangerschap met een happy end!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan