ff heel iets anders.. maar ben zo verdrietig

hoi,
ik lees net pas je hele verhaal en vind het goed van je dat je vanavond wel afspreekt. Wel lastig hoor maar ze heeft in ieder geval zelf het initiatief genomen.
Maar ik denk dat je inderdaad vooral jezelf de vraag moet stellen of je met haar bevriend wil zijn op dit moment in jullie leven waarbij zij kennelijk erg met haar eigen uitgaan bezig is en niet met jouw nieuwe gezinssituatie. Persoonlijk vind ik inlevingsvermogen en interesse tonen toch wel een belangrijke basis voor een goede vriendschap, maar soms is het geven en soms dus nemen...

Succes in ieder geval!

Tamar
 
Hoi Happy,

Jammer dat je niet happy bent...hahahahah. Maar nu even serieus. Ik heb ook al vaak veranderende vriendschappen meegemaakt. Ik kan er nu beter mee omgaan dan vroeger. Vroeger was het meteen klaar als iemand geen interesse meer toonde, of dat onze levens een ander pad opgingen. Nu denk ik daar anders over.
Het is eigenlijk logisch dat jullie interesses en belevenissen niet meer hetzelfde zijn, omdat jullie levens met en zonder kinderen veel verschillen. Ik zou proberen om te accepteren zoals het nu is. Ik zou wel contact blijven houden, ook al is het niet meer zoals vroeger. Er zal toch een tijd komen dat jullie weer naar elkaar toegroeien en misschien ook niet. Maar als je altijd zo'n goede band hebt gehad dat moet er toch iets van kunnen blijven bestaan? Je hebt ook leuke herinneringen. Ik zou het niet opgeven. Daar zijn vriendinnen toch te kostbaar voor. Later heb je waarschijnlijk spijt en dan is het veel moeilijker om weer contact op te nemen. Zo ervaar ik het als ik terug kijk of stukgelopen vriendschappen. Achteraf denk ik dan: toch jammer, we hadden zo'n leuke tijd, het is eigenlijk niet nodig geweest.

Het is maar een advies natuurlijk! Je moet vooral doen wat jou het beste lijkt.
Succes. Ik hoop dat het vanavond goed komt!
 
Heel stoer dat je haar toch hebt uitgenodigd. Ben benieuwd, sterkte.

Vind het wel heel goed van je. Alleen als je zelf het gevoel hebt dat je er alles aan hebt gedaan kan je het misschien met een beter gevoel afsluiten. Of misschien heb je vanavond zo'n verhelderend gesprek dat alles toch nog goed komt.

Ik  ben ook goeie vriendinnen kwijt geraakt en dat doet pijn, heel veel pijn.
Ook heb ik 1 vriendin waar ik alles mee deed. Op vakantie, stappen echt heel veel mee gemaakt. Onze relatie is nu ook anders. Eerst had ik het daar heel moeilijk mee maar ik heb het na een aantal jaren geaccepteerd. We zien elkaar nog wel en in moeilijke tijden zijn we er voor elkaar. Alleen ik mis dat gevoel van vroeger soms echt heel erg. Maar ja we worden allemaal ouder en hebben een druk leven.

Luister naar je gevoel. En ik zou het zeker met haar bespreken. Dat lucht meestal wel op. Misschien ziet zij het anders. Hoop dat je toch een leuke avond hebt gehad.

