Wat een hoop nieuwe gezichten op dit forum zeg!!!
Voor diegene die mijn verhaal niet kennen even een update.
Ik zit samen met mn vent bijna 2 jaar in de mm. Zijn nu jaar bezig met de kinderwens. Ik heb oorlogsslijm en geen eisprong, tevens gaat mijn baarmoedermond niet open bij een eisprong.
Ben begonnen met clomid, dit sloeg helaas niet aan (veel opvliegers gehad en last van hormonen, heerlijk). Toen gestart met tamoxifen en pregnyl. Na drie maanden bleek ik resistent te zijn geworden voor tamoxifen. Ik moest hormonen gaan spuiten. Puregon. Eerst 50 toen 75 in eerste instantie reageerde ik niet en toen BOEM heel veel groeiende eitjes. Veel te veel. Overstimulatie gehad en nu moet ik een twee maanden rust houden. Tussen door veel maanden gehad met afgeblazen iui omdat mijn eieren gewoon niet willen. Dit is in het (heel) kort mijn verhaal.
De vorige keer schreef ik dat mijn vriendin zwanger was. Is ze weer ongesteld geworden. dat is al de tweede keer dat ze dit heeft gedaan. Ik word er echt gek van. Eerst erg verdrietig om en nu erg bla (ok wel lullig voor haar maar wij willen zo graag eerst, ze zijn net begonnen, jullie snappen wel wat ik bedoel). Maar die klap die je eerst krijgt is dus nergens voor nodig. Ik wil eerdaags met haar kletsen hierover. Ze vinden het moeilijk om te zeggen en zijn absoluut niet tactisch. Ze zeiden het de vorige keer aan het einde van mijn verjaardag, toen ze weggingen, waarschijnlijk zijn we zwanger, doei.
Das toch gek?
De volgende keer moeten ze eerst zeker zijn van een zwangerschap, dit nog een keer meemaken wil ik echt niet.
Enne Mick als je dit leest, hoe is het met jou? Ik mis je verhalen hier ontzettend op het forum. Hoop dat het goed gaat!!!!!!!
Dikke knuffiebuffie baf
Sjan