<p>Sinds enige tijd heb ik een vriend die net een jaar van zijn relatie van 20 jaar af is. wij schelen bijna 10 jaar. hij heeft twee kinderen van 7 en 10 jaar. </p><p>hij heeft de kinderen 3/4 dagen in de week. En ook geregeld nog tussen door als het haar beter uitkomt. Nu belde ze geregeld vol theater op dat "zijn" kinderen niet willen slapen. hij reageert dan met zal ik langskomen en naar bed brengen. dan is er geen gezeur. ze hangt dan snel op.</p><p>Ik schrik daar best van. En vindt het ook heel storend dat zei gaat bellen daarover (continu). nu zegt hij, ja de kinderen vinden het heel vervelend dat we uit elkaar zijn en kunnen niet wennen.</p><p>maar ik denk dat als hij er steeds naar toe gaat... en inmiddels ook smoesjes verzint om er rond bedtijd naar zijn ex te kunnen gaan. dat de kinderen nooit aan gaan wennen aan de nieuw situatie.</p><p>Ik vindt het moeilijk om hem er hard mee te confronteren gezien ik geen kinderen heb. En ik het heel lastig vindt om wat over de kinderen te zeggen hierdoor. omdat ik voor mijn gevoel geen recht van spreken heb omdat ik ze niet heb.</p><p> </p>