Groetjes Jiska
 
hoi lady's

Allereerst even voor de duidelijkheid
@babybelle:   we hebben beide een leven met kinderen, zij is getrouwd en heeft ook kinderen, 3 stuks!   Als het zo zou zijn dat mn vriendin
bijv. single is en geen kids en (dus) veel op stap dan zou ik heeeel goed begrijpen dat ze totaal met andere dingen bezig is/wil dan ik...
maar dat is juist het vreemde. Toen ik zwanger was heeft ze me zo ontzettend gesteund, als ik met vragen zat (van hele kleine tot hele grote) dan wist zij me alles te vertellen. Want ja, ze heeft het zelf 3x meegemaakt... ze weet dus ook hoe het is om te voelen dat je gezin op nr. 1 staat. Toen zij nog in de kleine kinderen zat, ging ze zelf NOOIT stappen, ze was echt een huismoedertje naar eigen zeggen.
Dus daarom doet het me dubbel pijn om te merken dat er nu totaal geen begrip is dat ik niet meer elk weekend kan stappen. En niet wil. Af en toe gaan we nog wel eens uit, heb dat zelf erg nodig soms, maar natuurlijk niet meer wekelijks!

Ze heeft haar kinderen dus allemaal wat ouder en toch konden we jarenlang beste vriendinnen zijn, ook in de tijd dat ik dus hartstikke vrijgezel was en IK degene was die veel ging stappen etc.!!!
Dat ging heel prima, ook al waren er verschillende interesses. Als je echt hartsvriendinnen bent dan heb je begrip maar OOK interesse in elkaars (soms verschillende) leventje, ben ik van mening. En daarin heeft ze me ontzettend teleurgesteld...
ze heeft me keihard laten vallen... er is onbegrip ontstaan en afstand, ze heeft nieuwe vriendinnetjes waarmee ze tegenwoordig lief en leed deelt, simpelgenoeg omdat zij wel mee gaan stappen...

Maar goed!!! Een update!!! zoals beloofd..
Het was toch wel erg fijn dat ze er was. En zoals dan vaak zo is, was het als vanouds om weer gezellig naast elkaar op de bank te zitten met een kopje thee en koekjes!  We hebben echt de hele avond gekletst want er viel natuurlijk zoveel in te halen, zoveel te vertellen! Wel gingen de gesprekken voornamelijk weer over zichzelf, maar daarin is ze dus zo veranderd... haar interesse in andere mensen is naar mijn idee wat verdwenen. (zie ook dat stukje over mijn/onze vriendin met het doodzieke zusje)   Maar ik heb het nu geaccepteerd, dat ik ook wat afstand ga nemen. Want als ik steeds teveel verwachtingen heb van haar en van de vriendschap, dan doet het me steeds zeer... Ik ga gewoon uit van tegenwoordig af en toe nog een smsje en misschien eens in de zoveel tijd afspreken, maar that's it. Lief en leed zit er niet meer in. Voorgoed denk ik, of ze moet zelf met hangende pootjes naar me terug willen, maar of IK daar dan nog wel zin in heb...??
Ik zal haar manier van leven niet altijd begrijpen, maar zij gekgenoeg de mijne dus ook niet (hoewel ze de gezinssituatie maar al te goed kent!!!) Daar moeten we het mee doen..
Ik ben blij voor d'r dat ze nieuwe vriendinnetjes als plaatsvervangsters heeft gevonden, ik heb gelukkig ook hele lieve vriendinnen, die ik nu lekker nog meer aandacht kan geven!!!

Kan nog uren doortypen, maar het meest is nu wel gezegd denk ik. Op het laatst BELOOFDE ze nog om vaker van zich te laten horen. ''dat is je geraden ook!!'' riep ik nog...    

WE ZULLEN ZIEN !!!

liefs mij
 
hoi nou gelukkig is het toch nog gezellig geweest.
ik zit een beetje met hetzelfde,vrienden van ons laten het ook afweten,wij hebben nu al een paar keer gevraagd om weer af te sprekn maar het past nooit en dan later lees ik op hyves dat ze met andere vrienden een feestje plannen,maar ons vragen?nee hoor.net of kunnen we voor 1keer geen oppas voor anouk regelen.nou ik ben er wel klaar mee op zo,n manier.wel vind ik het jammer maar net wat er al werd gezegd,ga echt niet op blote knieeen er achter aan.
gr petra
 
Hoi Happy,

Tja, het blijft moeilijk zulke dingen. Ik ken het ook hoor. Ik heb/had een goede vriendin die ik heb leren kennen tijdens mijn studie. Samen met een andere vriendin waren we een hecht clubje. Veel hebben we samen meegemaakt. Vriendjes, uit huis gaan, eerste baan...... Veel lief en leed hebben we gedeeld. Soms ging het ook wat moeilijker omdat ik een echte flapuit ben en zij juist helemaal niet maar dat werd dan altijd weer uitgepraat.

