ooohhhhh dank jullie wel allemaal. Het zullen vast de hormonen wel zijn. Ik kan wel al huilen bij het idee dat wij toch echt een wondertje gaan krijgen. En nu ik bijna bij de 28 weken ben (volgende week dus) voelt dat weer als een mijpaal. Misschien dat ik daarom extra gevoelig ben.
Het is ook allemaal zo bijzonder!!! Vooral na het verlies van de baby vorig jaar, kan ik nog niet geloven dat het allemaal gaat gebeuren. Ik heb ook het gevoel dat ik naar een climax toeleef en nu emotioneel tegen een berg oploop, waar straks dus een enorme ontlading van komt als ik ben bevallen.
Misschien zit er ook nog een hoop onverwerkt verdriet in mij, dat ik vorig jaar snel heb weg geduwd. Mede omdat ik een week na mijn bevalling hoorde dat mijn moeder ongeneeslijk ziek leek. Dat gaat nu een stuk beter en de prognose is goed, maar toen niet.
Ik heb toen echt in een emotionele achtbaan gezeten tussen het verlies van de baby en het eventuele verlies van mijn moeder. En dat laatste heeft alles overstemd. Ik heb het verlies van de baby misschien toen wel te snel weg gedrukt, omdat mijn moeder toen prioriteit had.
En wellicht dat het nu allemaal toch nog terug komt..........dat ik die emotie straks in één keer uitgestort krijg als ik alsnog beval van een tweede kindje....
dikke kus mama van MD