Gedrag peuter

[Roxanna Reus]

Hoihoi,

Ik zit met mijn handen in het haar en voel mij schuldig tegenover mijn kind van bijna 4.
Een superlief meisje, dat ten eerste; Opvoeden; Ik dacht altijd dat gaat mij goed af. Maar in werkelijkheid valt dat mij flink tegen. Dagelijks is er strijd tussen haar en mij. Zeg ik dat ze iets niet mag (of zoeken we kleding uit, of noem het maar=strijd) o.id wordt ze enorm boos, begint te huilen(krijssen) en te gillen en inmiddels reageer ik geirriteerd, boos, (wanhopig) terug. Ik merk dat ik geen grip heb op de situatie en ja, dat voelt heel min, onzeker betreft het moederschap. Ik wil zo graag de moeder zijn die rustig blijft, die controle heeft, die lol maakt met dr kinderen, maar ik vind het zo verrekt moeilijk. Herkennen jullie dit? Op dit moment lijkt het mij totaal uit te putten en vind ik het heerlijk als ze even een moment niet om mijn heen is. Anderzijds, voel ik mij schuldig naar haar, want ik wil dit niet voelen. Het is ook echt alleen maar mama, niet papa. Nee, altijd mama. Voor alles. Hoe gaan jullie met dit gedrag om? Hoe kan ik weer ontspannen moeder zijn? Want ik doe niets liever, dan dat weer zijn.

 

[Essil]

Vreselijk. Beetje herkenbaar, hier (nu nog ) in mindere mate. Maar wel heel erg alleen maar mama. En veel haar eigen zijn willen doordrijven.
Laatst was ze compleet hysterisch toen papa haar naar bed bracht, heb het na een uur toch maar overgenomen. Sindsdien werkt ze weer beter mee bij bedtijd. (Als mama het doet.)
Ik heb haar toen uitgelegd dat papa ook van haar houdt, maar dat hij dat op een andere manier toont, met plagen en humor. En papa zoekt nu wat meer doelbewust naar dingen om met haar te doen.