Tot een 3 jaar geleden ongeveer. We waren alle drie getrouwd, mijn andere vriendin had inmiddels een zoontje en ook  mijn vriendin  maakte er nooit een geheim van dat ze ook heel graag kinderen wilde. Maar toen besloot haar man om het roer om te gooien en te gaan studeren. Hij zou de komende 4 jaar zijn leven aan de studie gaan wijden. Dat hadden ze samen besloten alleen trok zij daar ook de conclusie uit dat ze voorlopig nog niet aan kinderen zou beginnen. Die keuze is prima maar het had ook tot gevolg dat ze het heel moeilijk had als iemand vertelde dat ze zwanger was. Hun leventje werd ook steeds kleiner en kleiner terwijl mijn andere vriendin en ik natuurlijk wel doorgingen. Op een gegeven moment hadden we elkaar ook gewoon niets meer te vertellen. Toen ik vertelde dat ik zwanger was (wat ik bijna niet durfde te zeggen) zei ze dat ze blij was voor mij maar ik geloofde haar niet meer. Uiteindelijk zijn ze nog wel eventjes op kraamvisite geweest maar dat was de laatste keer dat ze bij ons thuis is geweest (Sven is inmiddels al 1). Omdat haar man de broer is van een andere goede vriendin van mij, blijf ik wel aardig op de hoogte. Toen ik hoorde dat hij was afgestudeerd heb ik ze een mail gestuurd. Daar heb ik niets op gehoord. Uiteindelijk kregen mijn vriendin en ik van haar een mailtje dat ze ook zwanger waren. Ik heb ze toen per mail gefeliciteerd. Daarna heb ik ze ook uitgenodigd voor ons feest ter ere van onze verjaardagen. Daar zijn ze niet geweest. Ik heb ook niets meer gehoord op mijn verjaardag of die van Sven.

Hoe moeilijk ik het ook vind, ik heb ook de conclusie getrokken dat onze vriendschap er niet meer is. Onze wegen zijn destijds te ver uit elkaar gelopen waardoor de kloof nu te diep en te breed is om nog te overbruggen. Ik vind het heel erg jammer en ik heb laatst nog een brief geschreven om te kijken of we het niet nog een laatste keer konden proberen. Ik heb die uiteindelijk niet op de bus gedaan. Ik vind dat je jezelf moet kunnen zijn in een vriendschap en dat gevoel heb ik bij haar niet meer. Met mijn andere vriendinnen kan ik eindeloos ouwehoeren. Bij haar valt het gesprek altijd na 2 minuten stil. Ik kan wel koste wat kost proberen het contact te onderhouden maar daar heb ik de energie niet meer voor.

Wat jij ook zegt, ik heb nog een aantal andere vriendinnen waar ik het wel kei goed mee kan vinden. Daar besteed ik dan liever mijn tijd aan. Het is moeilijk maar ik heb me erbij neergelegd.

Mensen veranderen en daardoor vriendschappen ook. Jouw vriendin heeft besloten een andere weg in te slaan dan jij en dat kan beteken dat je elkaar op een gegeven moment uit het zicht verliest.

Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
Sorry Happy, maar ik vond je verhaal heel interessant, maar had het dan toch niet goed gelezen . Nu begrijp ik het beter. Het lijkt er inderdaad op dat je vriendin veel aan zichzelf denkt en ze zich niet meer kan inleven in jouw leven. Dan wordt het heel moeilijk om de vriendschap te behouden.
Jammer, maar je hebt er in ieder geval genoeg voor gedaan. Je kan jezelf niks verwijten.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan