Extreem brutale en boze peuter

Dank voor je reactie! 
We houden hem ontzettend veel bezig. Hij helpt al vanaf dat hij kon lopen met van alles, omdat hij dat leuk vindt. Bijna elke ochtend helpt hij met het ontbijt maken, hij helpt met kleine klusjes in huis (zoals de was opbergen), de kat eten geven, opruimen, vaatwassen uitruimen en noem maar op. Bij het avond eten wil hij vaak de tafel opdekken en dat mag dan ook. Maar ook dit alles gaat niet zonder slag op stoot. Hij maakt aan de lopende band van alles een strijd, van de kleinste dingen. Ik weet dat hij er niets aan kan doen, maar het is ontzettend vermoeiend.
Ook wat betreft leuke en andere uitdagende dingen doen komt hij niets tekort: we zitten vaak uren in allerlei soorten speeltuinen. Hij vindt het heerlijk om met andere (meestal oudere) kinderen te ravotten. Alleen hem thuis bezig houden is wel een uitdaging. Hij raakt namelijk erg snel verveeld en als hij iets niet kan houdt hij ermee op. Iemand schreef: een iets te moeilijke puzzel doen. Maar dan raakt hij eerder gefrustreerd dan dat hij het leuk vindt. Ik heb ook een kinderschaakspel. De eerste twee keer vond hij het heel leuk, maar toen werd het hem iets te moeilijk en nu wil hij het niet meer doen.
Het is niet alsof hij onvoldoende uitdaging van ons krijgt. Zijn woede kan op elk moment komen, ook als we iets leuks voor hem gaan doen of als hij net een hele tijd uitgeraasd is buiten; er is geen peil op te trekken.
Gisteren heeft hij tijdens een wandelingetje naar de speeltuin heel hard naar mijn partner geschreeuwd en proberen te spugen. 
Wellicht klinkt dit vreselijk, en ik durf het bijna niet op te schrijven, maar het ontneemt me juist de zin leuke dingen met hem te doen of te bedenken. Het wordt toch vrijwel altijd een drama of een strijd. We zijn een keer naar Disneyland gegaan en toen heeft hij alleen maar gehuild en gezeurd en geschreeuwd (en het is niet alsof hij niet tegen prikkels kan, want hij vindt het normaliter juist heerlijk als er heel veel gebeurt).
 
Bedankt voor de tip Abcdefg! Die pagina kende ik nog niet. Ik kijk er nu even naar en ik zie wel al gelijk iets waarvan ik denk: maar hóe dan!? Die vrouw laat zien hoe je moet reageren op je kind als je even een pauze nodig hebt: niet schreeuwen en je kind wegsturen, maar rustig naast hem gaan zitten en uitleggen wat je voelt etc. Maar, als ik dat doe, dan begint hij direct naar me te schreeuwen of hij rent weg. Dan gáát zoiets gewoon niet. Zodra je in de "autoritaire rol" treedt (als in, zichtbaar, want je zit daar natuurlijk eigenlijk altijd in), wordt hij opstandig en zet hij het op een krijsen.
Ik weet echt wel dat je niet kwaad hoort te worden op je kind en niet hoort te schreeuwen (en dat doe ik ook niet, evenmin als mijn partner, wij schreeuwen nóóit). Maar zijn geschreeuw maakt me gek. Soms denk ik echt dat ik ervan doordraai.
 
Beste gebruiker, wat een herkenbaar verhaal en poeh wat lastig. Helaas kan ik je niet het perspectief bieden waar je naar vraagt, maar misschien wel wat herkenning en advies.

Mijn dochter is pas 2,5 maar heeft een flink karakter en een ontwikkelingsvoorsprong. Ook zij is inmiddels zindelijk, kan tellen tot 30, maakt lange zinnen en weet het verschil tussen links en recht. Regels en autoriteit... Tja, dat zijn niet haar vrienden. Met verschrikkelijke driftbuien als gevolg. Ik vind het knap dat jullie nooit gaan schreeuwen. Het is mij wel eens (uit frustratie) overkomen.
Vanuit mijn werk (en door collega's) weet ik eea over hoogbegaafdheid. Als ik jullie was zou ik een orthopedagoog inschakelen die hier kennis van heeft én kijken of hij eerder naar de basisschool kan.
Het kan zijn dat de verveling van het kinderdagverblijf er thuis uitkomt. Verder probeer ik de regels van "positief opvoeden" te hanteren (Google maar eens). Ze krijgt zo veel mogelijk regie van mij , binnen de door ons gestelde kaders. Als ze uitstel gedrag vertoont, benoem ik dat (dit zeg je omdat je wilt uitstellen en dat vind ik niet fijn). De gang is bij ons de Time-out plek. En tja, de adviezen in dat filmpje zouden ook niet bij onze meid werken ...
 
