eventjes weg

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo allemaal

ik heb een zoontje van 2,5 maand oud en ben eigenlijk nooit meer weg,
vanmorgen moesten mijn man en ik even naar de stad voor wat dingen en mijn moeder paste even op,
mijn moeder is hatstikke goed met kinderen hoor maar toch voel ik me de hele tijd als ik weg ben dat ik naar huis moet,
zelfs als mijn man thuis is ga ik nooit weg eigenlijk of net na een voeding en ik zeker weet dat mijn zoontje even slaapt,
als ik weg ben voel ik me alleen maar gestrest want ik moet thuis zijn als hij een pamper moet of als hij moet eten, wakker word,
ik weet presies hoe mijn kind het lekkerst slaapt, enz enz,

is het wel normaal dat ik zo gestrest ben als ik weg moet ???
ik moet over 2 weken naar de tandarts ik zie er nu al tegenop omdat dat om een tijd is dat mijn zoontje altijd moet eten :S

ik wil gewoon alles zelf doen, pfff hihihi
zijn er meer moeders die dit hebben ???
of ben ik erg overdreven :S

groetjes Rebecca
 
Hoi Rebecca,

Ik kan me voorstellen hoe je je voelt. Ik heb zelf eigenlijk nooit ergens last van gehad, totdat ik vorige week besloot dat een avondje uit met m'n man wel leuk zou zijn. We hebben m'n schoonmoeder gevraagd op te passen op onze dochter van 8 maanden en dat was geen probleem. M'n schoonmoeder past iedere week een dag op, dus dat is helemaal bekend.
Nu merk ik dat ik het voor een avond wel ineens heel lastig vind om haar weg te brengen.
Ik hou me vast aan het idee dat zij zich heel erg veilig voelt bij mijn schoonmoeder en dat ze er waarschijnlijk helemaal geen erg in heeft dat ik haar niet naar bed breng enzo.
Het zit waarschijnlijk veel meer in mijn hoofd dan in dat van haar.....
Jouw zoontje is nog maar 2,5 maand en ik denk dat het heel normaal is dat je zoveel mogelijk bij hem wil zijn en hem wil beschermen. In de loop van de tijd wordt het wel iets makkelijker. De enige manier om er dan aan te wennen is door hem juist wel een keertje weg te brengen. Dan zul je merken dat het prima gaat en kan je het uiteindelijk makkelijker loslaten.
Veel sterkte en geniet lekker van je zoontje!
 
Heel herkenbaar en ik kan je zeggen dat deze stress minder wordt. Ik ben gisteren een ochtendje wezen winkelen en mijn vriend paste op. Nu ik weet dat het goed gaat en dat ik haar met een gerust hart kan achter laten, kan ik rustig weg. Daar is zeker een maand of 8 over heen gegaan. Ik ben thuisblijfmoeder dus heb altijd de zorg voor haar, dat wilde ik bewust dus ik denk dat het logisch is dat je gestresst wordt als je even weg moet/wil of naar de tandarts moet en denkt "help ... hoe zit het met eten en slapen"... en en en ... Je zal steeds meer vertrouwen krijgen en wordt er ook handig in. Eet iets eerder een boterham, stopt ze iets eerder in bed omdat je bv ergens heen moet met je kindje.

In het begin wilde ik ook alles op mijn manier doen maar je man/vriend de kans geven ook mee te helpen is ook wenselijk ... dat is best even lastig om je daar van los te maken. Beetje bij beetje en als je ziet dat hij dingen van jou overneemt, kun je het ook makkelijker eens aan hem overlaten of iemand anders.

Sterkte, groetjes Esther
 
Wat mij altijd hielp was denken dat papa net zoveel van ons ventje houd als ik dat doe en hij ook gek is op zijn papa. Dus alles wat hij dan doet is met net zoveel liefde als ik doe, dan kan het nooit fout zijn!
En wat is fout? Als niemand officieel de regels heeft bepaald, ik denk wel eens; misschien doet hij het wel hartstikke goed en ben ik veel te bezorgd, behoudend noem maar op. Ik denk dat dit voor oma's ook geldt; zij houden net zoveel van zo'n hummeltje hoor!
Ik kan me voorstellen dat je zo denkt, ik moet ook af en toe even een bewuste stap terug doen, maar je moet wel kritisch op jezelf blijven hoor! Hoe ellendig ook om in te moeten zien; moeders zijn ook af en toe even vervangbaar haha!
En zoals gezegd het wordt op den duur beter; mijn zoontje wordt in november 2 dus ik spreek uit ervaring..;D

Groetjes Sas
 
Het wordt vanzelf minder hoor.
Ik heb er ook erg veel last van gehad.
Ik heb een tweeling en ik durfde mijn man absuluut niet alleen te laten met de kids.
Nu hebben ze een paar weken terug zelfs bij mijn schoonouders gelogeerd!
We hebben 's avonds wel even gebeld of alles goed ging, maar we hoorden niets gillen, ze lagen lekker te slapen.

Je moet zo af en toe echt even aan jezelf denken, je kindje heeft meer aan een ontspannen en blije moeder dan een gestressde moeder die constant op spanning staat.

Groetjes Patricia (mama van Thomas en Sophie, 2 mei 2008)
 
mijn baby is bijna 1,5 maand oud en ik begrijp je heel goed. mijn man verplicht me nu al om af en toe alleen even weg te gaan...ik ben pas bloemen gaan kopen bij een kwekerij..dat was al een hele overwinning, vandaag even fietsen, etc etc...ik merk dat het me goed doet, loslaten is het sleutelwoord! beetje bij beetje, in je eigen tempo. het komt zeker weten goed! sterkte! groetjes, roos
 
zodra je de term "oppassen" niet meer gebruikt als je partner bij je kindje is, voelt het al beter. Jij "past" toch ook niet op? een ouder verzorgt zijn/haar kind. en ieder op zijn eigen manier en met evenveel liefde.
en (nu spreek ik uit ervaring) bij de 2e gaat het nog beter.
dan ben je echt blij als je even tijd aan jezelf kan besteden.
groetjes, Saskia
 
Ehhh, zet je hier echt over heen. Je man is de vader van je kind. Die past idd. niet op, die voedt jullie kind ook op. Geef hem ook een kans om een band op te bouwen met jullie kind.
En je kan je moeder ook vertrouwen, zoals je zelf schrijft. Het is echt een kwestie van doen. Ga, en de eerste keren loop je idd. wat verloren rond. Maar dat wordt vanzelf minder.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan