Hoi Vano,
Het gaat, maar daar is ook alles mee gezegd. Ik heb mijn ouders vanochtend gevraagd om Merijn op te halen, omdat ik alleen maar tegen hem aan het mopperen was. Hij voelt zo goed aan dat er iets niet goed zit en gaat dan allemaal dingen doen, die ik niet goed vind. Logisch voor hem, maar supervermoeiend voor mij. Vandaag kan hij dus lekker even spelen bij opa en oma en krijgt hij ook de aandacht die hij zo nodig heeft.
Ons verhaal ligt wel anders. Ik heb nl. 4 weken voor de a terme datum een spoedkeizersnede gehad en Marcel is al sinds ik 5 maanden zwanger was verliefd op zijn collega. Ik ben sinds zondag op het punt aanbeland dat ik nu echt voor mijn eigen geluk ga vechten en daar past hij niet meer in. Dat heeft me heel veel moeite (en tranen) gekost, maar het feit ligt er en hij gaat mijn leven niet langer verzieken. Ik leef sinds april al onder stress en het moet nu maar eens over zijn. Het heeft nu eenmaal geen zin om energie in een relatie te steken als de andere partij er al helemaal mee klaar is. Ik kan mijn energie beter gebruiken voor mijn kindjes, die hebben het veel harder nodig.
Het klinkt alsof ik het allemaal al op een rijtje heb en dat heb ik ook wel voor een groot gedeelte, maar ik ben er nog lang niet overheen. Alleen al bij de gedachte wat hij allemaal met haar heeft gedaan, dan word ik me toch kwaad. Ik voel me zo ontzettend aan de kant geschoven en gebruikt, dat is niet zo maar één, twee, drie over. Ik heb er een behoorlijke klap mee gekregen.
En nee, Marcel is nog niet uit huis. Hij heeft al wel een paar keer bij zijn moeder geslapen, maar dat gaf mij steeds geen goed gevoel. Ik was toen nog in de veronderstelling dat als hij weg was onze relatie ook echt over was. Dus dan kwam hij weer terug om mij te helpen met de kids. Het ging elke keer één dag goed en op de een of andere manier leidde elke tweede dag weer tot ruzie. Tot overmaat van ramp zijn we nu ook nog aan het verbouwen!!Als het goed is zijn ze donderdag klaar met de verbouwing en kan hij nog helpen met alles afwerken, maar zodra dat klaar is, wil ik dat hij gaat. Ik merk dat ik hem op dit moment eigenlijk gewoonweg niet kan luchten of zien, omdat ik steeds moet denken aan wat hij met haar heeft uitgevreten.
Ik heb me in laten schrijven voor een huurwoning en ik hoop dat dat niet al te lang gaat duren, zodat ik ook verder kan gaan met mijn leven. Hoogstwaarschijnlijk duurt dat nog wel een tijd, want de huizen liggen ook niet voor het oprapen en ik wil ook niet overal zitten. We zullen het zien.
Hoe gaat het dan met jou? Kun jij het allemaal een beetje aan? Zit het er bij jullie helemaal niet meer in dat het nog goed komt?
Misschien hoor ik nog van je.
Groetjes Fonske.