Ik probeer inmiddels ook haar te vragen naar een oplossing.
Je bent nu heel boos, wat zou jou helpen om minder boos te worden?
En als ze heel boos is dit een aantal x herhaling in simpele woorden (kinderen krijgen kortsluiting als ze boos zijn)
Ik weet het, bizar om dit aan een 2,5 jarige te vragen. Maar HB kinderen willen zo veel mogelijk regie en weten vaak heel goed wat hun kan helpen . En dan een paar voorbeelden aandragen. Je zou het ook kunnen vragen als hij niet boos is
 
Oh wat knap inderdaad dat jullie nooit schreeuwen. Ik ontplof weleens. Niet goed natuurlijk, maar ik ben ook slechts een mens. 
Ik vind de tip van bezig bijtje wel een hele goede, juist als hij niet boos is vragen wat helpt.
Mijn zoon heeft een keer een tekening gemaakt wat in zijn hoofd gebeurde wanneer hij uit zijn stekker ging. Hij had het heel mooi getekend met rode draadjes in zijn hersens die in de knoop raakten en te weinig blauwe draadjes die over waren om rustig te blijven. Hij had ook aangegeven wat helpt om zijn rode draadjes uit de knoop te halen en hoe er meer blauwe draadjes kunnen komen. Bij een uitbarsting kan ik daar nog steeds naar verwijzen. 
Bij zoon heeft het ook geholpen om een rustplek uit te zoeken. Hij heeft een plekje op de bank en een plekje op de trap waar hij zich fijn voelt. Hij mag daar dan even een filmpje kijken in tot rust te komen. Als hij straf krijgt moet hij naar de deurmat, maar dit is dus om de mat te voorkomen. Als ik zie dat hij hoog in zijn emotie zit, dan moet hij van mij even naar zijn eigen rustplekje. 
Maar goed, het is een zoektocht naar wat werkt bij een kind. En frustraties bij iets moeilijks doen herken ik wel van mijn zoon. Het komt hem allemaal aanwaaien, hij heeft niet geleerd dat iets moeite kost. Hij moet juist nu die frustratiegrens weleens opzoeken. Hij weet nu ook dat als hij geen fouten maakt, hij eigenlijk iets doet wat te makkelijk is. Maar ja, fouten maken is niet leuk. 
 
Denk ook aan afwisseling van inspannende activiteiten en rustmomenten. Klinkt ook als erg overprikkeld gedrag. Dagstructuur met pictogrammen samen ophangen kan helpen. Zijn er activiteiten waar hij juist rustig van wordt? Zelf boekjes lezen, kleuren, met lego spelen?
Heeft hij iets waarmee hij kan en mag friemelen op drukke momenten?(pop it bijvoorbeeld). Misschien kan hij zelf bedenken wat hij ipv schreeuwen zou kunnen doen(alternatief gedrag aanbieden zoals in een kussen schreeuwen/slaan) Hoop dat jullie een manier vinden waardoor er minder strijd ontstaat. Het is onwijs hard werken.
 
Hoi,
Wat lastig voor jullie zeg!
De peutertijd is al een pittige periode en het klinkt alsof dit bij jullie kindje nog door een of ander versterkt wordt.
Ik moet bij wat je beschrijft inderdaad ook denken aan hoogbegaafdheid, zoals al een aantal keer wordt genoemd.
Daarnaast herken ik ook dingen van 'Temperamentvolle Kinderen'. Eva Bronsveld heeft hier een boek over geschreven. Misschien ook interessant om daar wat over te lezen!
Wat fijn dat het jullie vaak lukt om rustig te blijven! Wat daarbij nog helpend kan zijn is om overzicht en duidelijkheid te bieden. Dit kan onder andere door voor te bereiden, situaties te ondertitelen, evt te ondersteunen met plaatjes om zijn hoofd wat meer rust te geven :):er is een dagprogramma / weekoverzicht en ik hoef het niet allemaal zelf te onthouden, maar kan er naar kijken wanneer nodig). En rustmomenten in te plannen.
Ook helpend kan zijn om waar mogelijk wat minder in de autoritaire rol te zitten. Het is natuurlijk belangrijk om je kind te begrenzen waar nodig. En als je ja hebt gezegd, blijft het ja. Maar vraag jezelf wel af of de grens die je op dat moment wilt stellen echt nodig is. (Choose your battles) Daarnaast heeft je kind nodig dat je naast hem/haar staat en ook eigen keuzes laat maken waar hij zo behoefte aan heeft. Die keuzes kun je geven binnen je eigen grenzen. Dus bijvoorbeeld wil je a of b? Of ga je eerst je jas aan trekken of eerst je schoenen? Of trek je zelf je jas aan of moet ik het doen? Daarmee geef je jouw kind wat regie, maar bepaal jij uiteindelijk. Want gebeuren moet het toch, maar de volgorde of manier kan hij dan zelf kiezen.
Soms ook fijn om te kijken hoe je een harde 'nee' kan vermijden. Bevestig eerst wat je hoort dat je kind wil/vraagt. En geef daarna aan of dit nu mogelijk is of wat het alternatief is.
Zomaar wat tips waar je hopelijk wat aan hebt!
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan